Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι βρίσκονται αντιμέτωποι με εσωτερικά μέτωπα που δυσχεραίνουν την προώθηση των μεταρρυθμίσεωνΜολονότι τα φώτα της αρνητικής δημοσιότητας είναι εδώ και μήνες στραμμένα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η κρίση πλήττει με μεγάλη ένταση και τον πυρήνα των μεγάλων κρατών της Ευρώπης. Στη Γαλλία, το έλλειμμα έφτασε το διόλου ευκαταφρόνητο 7,5% του ΑΕΠ στο τέλος του 2009, ενώ η Ιταλία βρίσκεται αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στη Ε.Ε. μετά την Ελλάδα. Η προώθηση μέτρων λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι, όπως διεφάνη και από τις πρόσφατες διαδηλώσεις και ταραχές στη Γαλλία, με αφορμή τις αλλαγές των ορίων συνταξιοδότησης.
Το δυστύχημα για τις δύο χώρες είναι ότι οι κυβερνήσεις που καλούνται να ανταποκριθούν στην πρόκληση της κρίσης είναι εξαιρετικά αδύναμες. Στη Γαλλία, τα ποσοστά δημοφιλίας του Νικολά Σαρκοζί υποχωρούν σε ιστορικά χαμηλά, ενώ ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης θεωρήθηκε αποτυχημένος από επικοινωνιακής απόψεως. Ο Γάλλος πρόεδρος δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα, αρχικά με το σκάνδαλο Μπετενκούρ και τις καταγγελίες για παράνομες χρηματοδοτήσεις της προεκλογικής του εκστρατείας και στη συνέχεια με την αμφιλεγόμενη απόφαση της απέλασης των Ρουμάνων Ρομά.
Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει βρεθεί στη δίνη δεκάδων σκανδάλων, επιδεικνύοντας θαυμαστές ικανότητες επιβίωσης. Αυτή τη φορά όμως οι περισσότεροι αναλυτές εκτιμούν ότι πιθανώς η κυβέρνησή του να μην επιβιώσει μέχρι την ψήφιση του κρίσιμου προϋπολογισμού.
Κοινή συνισταμένη σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι η απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής. Χρονίως διχασμένη, η ιταλική κεντροαριστερά αναζητά ικανό ηγέτη που θα καταφέρει να αντιπαρατεθεί στον δοκιμαζόμενο συντηρητικό πρωθυπουργό, αλλά και στην πρόκληση του πρώην συμμάχου του Τζιανφράνκο Φίνι. Στη Γαλλία, οι επόμενες προεδρικές εκλογές θα διεξαχθούν σε 18 μήνες, αλλά ο κ. Σαρκοζί φαίνεται να ανησυχεί περισσότερο για τις διαρροές του κυβερνώντος κόμματος προς την ακροδεξιά, παρά για τη διαρκώς εσωστρεφή κεντροαριστερά.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
