Επαναπροσδιορίζοντας τον ρόλο του κίτρινου μέταλλου
Από τον Δημήτρη Ζάντζα
dimitris.zantzas@capital.gr
Αν και η συζήτηση περί σύνδεσης του δολαρίου με τον χρυσό ή περί δημιουργίας ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος συνδεδεμένου με το πολύτιμο μέταλλο μοιάζει προς το παρόν με σενάριο... οικονομικής φαντασίας, είναι απολύτως ενδεικτική της αυξανόμενης ανησυχίας για τις μελλοντικές -πληθωριστικές- συνέπειες των σημερινών νομισματικών πολιτικών. Οι αποφάσεις της Fed για διοχέτευση ιλιγγιώδους ρευστότητας στην οικονομία και η συνεχιζόμενη αδυναμία του δολαρίου στις αγορές συναλλάγματος, σε συνδυασμό με την αποτυχία της πρόσφατης συνόδου του G20 να καθησυχάσει τους φόβους για έναν ενδεχόμενο γύρο νομισματικού και εμπορικού πολέμου, δημιουργούν ένα «εκρηκτικό» μείγμα στις αγορές. Αλλά και πρόσφορο έδαφος στην επιχειρηματολογία υπέρ του επαναπροσδιορισμού του ρόλου του χρυσού στο διεθνές νομισματικό σύστημα... στον οποίο αναφέρθηκε με πρόσφατο άρθρο του στους FT και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Robert Zoellick.
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις ο Julian Phillips, αναλυτής των αγορών πολύτιμων μετάλλων και αρθρογράφος των Goldforecaster.com και Silverforecaster.com, έκανε μια αναδρομή στην περίοδο 1920-1923, όταν η μεταπολεμική Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με πληθωρισμό... 1.000.000.000%! (Κάποιοι, μάλιστα, εντοπίζουν εδώ την πηγή του φόβου που μέχρι και σήμερα διακατέχει τους Γερμανούς έναντι του πληθωρισμού και του δημόσιου χρέους...).
Στο τέλος του 1923 τα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας είχαν εξαντληθεί για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων. Στον απόηχο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία είχε φτάσει να απασχολεί 7.500 εργάτες των αυτοκρατορικών τυπογραφείων, 84 ιδιωτικά τυπογραφεία και 30 εργοστάσια χαρτιού για την εκτύπωση χρήματος και... 4,2 τρισεκατομμύρια «νέα» γερμανικά μάρκα, αποσυνδεδεμένα από το χρυσό, αρκούσαν τότε για την αγορά ενός και μόνο αμερικανικού δολαρίου.
4,2 τρισ. Γερμανικά μάρκα.. αρκούσαν στο τέλος του 1923 για την αγορά... ενός και μόνο αμερικανικού δολαρίου. Ο χρυσός της Γερμανίας είχε εξαντληθεί για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων...
Βασιζόμενος σε αυτό το παράδειγμα νομισματικού «εκτροχιασμού», ο Phillips υποστηρίζει ότι ένας νέος «Κανόνας του Χρυσού» δεν θα μπορούσε σήμερα να εφαρμοστεί με τρόπο που να περιορίζει την κυκλοφορία χρήματος, ούτε να ελέγξει τις πληθωριστικές πιέσεις. Αναγνωρίζει, ωστόσο, ότι δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί ο χρυσός ως χρήμα, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει «σημείο αναφοράς», όπως πρότεινε ο R. Zoellick. Να προσδιορίζεται δηλαδή η αξία ενός νομίσματος έναντι του χρυσού, «σε περιπτώσεις που η σύγκριση με κάποιο άλλο νόμισμα δεν επαρκεί, όπως συμβαίνει με το ευρώ και το δολάριο που αμφότερα αντιμετωπίζουν κάποιας μορφής νομισματική αποσάθρωση».
Σύμφωνα με τον Phillips, το διεθνές νομισματικό σύστημα σε αυτή την περίπτωση θα κέρδιζε από την παγκόσμια αποδοχή του μετάλλου, σε μία περίοδο μάλιστα που οι κεντρικές τράπεζες όχι μόνο δεν πουλάνε, αλλά αντίθετα ενισχύουν τα αποθέματά τους σε χρυσό.
Εκφράζει ωστόσο την εκτίμηση ότι πριν φτάσουμε σε αυτό τον «ετεροπροσδιορισμό» της αξίας ενός νομίσματος, μέσω του χρυσού, θα πρέπει τα πράγματα να φτάσουν σε τέτοια επίπεδα «απελπισίας», ώστε αυτή να εμφανίζεται ως η μόνη αποτελεσματική λύση. Θεωρεί επίσης ότι το αποτέλεσμα της πρόσφατης συνόδου του G20 συντείνει προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση, ενώ προειδοποιεί ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να αποτελέσει τελικά «πειρασμό» για τις εθνικές κυβερνήσεις, ώστε να θέσουν -κάποια στιγμή στο μέλλον- υπό τον έλεγχό τους και εντός της δικαιοδοσίας τους και την ίδια την αγορά του χρυσού...
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 20ης Νοεμβρίου
.jpg)
