Θάνος Μικρούτσικος: Να φύγουμε, πάση θυσία, από το μνημόνιο!

Πατρίδα, είναι τα 10 εκατομμύρια Έλληνες! Και αυτοί καταστρέφονται! Καταστρέφονται, και δεν υπάρχει επιστροφή μέσω του μνημονίου! Αυτό το μνημόνιο, πρέπει να ακυρωθεί!" ο συνθέτης και πρώην Υπουργός Πολιτισμού, Θάνος Μικρούτσικος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, με αφορμή τις κρίσιμες επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012.
"Θα σεβαστώ οποιονδήποτε έχει μία άλλη άποψη, αλλά, προσωπικά, έχω την εντύπωση, ότι το μνημόνιο μάς καταστρέφει.
Αν αποφασίσουμε, σύμφωνα με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη, να κάνουμε εθνικό ποιητή τον Πολέμη, μπορεί να αλλάξουμε άποψη…

Διότι, ο Πολέμης, ο ποιητής που μάθαμε όταν ήμασταν στο σχολείο, έλεγε:
«Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά; Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;…».

Ε, λοιπόν, δεν είναι αυτή η πατρίδα μας! Πατρίδα μας δεν είναι ούτε καν η Ακρόπολη. Η Ακρόπολη είναι ένα σύμβολο, ιστορικής σημασίας. Πατρίδα, είναι τα 10 εκατομμύρια Έλληνες! Και αυτοί καταστρέφονται! Καταστρέφονται, και δεν υπάρχει επιστροφή μέσω του μνημονίου!
Αυτό το μνημόνιο, πρέπει να ακυρωθεί!

Και μόνο τότε, έχουμε πι-θα-νό-τη-τες, να αρχίσουμε κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον, ή μεσοπρόθεσμα να ανακάμπτουμε. Αλλιώς, θα μας πάνε σερνάμενα κουφάρια το 80 - 90% των Ελλήνων, μέχρι το 2025, για να μας παραδώσουνε στους μεγάλους επιχειρηματίες, με πολύ φτηνή εργατική δύναμη, θα πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου μας πάρα πολύ φτηνά, διότι αυτός είναι ο βασικός στόχος για να ξανασυσσωρεύσουν πολλά χρήματα σε λιγότερα χέρια (και πάει, ακόμα κι αυτό που λέει ο Πολέμης, δηλαδή).

Αυτός είναι ο στόχος! Και σε αυτό πρέπει να πούμε ένα «Όχι!».

Ένα μικρό όχι το είπαμε στις 6 Μαΐου. Θα πρέπει να το βροντοφωνάξουμε περισσότερο, και υπάρχει περίπτωση -γιατί δεν είναι μόνο τα ντόμινο τα δικά τους, αλλά είναι και τα ντόμινο τα δικά μας- να περάσει σα μήνυμα, και σε άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.

Επειδή ακούγεται κατά κόρον το επιχείρημα, αρχικά από τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, δυστυχώς και από τον Κουβέλη, ότι, για μας, πρώτη γραμμή είναι η Ευρώπη και το ευρώ, και εγκαλούν, για παράδειγμα, τον Σύριζα, που μιλάει για καταγγελία, τί θα γίνει αν μας κόψουν τη βοήθεια, που θα μας σπρώξουνε προς το να φύγουμε από την Ευρώπη και από το ευρώ...

Μπορώ να συζητήσω και αυτό, το κατά πόσο μπορούν να μας κόψουν την βοήθεια κλπ., αλλά, δεν θέλω να μιλήσω ως προς αυτό. Αν δεχτώ ως υπόθεση εργασίας, ότι καταγγέλλεται το μνημόνιο και γίνεται αυτό που λέει η ΔΗΜΑΡ, το Πασόκ και η ΝΔ, θα ήθελα να αντιστρέψω το ερώτημα, κυρίως προς τη ΔΗΜΑΡ και δευτερευόντως τη ΝΔ και το Πασοκ, που τους έπιασε κωλοπιλάλα για την επαναδιαπραγμάτευση, ως εξής:

θα επαναδιαπραγματευθούν δύο, τρία, τέσσερα πράγματα. Πείτε, ότι επαναδιαπραγματεύονται, όπως έχω ακούσει, για τις συλλογικές συμβάσεις, για να ξαναεπανέλθει ο χαμηλότερος μισθό στα 700 ευρώ, και επίσης για τους χαμηλοσυνταξιούχους. Όχι, ότι κερδίζουμε σπουδαία πράγματα, αλλά είναι τρία σπουδαία ζητήματα που αφορούν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.

Και αν δεν το δεχτούνε; Εσείς, θα προχωρήσετε στο μνημόνιο, αφού η κόκκινη γραμμή σας είναι να μην κοπεί η βοήθεια; Βγαίνετε να πείτε στον Ελληνικό λαό, ότι αν δεν δεχτούν π.χ. σε αυτά τα τρία ζητήματα, εμείς, δυστυχώς θα ακολουθήσουμε το μνημόνιο; Τολμάτε να το πείτε αυτό το πράγμα; 

Αυτό είναι το συγκλονιστικό, και αυτός είναι ο λαϊκισμός. Και το περιμένεις από τη ΝΔ, το περιμένεις από το Πασόκ, διότι είναι δύο δυνάμεις που στηρίζουν τις τράπεζες και την ιθύνουσα τάξη της Ευρώπης. Από τη ΔΗΜΑΡ, όμως, δεν το περιμένεις, με μια ευαισθησία, έστω ροζ , της Αριστεράς…

Για μένα, η κόκκινη γραμμή είναι η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, για μένα η κόκκινη γραμμή είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού!

Άκουσα, μάλιστα από έναν άνθρωπο του συστήματος, μεγαλοδημοσιογράφο, συγκεκριμένα τον Νίκο Χατζηνικολάου, ο οποίος προς τιμήν του, απευθυνόμενος στον Άδωνη Γεωργιάδη, ρώτησε το εξής: Φετίχ είναι το ευρώ; Απαντά, αυτός, όχι, αλλά, είναι καταστροφή αν φύγουμε από το ευρώ, κλπ. Και του απαντά: Πόσοι είναι οι άνεργοι κύριε Γεωργιάδη; Λέει, εκείνος, ένα εκατομμύριο. Δεν είναι ένα εκατομμύριο, του λέει, διότι εάν προσθέσουμε και εκείνους με το ένα μεροκάματο το μήνα, είναι ενάμισυ προς δύο εκατομμύρια. Και αν γίνουν 4 εκατομμύρια, με το μνημόνιο, εσείς θα λέτε να μη φύγουμε από το ευρώ; Γιατί μπήκαμε στο ευρώ; Για να ζούνε 4 εκατομμύρια άνεργοι, και οι υπόλοιποι φτωχοί;

Δεν είμαι υπέρ της δραχμής, να το ξεκαθαρίσω. Δεν είμαι υπέρ της δραχμής, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση που βρίσκεται η χώρα και σε αυτή τη φάση που βρίσκεται η Ευρώπη. Μακάρι, να απαλλαγούμε από το μνημόνιο, μένοντας μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Αλλά, για το όνομα του Θεού και της Παναγίας, για μένα η κόκκινη γραμμή μου, είναι η επιβίωση των ανθρώπων!

Πήγα προχθές στον χασάπη και μπαίνει μία κυρία που τη γνώριζα, έξοχη, καλοντυμένη, και ζητάει εκατό γραμμάρια κιμά και έφυγε με ένα πακετάκι... τσιγάρα κιμά. Και μου λέει, ο χασάπης, μην ανοίγεις τα μάτια σου, αυτό συμβαίνει! Και αυτό συμβαίνει στην περιοχή μου, που είναι μια καλή περιοχή της Αθήνας, πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο Μετς. Δηλαδή , θέλω να πω, ο κόσμος δεν έχει πια χρήματα!

Δεν είναι 20% η πτώση του βιοτικού επιπέδου. Μετράνε μόνο τις περικοπές. Δεν συνυπολογίζουν το 1,5 ανέργους, δεν συνυπολογίζουν την αύξηση των τιμών, δεν συνυπολογίζουν την αύξηση των φόρων. Αν τα συνυπολογίσεις, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, κατά μέσον όρο, είναι πάνω από 40%. Και πάνω από 40% σε προηγούμενους μισθούς του τύπου 1000, 1200, 700 ευρώ, δεν ζει ο άλλος! Δεν ζει η οικογένεια!

Πρέπει να φύγουμε πάση θυσία, εδώ και τώρα, από το μνημόνιο! Και εκεί, να δώσουμε τη μάχη μας, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αλλά, το κύριο είναι αυτό! 

Θεωρώ, ότι, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, ο Σύριζα ήταν εκείνο το ριζοσπαστικό κόμμα που πρότεινε δύο πράγματα, τα οποία φαίνεται να γίνονται αποδεκτά, από μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.

Το πρώτο είναι η ενότητα της Αριστεράς πάνω στο ζήτημα: Καταγγελία του Μνημονίου. Ο Σύριζα δεν είπε, έλα ΚΚΕ, έλα ΔΗΜΑΡ, έλατε Οικολόγοι, ελάτε όσοι κινείστε, γενικότερα, σε αυτό που λέμε Αριστερά, να κάνουμε μία κυβέρνηση. Διότι, γνωρίζει, ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Όμως είπε, ελάτε, μόνο για το θέμα του μνημονίου.

Και εδώ, θεωρώ ότι είναι απαράδεκτη η στάση του ΚΚΕ, κάνω μία παρένθεση να πω ότι αυτό το κόμμα, δεν θα το βρίσω ποτέ και θα το σέβομαι διότι  έχει μία ιστορία αγώνων και θυσιών που πλησιάζει τα 100 χρόνια, διαφωνώ όμως, κάθετα, με τη στάση του, διότι, υπενθυμίζω ότι σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο που περνούσε η χώρα μας, δηλαδή, εννοώ, στην Κατοχή, από τους Γερμανούς ναζιστές, το 1941 – 1944, όταν δημιουργήθηκε το ΕΑΜ και έφτασε να εκφράζει το 80% του ελληνικού λαού. Δεν ήταν όλοι αυτοί κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές δεν ήταν παραπάνω από 5-6%. Τότε, όμως, με στόχο να αντισταθούμε στους κατακτητές, συσπειρώθηκε τόσος κόσμος.

Ε, αυτό είναι που προτείνει ο Σύριζα: Ελάτε, ρε παιδιά, να μπορέσουμε να αντισταθούμε ακόμα καλύτερα, για να ξεφύγουμε από τη λαίλαπα κι από την καταστροφή που επιφέρει το μνημόνιο.

Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι, ό,τι, τον τελευταίο χρόνο, για πρώτη φορά, έστω ανεπαρκώς, γιατί δεν θέλω να το παίξω… οπαδικά, ο Σύριζα διετύπωσε μία σειρά μέτρων που αφορούν μια μεταβατική περίοδο. Αυτό, δεν το είχε κάνει ποτέ κόμμα της Αριστεράς. Ή θα μιλούσε ενάντια σε κάποια μέτρα, ή θα μιλούσε για τη… Δευτέρα Παρουσία, δηλ. πότε θα γινόταν ο Σοσιαλισμός.

Αντίθετα, ο Σύριζα, εδώ και ένα χρόνο, έχει αρχίσει να διατυπώνει -θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσετε: έστω ανεπαρκώς!- ένα σχέδιο. 

Αυτά τα δύο πράγματα, με έκαναν να ταχτώ με το μέρος του Σύριζα σε αυτές τις εκλογές και να θεωρήσω, ότι πρέπει όλοι όσοι έχουμε παρεμφερείς απόψεις και πιστεύουμε ότι το μνημόνιο είναι ήδη καταστροφή, να τον υποστηρίξουμε, διότι μόνο με μία τέτοια εκδοχή, έχουμε πιθανότητες να ξεπεράσουμε έστω μεσοπρόθεσμα –όχι μικροπρόθεσμα– αυτό το τεράστιο πρόβλημα, το οποίο σέρνει όλον τον ελληνικό λαό, στην καταστροφή. 

Και σε ότι αφορά την περίφημη διγλωσσία που τον κατηγορούν, έχω να πω το εξής: Κατ’ αρχήν, ποιος τον κατηγορεί; Το Πασοκ; Που ήταν υπερασπιστής του μνημονίου και τώρα ούτε λίγο, ούτε πολύ, βγαίνει ο Βενιζέλος και κάποιοι άλλοι εναντίον του μνημονίου; Που έκάναν, δηλαδή, το άσπρο - μαύρο και τώρα το μαύρο - άσπρο; Ή η ΔΗΜΑΡ –θα το ξαναπώ- η οποία μας τάραξε με το ζήτημα «κατηγορώ τον Σύριζα γιατί δεν έγινε κυβέρνηση, ενώ έπρεπε να γίνει κυβέρνηση και πάμε λανθασμένα για εκλογές», αλλά, δεν καταλαβαίνω, με αυτή τη λογική, γιατί δεν έκανε κυβέρνηση με την ΝΔ και το Πασοκ; Είχαν 168 βουλευτές. Όμως, κρύβει το γιατί! Γιατί, αν έκανε κυβέρνηση και σε 6 μήνες ξαναγίνονταν εκλογές, ο Κουβέλης θα έψαχνε να βρει την ψήφο της γυναίκας του. Και αντί να το πει έτσι, το κρύβει, άρα και αυτός λειτουργεί με λαϊκίστικο τρόπο. 

Για την περίφημη, λοιπόν, διγλωσσία, ή τριγλωσσία - τετραγλωσσία, όπως θέλετε πείτε το, ένα κόμμα του 4,5% φτάνει το Μάιο να γίνει 17%, και στη χειρότερη περίπτωση στις εκλογές να γίνει 25%, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι δυνατόν μέσα σε δύο μήνες να αφομοιωθεί η νέα πραγματικότητα. Δέκα Λένιν να έκρυβε ο Σύριζα μέσα στους κόλπους του, πάλι δεν θα μπορούσαν να αφομοιώσουν αυτή τη νέα πραγματικότητα.

Από την άλλη μεριά, αν ο Σύριζα ή ο Συνασπισμός, πριν ένα χρόνο, στο 4%, έφτιαχνε μία θεωρητική ανάλυση που θα έλεγε ότι το τάδε φορολογικό νομοσχέδιο με τα 60 σημεία, θα πρέπει να είναι αυτό, όποιος το παρουσίαζε, θα έπρεπε να του πούνε όλοι οι υπόλοιποι, σύντροφε είσαι για το Δρομοκαϊτειο! Αυτά, λοιπόν, τώρα απαιτούνται και τώρα πρέπει να γίνουν εξειδικεύσεις. Χώρια, που η πραγματικότητα αλλάζει με τραγικό τρόπο, συνεχώς.

Συνεπώς, έχω την εντύπωση, ότι, βεβαίως στα χέρια του Σύριζα είναι να κάνει μια άλλη πολιτική, να ενοποιήσει αυτές τις απόψεις, όσο μπορεί πιο σύντομα αλλά αφομοιωμένα, αλλά το κυριότερο, είναι το εξής: 

Δεν υπάρχει περίπτωση αν βγει Πρωθυπουργός ο Τσίπρας να υπάρχει μία κυβέρνηση του Σύριζα, και να μην γίνουν πολλά λάθη. Τα οποία, όχι μόνο θα μεγιστοποιηθούν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, από τους ξένους, από το Διεθνές Νομισματικό Σύστημα, αλλά θα πέσουν και του κόσμου οι τρικλοποδιές!

Μία λύση έχει ο Σύριζα και ο Τσίπρας. Διακυβέρνηση με το λαό, ως εξής: Φτιάχνει π.χ. έναν νόμο και αποδεικνύεται σε 15 μέρες ότι είναι ελλιπής, ατελής ή και λανθασμένος. Στον Κολωνό, επάνω σε... βαρέλι ο Πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον κόσμο, που είναι 3, 4, 10, ή 15 χιλιάδες, λέει, κάναμε τον νόμο αυτόν, αλλά είναι λάθος, ή έχει ελλείψεις, τον τραβάμε πίσω να τον διορθώσουμε…

Που σημαίνει μία διακυβέρνηση για τον κόσμο με τον κόσμο, χωρίς να υποκύπτει σε λαϊκισμούς. Αυτός είναι ο δρόμος. Κι αν αυτό ακολουθηθεί, διαβεβαιώνω ότι εγώ βλέπω φως στην άκρη του τούνελ και βλέπω και ελπίδα!

***
Θέλω να πω κι ένα περιστατικό που μου συνέβη, γράφω τώρα μία μουσική για την Επίδαυρο, τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, και ήμουν στην Πετρούπολη στο στούντιο που γράφω, αργά το βράδυ, και φεύγοντας πήρα ταξί να πάω στο σπίτι μου. Μεγάλη η διαδρομή, ο ταξιτζής ήταν έξαλλος, αντιμνημονιακός, και χωρίς να μου πει που ανήκει, άρχισε να μου λέει, ότι αυτοί οι γελοίοι τύποι που από τα κανάλια, από το Πασοκ και τη ΝΔ, χτύπησαν τον Τσίπρα επειδή είπε Ολανδρέου τον Ολαντ, και λένε, κύριε Θάνο, ότι δεν είναι πολίτικαλ κορέκτ, με συγχωρείς πάρα πολύ, αλλά, εμένα, ένας νεαρός που είναι πολιτικός αρχηγός, επιτέλους με έκανε υπερήφανο, απέναντι σε όλους αυτούς του οσφιοκάμπηδες και τους γλοιώδεις...

Και εκεί που περίμενα να μου πει ότι είναι Σύριζα, μου λέει, και να φανταστείς, ότι εγώ ψήφισα τον Καμμένο γιατί είμαι δεξιός!
Θέλω να πω, με αυτό, ότι ο κόσμος πια, είναι πολλά βήματα μπροστά. Και δεν αντέχει άλλο, ούτε το σφίξιμο στον… λαιμό που του επιβάλουνε, αλλά ούτε και την αναξιοπρέπεια που επίσης του έχουν επιβάλει και που επιτρέπουν στον κάθε κομπλεξικό, Σόιμπλε, να βγαίνει με άνεση χιλίων καρδιναλίων, και να μιλάει για το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, να κουνάει το δάχτυλο, αυτός ο τύπος, που είναι πιο αντιπαθής και από τον υπουργό οικονομικών του Χίτλερ! Με συνομιλητές τους Βενιζέλο - Σαμαρά, να χαριεντίζονται…

Όπως αυτό το γεγονός που δημοσιεύτηκε ξώφαλτσα στο Mega, με τον Βενιζέλο και τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής ομάδας των Γερμανών Σοσιαλιστών, όπου υποτίθεται ότι μιλούν χωρίς να τους ακούνε, και τον ρωτά ο Βενιζέλος «τι γνώμη έχεις για τον Τσίπρα;» και ο άλλος κάνοντας μια γκριμάτσα, είπε κάτι, για να του ανταπαντήσει ο Βενιζέλος,οφείλω να σου πω, μπράβο σου, γιατί ήσουν πολύ αυστηρός αλλά του άξιζε!

Είναι δυνατόν, αρχηγός τρίτου κόμματος στην Ελλάδα, να κατηγορεί τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος με έναν γερμανό πολιτικό; Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει! Είναι απίστευτο, το πόσο γλοιώδεις είναι, και το πόσο υπόδουλοι είναι.

Αλλά, δεν θέλουμε εμείς να είμαστε υπόδουλοι!

***
Αναφερόμενος και στα μεγάλα ΜΜΕ, αυτά, ανήκουν στα χέρια πλήρως διαπλεκομένων με ελάχιστες εξαιρέσεις. Θεωρώ ότι τα ΜΜΕ, και περισσότερο ο τηλεοπτικός χώρος και λιγότερο ο ραδιοφωνικός κλπ., παίζουν ένα συγκεκριμένο ρόλο από το 1990, που ενοποιεί το κρατικό ιδεολογικό μηχανισμό του καπιταλισμού. Τα μέσα αυτά, βρίσκονται στα χέρια πάρα πολύ λίγων ανθρώπων, οι οποίοι εμπλέκονται με τους πολιτικούς εδώ και 20 χρόνια. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιούν, είτε επώνυμους δημοσιογράφους, που παίζουν το παιχνίδι τους πολύ συνειδητά, ή χρησιμοποιούν άλλους δημοσιογράφους, που γίνεται φανερό, ότι αν θέλουν να παραμείνουν, πρέπει να παίξουν και αυτοί με τους ίδιους όρους. Τα όρια, με λίγα λόγια, προσδιορίζονται από τα συμφέροντα των αφεντικών.

Δηλαδή, και στο Mega, και στο ΣΚΑΪ, και σε όλα αυτά τα κανάλια, αυτό είναι η κύρια πλευρά. Κι αν τους ξεφύγει και ένας - δύο, είναι για απενοχοποίηση, ή διότι τους ξέφυγαν και δεν το πήραν χαμπάρι. Αυτό είναι δεδομένο! Δεν λειτουργεί διαφορετικά. Γι’ αυτό ο κόσμος, όταν έγινε δημοσκόπηση, κατά 50% χαρακτήρισε το Mega, ως μνημονιακό κανάλι. Και διαβεβαιώνω, ότι αν γινόταν ακόμα καλύτερη δημοσκόπηση, θα έβγαινε το 70%.
Διότι, ο κόσμος αυτή τη στιγμή, σπρώχνει για αλλαγή, αφού είναι τόσο άγρια στον... τοίχο κολλημένος, που δεν πάει άλλο!

***
Κι αν κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση -χωρίς να πάμε στην Τουρκοκρατία- όταν ανέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 2009, είναι αλήθεια ότι πήρε μια καυτή πατάτα στα χέρια του. Γιατί, θυμάμαι και εγώ, εκείνα τα περίφημα debate κλπ. τον Καραμανλή να λέει λίγες μέρες προ των εκλογών στον ελληνικό λαό, ότι το έλλειμμα είναι 6%. Ο Προβόπουλος βέβαια είχε μιλήσει για 9% κάτι κοντά στο διψήφιο, αλλά ακόμα και αυτό, ήταν μακριά από το 13,5 - 15% που ήταν τελικά το έλλειμμα!
Όντως, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώτον, πήρε μια καυτή πατάτα στα χέρια του και δεύτερον –και εδώ τελειώνουν οι δικαιολογίες- ότι ο συσχετισμός στην Ευρώπη, ήταν πολύ δυσάρεστος για κάποιους ανθρώπους που εκινούντο σε έναν άλλο χώρο, γιατί, η συντριπτική πλειοψηφία, ήταν τα πολύ συντηρητικά, νεοφιλελεύθερα -θα έλεγα- κόμματα, με επικεφαλής την Γερμανία της Μέρκελ.

Αυτά είναι τα δύο πράγματα που κληρονόμησε ή που βρήκε μπροστά του ο Γιώργος Παπανδρέου. Θεωρώ όμως, ότι, η διαχείριση αυτών των προβλημάτων στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ήταν η πλέον απαράδεκτη, και εξελίχθηκε σε διαχείριση ε-γκλη-μα-τι-κή!
Γιατί, όπως είπα, ήδη από το 2010, και το έχω επαναλάβει πάρα πολλές φορές: Δεν σώζεις τη χώρα, καταστρέφοντας τους κατοίκους της. Καταστρέφοντας το λαό της.

Και δεν καταστρέφεις μόνο το λαό της διπλασιάζοντας την ανεργία -που τυπικά είναι στο 1,2 εκατομμύρια, και επί τοις ουσίας μπορεί και να κοντεύει στα 2 εκατομμύρια εάν προσθέσουμε και τους ανθρώπους που μόλις μετά βίας κάνουν ένα μεροκάματο την εβδομάδα- αλλά φτωχοποιείς ένα μεγάλο ποσοστό, και την περίφημη μεσαία τάξη, η οποία υποτίθεται ότι ήταν ο στυλοβάτης της οικονομίας, γιατί υπήρχαν όλες αυτέ οι μικρές, οι μεσαίες επιχειρήσεις, που παρήγαγαν ένα κομμάτι του πλούτου στην Ελλάδα και δίναν δουλειά στους ανθρώπους, αυτές φαίνονται να διαλύονται και πολλές από αυτές να έχουν κλείσει, και οι υπόλοιπες να συρρικνώνονται.
Συνεπώς, μιλάμε για μια ε-γκλη-μα-τι-κή πολιτική στη διαχείριση του όντως καυτού προβλήματος.

Και σπεύδω να πω, παρότι δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά είμαι ένας ενεργός πολίτης, ότι το 2010 στο πλαίσιο πάντα του καπιταλισμού, υπήρχανε και άλλες λύσεις, οι οποίες για λόγους ενδεχομένως που θα πρέπει κάποτε να απολογηθεί ο Παπανδρέου και οι συνεργάτες του, δεν ακολουθήθηκαν, και ακολουθήθηκε αυτή η ιστορία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου της γνωστής ως Τρόικας, η οποία, αυτό το οποίο πρότεινε και ακολουθήσαμε με πειθήνιο τρόπο, στην αρχή το Πασόκ και ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, και αργότερα μπήκε και η ΝΔ στο παιχνίδι, είναι ένα πράγμα, το οποίο, βαθαίνει συνεχώς την κρίση, αφού δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού, είμαστε στον γκρεμό, και κατά τη γνώμη μου, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, οδηγούμαστε με βάση το μνημόνιο στην απόλυτη χρεοκοπία, και θεωρώ μάλιστα –επειδή είναι και πολύ της μόδας η συζήτηση- ότι η έξοδος από το ευρώ είναι πιθανότερη εάν συνεχίσει να υπάρχει το μνημόνιο και να ακολουθείται από την Ελληνική κυβέρνηση.
Να προσθέσω, ότι, θεωρώ πολύ ύποπτη την κουβέντα, που λέει, ότι, έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης, ένας κύκλος που μόνο δεινά επισώρευσε στον κόσμο, διότι όλα τα προβλήματα ξεκίνησαν από το 1974 και επιδεινώνονταν, επιδεινώνονταν και επιδεινώνονταν... Δηλαδή, ότι επί 38 χρόνια δεν ζήσαμε απολύτως τίποτα, ή ζήσαμε την καταστροφή ή την προετοιμασία για την καταστροφή.

Θεωρώ αυτή την κρίση, ανιστόρητη, επιστημονικά λάθος, και νομίζω ότι εκπορεύεται από αυτούς τους πολιτικούς, που με ένοχο τρόπο μας οδήγησαν στα μνημόνια, ακριβώς, είτε για να απενοχοποιηθούν, είτε για να καταστήσουν τους πάντες ενόχους, και κυρίως από τα παπαγαλάκια τους, δηλαδή, τους μεγαλοδημοσιογράφους του συστήματος.

Γιατί θεωρώ ότι και η επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή –ποτέ δεν υπήρξα δεξιός- ήταν μια επταετία, η οποία, καταρχήν, λειτούργησε για την εμπέδωση της Δημοκρατίας που είχαμε χάσει επί χούντας, και κυρίως η πρώτη διακυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν μια διακυβέρνηση με πολύ θετικό πρόσημο σε τρία επίπεδα:

Το πρώτο, ήταν, ότι, -για όσους νεώτερους δεν το γνωρίζουν και δεν μεγάλωναν εκείνα τα χρόνια- υπήρχε ο φόβος του χωροφύλακα απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας (π.χ. λίγο πριν το 1981, σε συναυλίες, μου είχαν επιτεθεί παραστρατιωτικές οργανώσεις στα Γρεβενά και στη Σπάρτη, κατά εξάδες, απειλώντας να με μαχαιρώσουν, και τη γλύτωσα τελευταία στιγμή), ήταν τέτοια η τρομοκρατία που επετίθεντο ακόμα και σε επώνυμους, που τολμούσαν ως προοδευτικοί να πηγαίνουν στους τόπους τους για να παίζουν μια μουσική διαφορετική από τη γνωστή εθνικόφρονα μουσική, που τότε είχαν στο δικό τους ρεπερτόριο.

Το δεύτερο είναι, ότι, έκανε μια εξωτερική πολιτική που τά ‘βαζε, ως σε ένα βαθμό, αλλά τά ‘βαζε με τους Αμερικάνους, και το πιο σημαντικό που ξεχνάνε όσοι θέλουν να ξεχάσουν, ή δεν ξέρουν όσοι είναι γεννημένοι εκείνη την περίοδο, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιχείρησε μία αναδιανομή, πολύ σοβαρή μεταξύ 1982-1984 –και θέλω να τονίσω ότι υπουργός Εθνικής Οικονομίας ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης, τότε- όπου, θυμάμαι πολύ έντονα, ότι ο κατώτατος μισθός ήταν 9μιση χιλιάδες δραχμές, και το ’84 είχε φτάσει τις 44.000 δραχμές.

Και ας κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι αύξησε το χρέος με αυτό, το χρέος μετά από αυτές τις αυξήσεις στους μισθούς ήταν 62% του ΑΕΠ, κατά τι λιγότερο από το χρέος της Γερμανίας, αναλογικά αυτή τη στιγμή. Κι όταν ρώτησα τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως Υπουργός Πολιτισμού ,το 1994, ακριβώς γι αυτό το θέμα, με έπιασε ολίγον αυστηρά, και μου είπε, κοίταξε, εγώ έπρεπε να ισορροπήσω την Ελληνική κοινωνία, βγήκα για να εκφράσω λαϊκά στρώματα, μικρομεσαίους, και έπρεπε τότε, να ισορροπήσω μια κοινωνία που ήταν μπαταρισμένη, αυτά λοιπόν ήταν πολύ σημαντικά πράγματα.

Θα δεχτώ, ότι από τότε ξεκίνησαν κάποια συμπτώματα, κάποιες παθογένειες, οι οποίες αργότερα εξελίχθηκαν σε γάγγραινα, αλλά παρόλα ταύτα, όποιος θέλει να εξετάσει επιστημονικά εκείνη την περίοδο, θα την βρει με θετικό πρόσημο.

Για μένα, η αρχή του κακού ξεκίνησε με την πλαστή ευμάρεια της Κυβέρνησης Σημίτη, το 1996. Όταν δηλαδή, υποτίθεται, ότι η χώρα μπήκε σε ανάπτυξη, αλλά αυτή ήταν ψευδοανάπτυξη, γιατί ανάπτυξη γίνεται όταν αναπτύσσεις τα στρατηγικά σου πλεονεκτήματα, όχι όταν φτιάχνεις δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη, αλλά δεν αποτελούν αυτή- καθεαυτή ανάπτυξη, καθότι έχουν αρχή, μέση και τέλος.

Είναι άλλο να πεις, για παράδειγμα, η Κρήτη θα αναπτυχθεί ως προς τον τουρισμό και ως προς την εξαγωγή του λαδιού, και μου χρειάζεται ένα καλό αεροδρόμιο ή ένα καλό λιμάνι, οπότε το φτιάχνω, και είναι άλλο να πεις, φτιάχνω ένα λιμάνι και ένα αεροδρόμιο, γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου το ελαιόλαδο ή τον τουρισμό, και μόλις τελειώσει σε τρία χρόνια αυτό το λιμάνι, μας τέλειωσε και η ανάπτυξη!

Αυτό αναπτύχθηκε επί Σημίτη, και ταυτόχρονα με τη βοήθεια των μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, και βεβαίως του χρηματοπιστωτικού συστήματος, -γιατί, τότε πιά, το Πασοκ από εκφραστής λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων είχε γίνει ο εκφραστής του πάνω κομματιού της μεσαίας καθώς και της άρχουσας τάξης, δηλαδή του χρηματοπιστωτικού συστήματος- πλακώσανε όλες εκείνες οι κάρτες με τη βοήθεια της διαφήμισης –δανείσου για να ζήσεις! κλπ- και τότε, και σε επίπεδο ηθικής και σε επίπεδο οικονομικής ζωής, χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, ξεκίνησε ο μεγάλος δανεισμός, συνεχίστηκε άκριτα επί Νέας Δημοκρατίας – Κώστα Καραμανλή, συνεχίστηκε ν φουσκώνει, τότε, το Δημόσιο, γιατί εγώ, είχα βρει ένα Δημόσιο ως Υπουργός Πολιτισμού στα μέτρα τα κανονικά, απλώς ήταν ανορθολογικό. Μετά άρχισε να βαραίνει και συνεχίστηκε να γίνεται ακόμα πιο ανορθολογικό, για να φτάσουμε το 2009, που σας είπα την άποψή μου στην αρχή της συζήτησης.

Και εν τω μεταξύ, όχι μόνο προηγήθηκε μία Ολυμπιάδα που ήταν το κερασάκι στην τούρτα, και ξοδεύτηκαν πάρα πολλά χρήματα, αλλά τουλάχιστον, αφού προηγήθηκε, και αφού ξοδεύτηκαν, δεν φρόντισαν καθόλου, να τα αξιοποιήσουν. Για παράδειγμα, η Βαρκελώνη το 1992 άλλαξε τη μορφή της πόλης, αλλά η ίδια η Βαρκελώνη μέχρι το 2010 (δεν μιλάω για την κρίση, γιατί πλέον η κρίση έχει χτυπήσει όλες τις χώρες της Ευρώπης και κυρίως το Νότο), επί 18 χρόνια εκμεταλλευόμενη όλα όσα έγιναν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, είχε μια τουριστική ανάπτυξη, άνευ προηγουμένου: Πήγαινες, οποιοδήποτε μήνα του χρόνου, και σπρωχνόσουνα στο δρόμο!
Αντίθετα, εμείς, αφήσαμε ακόμα και αυτά που φτιάχτηκαν το 2004, και σαπίζουν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία.-»

http://tvxs.gr