Tης Χριστινας Κοψινη
Από τον Ιούνιο προσπαθεί ο ΟΑΕΔ να τονώσει, κάπως, την αγορά εργασίας με προγράμματα που χρηματοδοτεί το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τα σχέδια είναι έτοιμα. Οι περιοχές παρεμβάσεων εντοπισμένες. Οι πελατειακές δράσεις, του ένδοξου παρελθόντος του ΟΑΕΔ, σχετικά περιορισμένες. Αλλά τα προγράμματα για τη διάσωση θέσεων εργασίας δεν προχωράνε. Εχουν κολλήσει στην οριστικοποίηση των υπουργικών αποφάσεων και στη συνεννόηση των οικονομικών υπουργείων με το Εργασίας, που επί 4 μήνες είναι σε μια διαρκή διαδικασία συνεννόησης...
Λες και είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν αναφερόμασταν μόνο στον μαρασμό του Λαυρίου, στο κλείσιμο των εργοστασίων της Νάουσας ή στην αποβιομηχάνιση της Πάτρας. Σήμερα δεν μιλάμε πια μόνο για κρίσεις συγκεκριμένων περιοχών, κλάδων ή επαγγελμάτων, αλλά για μια γενικευμένη απαξίωση του εργατικού δυναμικού της χώρας. Η κρίση στην αγορά εργασίας, που άρχισε να εκδηλώνεται από τα τέλη του 2009, γενικεύεται. Μέσα σε 12 μήνες χάθηκαν 150.000 θέσεις, την ώρα που μεγάλες επιχειρήσεις νομιμοποιούνται με «συμφωνίες» εργαζομένων - διοικήσεων, ακόμη και σε λύσεις ανασφάλιστης εργασίας, αναβιώνοντας τα χαμένα οικοδομικά ένσημα της δεκαετίας του ’60.
Παρ’ όλα αυτά, τα «ρηξικέλευθα» προγράμματα για την αντιμετώπιση της κρίσης στην εργασία –που εξαγγέλθηκαν ήδη από την άνοιξη– δεν μπορούν να προχωρήσουν εάν δεν υπάρξει ισχυρή παρέμβαση. Ακόμη και για ένα χαμηλού κόστους πρόγραμμα που αφορά τη Δυτική Μακεδονία, όπου μόνο μέσα στο 2010 κατεγράφησαν από τους επιθεωρητές Εργασίας 950 προβληματικές επιχειρήσεις, χρειάζεται να περάσουν μήνες για να εγκριθεί. Και τι πιο χαρακτηριστικό από αυτό που συμβαίνει με τα αδιάθετα κονδύλια, ύψους 220 εκατομμυρίων, για την τόνωση της απασχόλησης στις πυρόπληκτες περιοχές, πρόγραμμα που διαχειρίζεται το ΥΠΟΙΚ, αποτρέποντας την αξιοποίησή του για την αντιμετώπιση της ανεργίας σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική για την απασχόληση είτε δεν υπάρχει είτε παραμένει μια υπολεπτομέρεια για την κυβέρνηση. Διότι όλα τα προγράμματα απασχόλησης παραμένουν στο γήπεδο της κρατικής γραφειοκρατίας, που περιστοιχίζει υπουργούς και αξιωματούχους. Σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση αποδεικνύεται ακριβή στα πίτουρα και φθηνή στο αλεύρι. Ελαχιστοποιεί τον χρόνο για την έγκριση των μεγάλων και των μικρότερων επενδύσεων, αλλά δεν μπορεί να μειώσει στο ελάχιστο τη γραφειοκρατία για να τρέξει ένα πρόγραμμα από τα εκατοντάδες που εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οχι, ότι αυτά τα προγράμματα θα λύσουν το πρόβλημα ή θα δημιουργήσουν ανάπτυξη. Αποτελούν, όμως, μια ευκαιρία να αποτραπεί η πλήρης απαξίωση περιοχών και κλάδων και να συγκρατηθεί κάπως το κύμα των απολύσεων. Μια ανάσα.
.jpg)
