. . . Από τους “θριάμβους” στις καρπαζιές και τη λοιδορία.
Από τα εύγε στην κηδεμονία.
Από την παραφουσκωμένη εθνική αυτοπεποίθηση στον τρόμο για το αύριο και την ηχηρή από θυμό σιωπή της αποχής από την εκλογική διαδικασία.
Ποιος και με τι μας μέθυσε;
Αν είμαστε έξυπνος λαός τότε γιατί τόση μαζεμένη συλλογική απερισκεψία; Μεθύσαμε από αλαζονεία;
Πως τολμήσαμε να περιφρονούμε τους άλλους λαούς που εργάζονταν τόσες δεκαετίες κι εμείς τους τα τρώγαμε σε εικονικές επιδοτήσεις – ανεμομαζώματα κι ανεμοσκορπίσματα;
Γιατί όμως πατρίδα μου αφού δεν τα φάγαμε τελικά όλοι μαζί, να τα πληρώνουμε όλοι;
Μια χαρά φορούσα τα καλά μου κι έκανα σωστά και περήφανα τη δουλειά μου κι εγώ και πάρα πολλοί άλλοι. Γιατί να βγαίνω τώρα κουρελής – καραγκιόζης – επί σκηνής χωρίς να φταίω; Γιατί πατρίδα μου κι εγώ, γιατί κι όλοι εμείς που δεν πειράξαμε κανέναν και περιμέναμε στη σειρά μας χωρίς να σκουντάμε για να βγούμε μπροστά, που πιστεύαμε στα ιδανικά σου και στις οικουμενικές αξίες σου;
Μήπως φταίξαμε κι εμείς οι σεμνοί νοικοκυραίοι κι εμείς οι φιλότιμοι μεροκαματιάρηδες κι εμείς οι αξιόλογα μορφωμένοι κι εμείς οι κάποτε αγωνιστές; Ποιο είναι το κρίμα μας πατρίδα μου να πληρώνουμε διπλό και τριπλό εισιτήριο για να βρεθούμε τελικά κουρελήδες επί σκηνής ;
Γιατί πατρίδα μου τόση ξεφτίλα; Ήταν ανάγκη να πιάσουμε πάτο του πάτου για να νιώσουμε τι χάσαμε, τι εγκαταλείψαμε τόσα χρόνια; Ξεχάσαμε τη λεβεντιά και αναδείξαμε τα λαμόγια. Γιατί πατρίδα μου μας άφησες να το κάνουμε;
Ξεχάσαμε την μπέσα και το φιλότιμο και συναγωνιζόμασταν στην αρπαχτή και στο “τι έχεις εσύ για πούλημα”. Αποχαυνωθήκαμε στο σπάταλο σήμερα και αγνοήσαμε το αύριο των παιδιών μας. Γιατί πατρίδα μου μας άφησες να το κάνουμε;
Ποιος μπορεί να σκέφτεται σήμερα “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”;
Γιατί τόσο μούδιασμα; Γι αυτά που θα χάσουμε; Για τις δανεικές ανέσεις μας; Για τα αποχαυνωμένα όνειρά μας; Αυτά μας μέθυσαν; Γιατί πατρίδα μου σταμάτησες να μας διδάσκεις ιστορία; Πως η ζωή έχει κύκλους και πάντοτε θα έρχονται οι μπόρες ξαφνικά και πρέπει να είμαστε πάντοτε έτοιμοι;
Συγχώρα μας πατρίδα μου. Λίγο ακόμα και θα χάναμε και τη ψυχή μας. Δίδαξέ μας ξανά. Άνοιξε τα σεντούκια σου. Δώσε μας τα άρματά σου: μάθηση, φρόνηση, τόλμη και αρετή, ακεραιότητα, ελευθερία και αδελφοσύνη.
Που είναι οι ματωμένοι καπεταναίοι σου να σύρουν φωνή στο πόπολο “Ξυπνάτε ωρέεεε . . . Ραγιάδες ξυπνάτεεε !”. Να σειστεί το σύμπαν από τη φωνή τους, να μας πιάσει εκείνη η γνωστή ανατριχίλα, να πιαστούμε χέρι με χέρι σε χορούς κυκλωτικούς, να μονιάσουμε, μια καρδιά και μια γροθιά, μια φωνή και μια ιαχή στον αέρα: ίτε παίδες Ελλήνων. Εμπρός πατάμε ακόμη στα ίδια χώματα, γλεντάμε ακόμη τον ίδιο γαλανό ουρανό και λουζόμαστε στην ίδια θάλασσα. Δεν μας τα πήραν ακόμη . . . δεν πουληθήκαμε στη ψυχή.
Ετοίμασε το θέατρο και βάλε μας ξανά ιδρωμένους, ματωμένους επί σκηνής. Περήφανους!
e-cli.blogspot
