Τα Δωδεκάνησα και ειδικά η Ρόδος (!) αποτελούν τον επόμενο στόχο της Τουρκίας, υποστηρίζει με άρθρο του ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης κ. Στέλιος Παπαθεμελής!Την άποψη αυτή, που θα πρέπει όντως να προβληματίσει τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες, ο κ. Παπαθεμελής, τη διατυπώνει με αφορμή την πρόσφατη συνάντηση στη Ρόδο, του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Δ. Δρούτσα, με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου.Στο άρθρο του ο κ. Παπαθεμελής αναφέρει αποσπάσματα από άρθρα και βιβλία του κ. Νταβούτογλου.
Ειδικότερα, γράφει τα εξής:
“Αν η εξωτερική πολιτική ήταν savoir-vivre, η πλησμονή χαράς που διαδήλωναν προχθές δημόσια οι δύο υπουργοί που υποδέχθηκαν τον κ. Νταβούτογλου στη Ρόδο θα αποτελούσε το άριστο της διπλωματικής τέχνης. Δυστυχώς οι διακρατικές σχέσεις δεν είναι δημόσιες σχέσεις.
Στην περίπτωση μάλιστα της Τουρκίας γίνονται από ωμοφαγικές έως κανιβαλικές.
Ρόδος – Δωδεκάνησα είναι επόμενοι στόχοι του τουρκικού επεκτατισμού. Εξυπακούεται ότι ο επικεφαλής της διπλωματίας μας διαβάζει.
Και διαβάζει καθετί που λέει ή γράφει ο απέναντί του. Όλως συμπτωματικώς, ο κ. Νταβούτογλου και λαλίστατος και πολυγραφότατος είναι. Και στο περιώνυμο «Στρατηγικό βάθος» του δεν χρησιμοποιεί «εποικοδομητικές ασάφειες». Είναι ωμός μέχρι αναισθησίας.
Γράφει λοιπόν: «Θα πρέπει να αυξηθεί η εξάρτηση των Δωδεκανήσων «από τη μικρασιατική ηπειρωτική πλάκα» (σ. 234). Τι εννοεί ο… ποιητής είναι προφανές, και δεν κάνει πλάκα. Επιμένει: «Τα Δωδεκάνησα (…) εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία» (σ. 279).
Τις σχέσεις με την Ελλάδα τις κατατάσσει στα «υποδεέστερα «στοιχεία» και τις προορίζει για την «άσκηση πολιτικών αφ’ υψηλού» (σ. 235). Επενδύει με καλλιέπεια τον κυνισμό του και δεν περιορίζεται σε «μηνύματα». Εκπέμπει ευθείες απειλές. Θέλει την Τουρκία να απαντά «με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς» (σ. 238). Άλλη στάση τη θεωρεί «υποθήκευση» της εξωτερικής της πολιτικής και «υποβιβασμό της σε κατηγορία και σε κλίμακα από την οποία πρέπει να διαλέγεται»(σ. 238). Άρα ο διάλογος γι’ αυτήν είναι πάντοτε προσχηματικός.
Η ευπιστία της εξωτερικής μας πολιτικής να νομίζει ότι διαλεγόμενη με την Άγκυρα θα αποτρέψει την επιθετικότητά της είναι απερίγραπτη. Η Τουρκία δεν διαλέγεται. Απειλεί. Απειλεί και προκαλεί εγγενές φοβικό σύνδρομο στην Ελλάδα. Εκβιάζει στρατιωτικά την Ελλάδα και οι ελλαδικές ελίτ, δειλές και άβουλες, υποκύπτουν στον εκβιασμό της. Συμπεριφέρονται «φινλανδικά».
Ο επισκέπτης της Ρόδου δεν κρύβει προθέσεις, τακτικούς και στρατηγικούς στόχους.
«Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό χώρο της» (σ. 244).
Και για να διαλυθούν οι όποιες αυταπάτες και ως προς την Κύπρο, ο Νεοοθωμανός ξεκαθαρίζει:
«Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα». (σ. 279).
Τούτων ούτως εχόντων, η λεηλασία του Αιγαίου και η διαιώνιση της κατοχής στην Κύπρο είναι το φυσικό επακόλουθο της πολιτικής φιλοσοφίας που διέπει το βαθύ κράτος, κεμαλικό και νεοοθωμανικό.
Απέναντι σ’ έναν γείτονα που θεωρεί τα ελληνικά εδάφη «κατεχόμενα», η στρατηγική μας
βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.
Η Άγκυρα υποσκάπτει με πειρατικές πρακτικές συστηματικά την κυριαρχία μας, στήνει στρατηγικά προγεφυρώματα, αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα προσημειώνοντας δικαιώματα δυτικά των νησιών μας και προωθεί γεωστρατηγικά τετελεσμένα. Εμείς υπνώττουμε για πολλοστή φορά. Από τους Αμερικανούς παίρνει ό,τι χρειάζεται και χωρίς αντάλλαγμα. Στους Άραβες πουλάει αφοσίωση. Με τους Εβραίους είναι εχθρός στα λόγια, αλλά συνέταιρος στο εμπόριο με τις αραβικές χώρες.
Από τότε που Σημίτης – Πάγκαλος αναγνώρισαν με τη Συμφωνία της Μαδρίτης «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, η Άγκυρα λειτουργεί σε θάλασσα και αέρα αρχικά ως συνιδιοκτήτης και συχνά ως αποκλειστικός ιδιοκτήτης (ICAO και ΝΑΤΟ ερήμην μας έχουν αναγνωρίσει αποκλειστικά δικαιώματα στους απέναντι).
Μας ήρθε και ο αμερικανός υφυπουργός Μόρνινγκσταρ. Καλώς το παιδί! Με το που πάτησε το πόδι του μας είπε ότι «το Αιγαίο είναι αμφισβητούμενη θάλασσα» και έχουμε με τους πασάδες «πρόβλημα συνόρων» (sic!). Ο επισκέπτης είχε και τη λύση στο τσεπάκι του: «Το οικονομικό όφελος και για τις δύο χώρες είναι τόσο μεγάλο, που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση». Αυτός τετραγώνισε τον κύκλο, αλλά πριν από αυτόν η κυβέρνηση του Μνημονίου εκεί δείχνει να κατέληξε.
Η Τουρκία μάς εκβιάζει στρατιωτικά. Με τους Αλβανούς υπογράψαμε ΑΟΖ και οι Τούρκοι την ακύρωσαν, με τους Αιγυπτίους υπέγραψε η Κύπρος και τώρα η Άγκυρα ζητεί από τον Μουμπάρακ να την παγώσει. Οι Σέρβοι -ναι, αυτοί για τους οποίους δώσαμε την ψυχή μας- πήγαν με τους Τούρκους. Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ είναι μ’ αυτήν. Η ΕΕ αγρόν αγοράζει σε ζητήματα ασφάλειας.
Πρέπει επειγόντως να βρούμε στρατηγικό εταίρο, εγγυητή της ασφάλειάς μας.
Το νέο έρχεται αναπάντεχο και αληθινό: Ο ρώσος ναύαρχος Βισότσκι, δηλαδή ο Πούτιν, ψάχνει στην περιοχή αγκυροβόλο και ναυτική βάση. Ψάχνει στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Η Ελλάδα πρέπει να σπεύσει ταχέως.
Αλλιώς η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων των προηγουμένων”.
Πηγή : Ροδιακή
.jpg)
