ΒΙΒΛΙΟ:"Πού τελειώνει το ταξίδι σου;"

   "Πού τελειώνει το ταξίδι σου;" ρωτάει στον τίτλο του βιβλίου του τον αείμνηστο δημοσιογράφο-συγγραφέα Γιάννη Διακογιάννη ο ποιητής Παναγιώτης Κρητικός, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.


    Πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων του Παναγιώτη Κρητικού, μια ωδή σε έναν εργάτη της πένας και έναν οραματιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης, που πέθανε, πριν φτάσει τα πενήντα του χρόνια, από καρκίνο.

    Το ήξερε. Και μέχρι την τελευταία του στιγμή έδινε κουράγιο στους δικούς του, στους φίλους και στις φίλες του. Είχε τέτοια φιλοσοφημένη αντίληψη για τη ζωή και το θάνατο που -όντας ελεύθερος -κανόνισε ο ίδιος όλα τα διαδικαστικά της κηδείας του!

    Ένα συμβατικό βιογραφικό λέει:

    Ο Γιάννης Ελευθερίου Διακογιάννης γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Άγαμος. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 2006. Σπούδασε στη Σχολή Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα ως ανταποκριτής της εφημερίδας "Τα Νέα" από το 1980. Γενικός γραμματέας στο Σύλλογο Φοιτητών και γραμματέας της φοιτητικής Παράταξης του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΠ-Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη). Ψυχή του φεστιβάλ Πάτρας και της Σύμης. Αναδείχθηκε σε ξεχωριστό κοινοβουλευτικό και πολιτικό συντάκτη των "Νέων". Έγραψε πολλά βιβλία-δημοσιογραφικά οδοιπορικά από τα ταξίδια του σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής. Κάλυψε τους πολέμους σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία και Αφγανιστάν. Το πάθος ήταν τα ταξίδια σε χώρες με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

    Όσοι γνώρισαν τον Γιάννη Διακογιάννη θυμούνται ένα μεγάλο παιδί της δημοσιογραφίας, άκακο, εργατικό, οραματικό, παθιασμένο με τη γραφή και τα κινήματα απελευθέρωσης.

    Ένα παιδί που έζησε την πορεία του τέλους του με χαμόγελο και καρτερία ιδεολόγου. Από ένα τέτοιο μεγάλο απλό άνθρωπο εμπνεύστηκε ο πρώην βουλευτής και νυν συγγραφέας Παναγιώτης Κρητικός, ο οποίος είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Διακογιάννη στις ατελείωτες ώρες του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ.

    Το βιβλίο των 70 σελίδων, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις "Προσκήνιο-Αγγελος Σιδεράτος", ξεκινάει με την αυτόγραφη διαθήκη του Διακογιάννη:

    "Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δεν θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια θα ζήταγα από τους συμμαθητές του Δημοτικού, που μαζί μεγαλώσαμε τρεις-τρεις στα θρανία. Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτα σε κανέναν. Οι αγώνες μου αποτελούν μία παρακαταθήκη…".

    "Θα 'θελα πολύ -συνεχίζει- οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι που τόσο με αγάπησαν, να αγαπούν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερο τη μητέρα και τον αδελφό μου, αλλά και τις δύο κυρίες που βοηθούν στο πατρικό μου σπίτι, την κυρία Κική και την Ευγενία…".

    Οπως αναφέρει στο βιβλίο εν είδει προλόγου ο Παναγιώτης Κρητικός:

    "Αξεπέραστη ψυχική ανάγκη με έσπρωξε να γράψω τους στίχους αυτούς για το Γιάννη Διακογιάννη. Δεν μπορούσα να ξεμακρύνω τη σκέψη του από ό,τι ο ίδιος σήμαινε στο σύντομο πέρασμα από τη ζωή: Ανθρωπιά, ευαισθησία, ανιδιοτέλεια, φιλία, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, πατριωτισμό, με την αδιαφιλονίκητη έννοια, αίσθημα δικαίου, αίσθηση του αληθινού, ενστερνισμό των διαχρονικών αξιών του πολιτισμού μας".

    Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα των ποιημάτων του Παναγιώτη Κρητικού με επίκεντρο τον ταξιδευτή-δημοσιογράφο:

    "Ταξίδεψα"

    Των οριζόντων το τέλος

    συνάντησα νωρίς

    στις καρδιές των απόκληρων.

    Είδα τις ελπίδες τους

    κρεμασμένες στις λόγχες.

    Είδα να στραγγίζει το αίμα τους

    στην άκρη της θάλασσας.

    Πελιδνός ο Ασιάτης

    ο Αφρικανός απόκοσμος

    και ενεός ο Βαλκάνιος.

    Στα ποτάμια

    στους λειμώνες

    στις ακτές της Νότιας Γης

    πασχίζει η Μάννα.

    Σπυρί-σπυρί η αγωνία

    ταΐζει τα πεινασμένα παιδιά.

    Το βλέμμα των παιδιών

    όλο βαθαίνει.

    Στης απόγνωσης τη δίνη

    σβήνει το χαμόγελο.

    Όλο και μακραίνει

    στης απελπισίας τα πέλαγα

    η προσδοκία.

ΑΠΕ