Τελούμε υπό χρεοκοπία και συνεχίζουμε απτόητοι...

του Κ. Στούπα
Στην Ελλάδα λειτουργεί το πλέον ρατσιστικό καθεστώς της Ευρώπης και της υφηλίου ολόκληρης. Δεν μιλάμε για ρατσιστικές διακρίσεις που άπτονται των καλών τρόπων ή απλά του λεκτικού χλευασμού, αλλά για ένα καθεστώς στα πρότυπα του απαρτχάιντ...
Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει χτίσει την υπόστασή του, όχι σε κάποια διαφορετικά ή όμοια πολιτικά προγράμματα, αλλά σε ένα στυγνό πελατειακό καθεστώς που διαχωρίζει τους πολίτες σε δυο μεγάλες κατηγορίες...

Στους πελάτες που βρίσκονται εντός των τειχών οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως ιερές αγελάδες στην Ινδία και στους πληβείους που βρίσκονται εκτός αυτών και αντιμετωπίζονται σαν αγελάδες Ελβετίας. Ήτοι, μόνο για άρμεγμα...

Έχουμε ξαναγράψει γιατί το 80% της ελληνικής χρεοκοπίας οφείλεται στην πελατειακή και παρασιτική λειτουργία του δημόσιου τομέα με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά του να αποτελούν, όχι άδικα, κοινότυπη βάση κάθε επιθεωρησιακής κωμωδίας στην επικράτεια.

Ο ελληνικός δημόσιος τομέα δεν είναι μεγαλύτερος από αυτών άλλων ανεπτυγμένων χωρών. Αποδίδει όμως λιγότερα και έχει σαν σημείο στήριξης έναν συρρικνούμενο  ιδιωτικό παραγωγικό τομέα ο οποίος δεν αρκεί για να τον συντηρεί...

Η βάση της παραγωγής πλούτου μιας κοινωνίας είναι ο ιδιωτικός τομέας, εκτός Βόρειας Κορέας και Κούβας και αυτό δεν είναι τυχαίο...

Πέρυσι χρεοκόπησε το ελληνικό δημόσιο και από τότε έχουν χάσει τη δουλειά τους πάνω από 200.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα...

Το μνημόνιο επιτάσσει ισοσκελισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά δεν μας αναγκάζει να το κάνουμε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να μειώσει οριζόντια τους μισθούς και τις συντάξεις, να αυξήσει τους φόρους και όχι να μειώσει τον αριθμό των απασχολούμενων στο δημόσιο...

Με απλά λόγια επέλεξε να χάσουν τη δουλειά τους κάποιες εκατοντάδες  χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα και κανένας στο δημόσιο.

Οι πελατειακές συστοιχίες του δημοσίου φρόντισαν μέρος αυτών που έχασαν να τα αναπληρώσουν με υπερωρίες και άλλες μεθόδους που παρεπιδημούν στο χάος του ελληνικού κράτους και των επιχειρήσεων που ελέγχει... Μέχρι να εφαρμοστεί το ενιαίο μισθολόγιο το καθεστώς της ασυδοσία θα συνεχίζεται... Μετά ποιος ξέρει;

Χθες ο Τύπος έγραφε πως το ελληνικό δημόσιο χρωστάει 5,35 δισ. ευρώ σε ιδιώτες και το ποσό αυτό ενδέχεται να είναι μεγαλύτερο καθώς ένας στους τέσσερις φορείς δεν δίνει στοιχεία για τα πεπραγμένα του...

Είναι φανερό πως το πολιτικο-πελατειακό σύστημα προτιμά να πεθάνει από  προοδευτική ασιτία όσο θα εξαντλούνται οι σάρκες του ιδιωτικού τομέα, παρά να αλλάξει τακτική...

Να κάνει δηλ. δίαιτα και να αφήσει την αγελάδα του ιδιωτικού τομέα να πολλαπλασιαστεί και να παράγει κρέας και γάλα.

Η παρεξήγηση

Γράφω καμιά φορά πως η Ελλάδα είναι η τελευταία των σοβιετικών δημοκρατιών που καταρρέει και οι αριστερόφρονες αναγνώστες εξανίστανται.

Παρατηρήστε από την τρέχουσα ειδησεογραφία πως αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα του δημοσίου το ρόλο του δημοσίου τομέα και της εργασίας εκεί.

Η αντίληψη που κυριαρχεί είναι πως ο δημόσιος τομέας υπάρχει για να τους εξασφαλίζει αμοιβή και όχι να προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες.

Διαβάζοντας για τις μαύρες σημαίες στα σχολεία παρατηρώ πίσω από τις γραμμές πως η ουσία των αντιδράσεων έγκειται στη νοοτροπία ότι δεν έχει σημασία πόσες ώρες εργάζεται ο μέσος όρος των εκπαιδευτικών ή το επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχεται, αλλά πως δεν θα χάσουμε τη βολή μας και πως θα γίνουν και νέες προσλήψεις.

Πέρυσι μόλις ο ΟΑΣΑ έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που υποστήριζαν τα εξής: Η Ελλάδα έχει την μικρότερη αναλογία μαθητών ανά καθηγητή, περί του 8 μαθητές ανά καθηγητή και η Φιλανδία που διαθέτει το πιο αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα στη Δύση διαθέτει 12,5 μαθητές ανά καθηγητή. Ταυτόχρονα στη διεθνή αξιολόγηση οι Έλληνες μαθητές βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις...

Με μεγάλη ευκολία όμως οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες, κρεμάνε στα σχολεία μαύρες σημαίες και  εξακοντίζουν παρόλες του τύπου πως όπου, κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή...

Φοβάμαι πως το ελληνικό σχολείο, όπως και το ελληνικό κράτος, είναι κλειστό εδώ και χρόνια για την κοινωνία και τις ανάγκες της... Σίγουρα υπάρχουν λαμπροί εκπαιδευτικοί και αρκετά πολύ καλά σχολεία, αλλά αυτό δεν ανατρέπει τη γενική εικόνα...

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις και τα παχιά λόγια μου θυμίζουν τον Τιτανικό μετά την πρόσκρουση... Τελούμε υπό χρεοκοπία και συνεχίζουμε να χορεύουμε σαν μην τρέχει τίποτα, επιδεικνύοντας έναν αυτισμό που χρήζει πλέον ιδρυματικής ερμηνείας...

 

capital.gr