Τα έγγραφα που έφερε στο φως της δημοσιότητας το αραβικό τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα φανερώνουν ανθρώπινες στιγμές των διαπραγματευτών του πιο δύσκολου ζητήματος στην ιστορία της διπλωματίας. Μέσα στις χιλιάδες σελίδες καταγραφής της διαδικασίας οι Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι διπλωμάτες αστειεύονται μεταξύ τους, χάνουν την ψυχραιμία τους, στοχάζονται την οικογένειά τους, συμπαθούν ο ένας τον άλλο. Πίσω από τις σκληρές, σημείο προς σημείο διαπραγματεύσεις, μπορεί κανείς να διακρίνει τη βαθιά προσωπική διασύνδεση ανάμεσα στους εκπροσώπους των δύο πλευρών. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας της τότε υπουργού Εξωτερικών, Τζίπι Λίβνι, να αποσπάσει την αναγνώριση του Ισραήλ ως ιουδαϊκού κράτους, χτύπησε το κινητό της και ήταν ο γιος της, ο οποίος μόλις είχε καταταγεί στο στρατό. Σύμφωνα με τα έγγραφα, η Τζίπνι, «επανέλαβε τη σημαντικότητα της ειρηνευτικής διαδικασίας, για αυτόν ακριβώς το λόγο, ακόμα και αν μπορεί να ήταν πολύ αργά, ήδη, για το γιο της». Σε μία άλλη συνάντηση, ο Παλαιστίνιος διαπραγματευτής, Σαέμπ Ερεκάτ, ανέφερε στον απεσταλμένο των ΗΠΑ ότι οι ισραηλινές κατεδαφίσεις προκαλούσαν ερωτηματικά για τις πραγματικές τους προθέσεις, τα οποία εμφανίστηκαν ακόμη και μέσα στο σπίτι του. «Η γυναίκα μου με ρωτάει τι στο διάολο κάνουμε εδώ πέρα;», έλεγε ο Ερεκάτ.
Από την άλλη, στα δύσκολα θέματα, τα αστεία πάντα βοηθούσαν στο να αλλάξει, έστω και για λίγο, το κλίμα. Ο Παλαιστίνιος, Αχμέντ Κούρια, είχε πει στην Λίβνι ότι είναι τόσο καλή διαπραγματεύτρια που αν ήταν Ισραηλινός, θα την ψήφιζε. Σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο, είχε ζητήσει από τους διαπραγματευτές και των δύο πλευρών να επικεντρωθούν στις υποδομές της Δ. Όχθης, ούτως ώστε το μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης να είναι «επιπλωμένο». Κάποιες άλλες φορές, τα αστεία γίνονταν πιο σκοτεινά. Η Λίβνι είχε προτείνει η ανταλλαγή Παλαιστίνιων κρατουμένων και του Ισραηλινού στρατιώτη, Γκιλάντ Σιαλίτ, που ήταν κρατούμενος της Χαμάς, να γίνει με αφορμή κάποιο γεγονός. Τότε ο Κουρία τη ρώτησε, «όπως η απαγωγή ενός Ισραηλινού;» για να του απαντήσει η Λίβνι, «όταν χαμογελάς, κάνεις τις πιο σοβαρές ερωτήσεις». Οι διαπραγματευτές και των δύο πλευρών, νυν και πρώην, ανέφεραν ότι η ένταση των απαιτούμενων χειρισμών ήταν κάτι που τους ένωνε, τους έκανε να νιώθουν οικειότητα. «Αν βάλεις Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους στο ίδιο τραπέζι, επικοινωνούν σε χρόνο μηδέν», είπε ο Ρον Πούντακ, ένας Ισραηλινός που βοήθησε να στηθούν οι μυστικές συνομιλίες στα μέσα της δεκαετίας του ’90. «Κολυμπούν στον ίδιο «βούρκο». Γνωρίζουν ότι εξαρτώνται, ο ένας από τον άλλο».
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και έντονες αντιπαραθέσεις. Όταν η Λίβνι ζήτησε την αναγνώριση του Ισραήλ ως ιουδαϊκού κράτους, οι Παλαιστίνιοι απάντησαν ότι αν το έκαναν θα έβαζαν σε κίνδυνο τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ αλλά και τους εκτοπισμένους πρόσφυγες. Σύμφωνα με τα έγγραφα, η Λίβνι εξοργίστηκε όταν ένας διαπραγματευτής της είπε ότι το Ισραήλ ανήκει στους Ισραηλινούς κι όχι στους Ιουδαίους. «Νομίζω ότι μπορούμε σε κάποια άλλη συνάντηση να αναλύσουμε τις σημαίνει να είσαι Ιουδαίος κι ότι είναι κάτι παραπάνω από μία θρησκεία», απάντησε εκείνη.
kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΡ
