Αστήρ ανατέλλων στο αραβικό στερέωμα χαρακτηρίζεται ο Ταγίπ Ερντογάν σε ανάλυση του πρακτορείου Ρόιτερς, που αποδίδει τη νέα αυτή ιδιότητα του Τούρκου πρωθυπουργού στην επιθετική του στάση έναντι του Ισραήλ.
Με την πολεμική του εναντίον του Ισραήλ, την υποστήριξή του προς τους Παλαιστινίους και κυρίως την οργισμένη αντίδρασή του στην ισραηλινή επίθεση εναντίον του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά», ο κ. Ερντογάν αναδεικνύεται σε λαϊκό ήρωα των Αράβων, προβάλλει την υπεροχή του στον αραβικό κόσμο και προκαλεί δυσφορία στην Ουάσιγκτον, ισχυρίζεται ο Χαντί Αμρ, διευθυντής του Ινστιτούτου Brookings στην Ντόχα.
Κατά μία δεύτερη εκδοχή, η συμπαράταξή του με μια μη κυβερνητική οργάνωση –εν προκειμένω, η αμφιλεγόμενη ισλαμική οργάνωση ΙΗΗ συνεχίζει να προκαλεί πολλά ερωτηματικά– μετά την επίθεση εναντίον του τουρκικού πλοίου έφεραν το παλαιστινιακό ζήτημα και τον αποκλεισμό της Γάζας στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, πράγμα που τα μετριοπαθή και προσκείμενα στη Δύση αραβικά κράτη δεν κατόρθωσαν ποτέ.
Τώρα ο Σαγέντ Χασάν Νασράλα, ηγέτης της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, προσεύχεται στον Αλλάχ να φυλάει τον Ερντογάν βλέποντας τουρκικές σημαίες να κυματίζουν, η αιγυπτιακή εφημερίδα «Αλ-Μάσρι αλ-Γιουμ» τον ονομάζει «χαλίφη των μουσουλμάνων», στη Γάζα τα πρωτότοκα αγόρια παίρνουν το όνομά του, και στο μη αραβικό Ιράν οι νέοι, όπως ο Αλί Σαντρί, αρχιτέκτων, 35 χρόνων, προτιμούν τις «πολιτισμένες μεθόδους» του κ. Ερντογάν αντί της απομονωτικής τακτικής του προέδρου Αχμεντινετζάντ. Τι συνέβη λοιπόν; Με τη μεθοδική προσέγγιση των Αράβων της Εγγύς Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, με όπλο το πράσινο, δηλαδή το ισλαμικό χρήμα, με αιχμή του δόρατος την υποστήριξη των Παλαιστινίων, ο Ταγίπ Ερντογάν θέλει να εξαλείψει από την αραβική ψυχή το προαιώνιο μίσος προς τον οθωμανικό ζυγό. Ταυτόχρονα, ισχυρίζονται ορισμένοι Δυτικοί αναλυτές, συνεχίζει το όραμα Οζάλ περί τουρκικού –ή και παντουρανικού– τόξου από την Αδριατική έως το Σινγιάνγκ και από τα Βαλκάνια έως τη μουσουλμανική Αφρική και νοτιοανατολική Ασία, προβάλλει διεθνώς την εικόνα του ειρηνοποιού με πρωτοβουλίες στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, κινείται στο Σ.Α. το ΟΗΕ με σύμμαχο τη Βραζιλία, εταίρο στη διαμεσολάβηση για την αποτροπή κυρώσεων εις βάρος του Ιράν. Ολα αυτά κωδικοποιημένα στο δόγμα Νταβούτογλου. «Η Τουρκία, που έχασε στις αρχές του 20ού αιώνα την οθωμανική αυτοκρατορική της επιβολή στην ευρύτερη περιοχή, προσβλέπει στην ανάκτηση της επιρροής της μεταξύ μουσουλμάνων, προβάλλεται ως γεφυροποιός στην Ε.Ε., στην οποία θέλει να ενταχθεί».
«Με τη διαφορά ότι η παρούσα στάση της έναντι του Ισραήλ θα της στερήσει τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, Ισραήλ και Συρίας, ενοχλώντας παράλληλα ορισμένους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Αίγυπτος, όπου ο Ερντογάν αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις», προβλέπει το Ρόιτερς, επικαλούμενο Αιγύπτιο καθηγητή του Αμερικανικού Πανεπιστημίου του Καΐρου.
http://news.kathimerini.gr
Κατά μία δεύτερη εκδοχή, η συμπαράταξή του με μια μη κυβερνητική οργάνωση –εν προκειμένω, η αμφιλεγόμενη ισλαμική οργάνωση ΙΗΗ συνεχίζει να προκαλεί πολλά ερωτηματικά– μετά την επίθεση εναντίον του τουρκικού πλοίου έφεραν το παλαιστινιακό ζήτημα και τον αποκλεισμό της Γάζας στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, πράγμα που τα μετριοπαθή και προσκείμενα στη Δύση αραβικά κράτη δεν κατόρθωσαν ποτέ.
Τώρα ο Σαγέντ Χασάν Νασράλα, ηγέτης της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, προσεύχεται στον Αλλάχ να φυλάει τον Ερντογάν βλέποντας τουρκικές σημαίες να κυματίζουν, η αιγυπτιακή εφημερίδα «Αλ-Μάσρι αλ-Γιουμ» τον ονομάζει «χαλίφη των μουσουλμάνων», στη Γάζα τα πρωτότοκα αγόρια παίρνουν το όνομά του, και στο μη αραβικό Ιράν οι νέοι, όπως ο Αλί Σαντρί, αρχιτέκτων, 35 χρόνων, προτιμούν τις «πολιτισμένες μεθόδους» του κ. Ερντογάν αντί της απομονωτικής τακτικής του προέδρου Αχμεντινετζάντ. Τι συνέβη λοιπόν; Με τη μεθοδική προσέγγιση των Αράβων της Εγγύς Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, με όπλο το πράσινο, δηλαδή το ισλαμικό χρήμα, με αιχμή του δόρατος την υποστήριξη των Παλαιστινίων, ο Ταγίπ Ερντογάν θέλει να εξαλείψει από την αραβική ψυχή το προαιώνιο μίσος προς τον οθωμανικό ζυγό. Ταυτόχρονα, ισχυρίζονται ορισμένοι Δυτικοί αναλυτές, συνεχίζει το όραμα Οζάλ περί τουρκικού –ή και παντουρανικού– τόξου από την Αδριατική έως το Σινγιάνγκ και από τα Βαλκάνια έως τη μουσουλμανική Αφρική και νοτιοανατολική Ασία, προβάλλει διεθνώς την εικόνα του ειρηνοποιού με πρωτοβουλίες στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, κινείται στο Σ.Α. το ΟΗΕ με σύμμαχο τη Βραζιλία, εταίρο στη διαμεσολάβηση για την αποτροπή κυρώσεων εις βάρος του Ιράν. Ολα αυτά κωδικοποιημένα στο δόγμα Νταβούτογλου. «Η Τουρκία, που έχασε στις αρχές του 20ού αιώνα την οθωμανική αυτοκρατορική της επιβολή στην ευρύτερη περιοχή, προσβλέπει στην ανάκτηση της επιρροής της μεταξύ μουσουλμάνων, προβάλλεται ως γεφυροποιός στην Ε.Ε., στην οποία θέλει να ενταχθεί».
«Με τη διαφορά ότι η παρούσα στάση της έναντι του Ισραήλ θα της στερήσει τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, Ισραήλ και Συρίας, ενοχλώντας παράλληλα ορισμένους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Αίγυπτος, όπου ο Ερντογάν αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις», προβλέπει το Ρόιτερς, επικαλούμενο Αιγύπτιο καθηγητή του Αμερικανικού Πανεπιστημίου του Καΐρου.
http://news.kathimerini.gr
