Ομολογώ ότι δεν περίμενα να έχει τέτοια ποιότητα, αφού δεν γνώριζα τον κ. Μπουραντά. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα βιβλίο που τα έχει όλα. Ένα μοναδικό διδακτικό μυθιστόρημα- πυξίδα για τη ζωή του καθενός. Κρίμα για όσους δεν το διαβάσουν, κρίμα για όσους δεν γευτούν αυτό το λογοτεχνικό ταξίδι γνώσης και συνεχούς εξέλιξης.Καταρχήν, πρόκειται για βιβλίο-καταγγελία: καταγγελία προς το ελληνικό εκπαιδευτικό κατεστημένο, προς τη ρηχότητα των σχέσεων στην ελληνική πραγματικότητα, προς τον παραλογισμό της στρατιωτικής ζωής, προς το «βλαχο-μάνατζμεντ» των περισσότερων ελληνικών επιχειρήσεων. Μέσα από την καταπληκτική σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε μια νεαρή φοιτήτρια, την Άννα, και τον καθηγητή της Νίκο Αλεξίου, παίρνουμε διδάγματα για την ίδια την υπαρξιακή μας νοημοσύνη:
Να ζούμε μαθησιακά, να παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, να ζούμε στην κόψη του ξυραφιού έχοντας ένα απαραίτητο πυρήνα αξιών, να επιδιώκουμε συνεχώς το «both and more». «Η ζωή πιστεύω ότι είναι το γινόμενο του χρόνου επί την ευχάριστη ένταση που κάθε στιγμή ζούμε. Συνεπώς πρέπει ν’ αποφεύγουμε τους περιορισμούς που οι άλλοι μας θέτουν, καθώς και όσους εμείς οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας…. Εγώ πιστεύω στο υπολογισμένο ρίσκο. Η ελευθερία επιλογών είναι το θεμελιώδες της ύπαρξής μας. Είναι η ίδια η ζωή. Είναι το όπλο μας απέναντι στο θάνατο», εξομολογείται προς το τέλος του βιβλίου ο Νίκος. Ο ίδιος ιδρύει τον «Κύκλο των Χαμένων Ιδεών», με τον οποίο προσπαθεί να μπολιάσει την ελληνική κοινωνία με μια νέα μετα-ιδεολογία, μια νέα κυρίαρχη κουλτούρα κατά την οποία βαθιές τομές θα γίνουν σε όλους τους τομείς, με κύριο τομέα αυτόν της Ηγεσίας. Με τη θέσπιση μετρήσιμων στρατηγικών στόχων, θα μπορέσει η «μικρή» Ελλάδα (αυτή της προόδου και της καινοτομίας) να γίνει πιο μεγάλη, και η «μεγάλη» Ελλάδα (αυτή της μιζέριας, του ωχαδερφισμού και του εαυτουλισμού) πολύ μικρότερη.
Χρησιμοποιώντας άψογα την τεχνική του εγκιβωτισμού, ο Δημήτρης Μπουραντάς ενσωματώνει στο κύριο μυθιστόρημα τρία υψηλής ποιότητας αυτοτελή διηγήματα (την ιστορία του αετόπουλου, την ιστορία του μικρού Δημήτρη και την ιστορία του μεγάλου Δημήτρη) τα οποία, εκτός από τα έντονα διδάγματά τους, μας ταξιδεύουν σε μέρη του πολιτισμένου κόσμου και σε Πανεπιστήμια υψηλού κύρους, από τη Γαλλία έως την Αμερική.
Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο «ψυχρά» λογικό, το αντίθετο. Ο συναισθηματισμός των ηρώων , εκτός από το ότι κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση τον αναγνώστη (πράγματι, δεν είναι εύκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου!), οδηγεί αφενός την Άννα σε ψυχοθεραπεία, αφετέρου τον καθηγητή Νίκο Αλεξίου να συνειδητοποιήσει ότι η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ’ άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και σε ενοχή. Και το τέλος, κάτι παραπάνω από συναισθηματικό...
Θερμά συγχαρητήρια στον συγγραφέα. Ο τίτλος «του πλέον διακεκριμένου καθηγητή του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας στην Ελλάδα » μάλλον δεν έχει δοθεί τυχαία στον κ.Μπουραντά. Θα πρόσθετα και τον τίτλο του «δασκάλου» και του «λογοτέχνη». Η παρουσία του τιμά την «έρημο» του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο «ψυχρά» λογικό, το αντίθετο. Ο συναισθηματισμός των ηρώων , εκτός από το ότι κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση τον αναγνώστη (πράγματι, δεν είναι εύκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου!), οδηγεί αφενός την Άννα σε ψυχοθεραπεία, αφετέρου τον καθηγητή Νίκο Αλεξίου να συνειδητοποιήσει ότι η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ’ άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και σε ενοχή. Και το τέλος, κάτι παραπάνω από συναισθηματικό...
Θερμά συγχαρητήρια στον συγγραφέα. Ο τίτλος «του πλέον διακεκριμένου καθηγητή του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας στην Ελλάδα » μάλλον δεν έχει δοθεί τυχαία στον κ.Μπουραντά. Θα πρόσθετα και τον τίτλο του «δασκάλου» και του «λογοτέχνη». Η παρουσία του τιμά την «έρημο» του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
dstavrou.blogspot
