Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΜΠΕΡΝΑΡ-ΑΝΡΙ ΛΕΒΙ «Η δημοκρατία στην Ευρώπη κινδυνεύει»


http://asset.tovima.gr/assetservice/Image.ashx?c=16347028&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=1000
ΓΙΑ ΤΟΝ Μπερνάρ-Ανρί Λεβί το χρέος ενός φιλοσόφου είναι να παρεμβαίνει στα ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο κόσμο.
Ο κορυφαίος γάλλος στοχαστής ανταποκρίνεται άριστα σε αυτή την αποστολή καθώς μιλάει,μεταξύ άλλων,στο «Βήμα» για την «ανησυχητικάέντονη αντιδημοτικότητα» του Νικολά Σαρκοζί, για την εμπιστοσύνη που του

εμπνέει ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα καιπρωτίστωςγια το μεγάλο δίλημμα της Ευρώπης στον 21ο αιώνα:ή να εκδημοκρατιστεί ή να πεθάνει. Ο «ΒΗL», όπως είναι γνωστός από τα αρχικά του, είναι ένας «ροκ

σταρ» των ζώντων φιλοσόφων. Υποστηρίζει με σθένος απόψεις συχνά προκλητικές, δεν παραλείπει να φωτογραφίζεται σε περιοδικά lifestyle, διχάζει, αλλά έχει μια «αδυναμία»: δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.
O 61χρονος Λεβί θεωρεί ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία
«παραμένειλειτουργική, παρά τις εγγενείς ατέλειές της» σε επίπεδο κρατών. Προειδοποιεί όμως για το ζοφερό μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου. «Δεν γνωρίζω καλύτερο πολίτευμα από τη δημοκρατία, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης όμωςοι ατέλειες του συστήματος είναι τόσο κραυγαλέες που απαιτούν πραγματικήδουλειά από πλευράς των πολιτικών. Δυστυχώς πείθομαι ολοένα και περισσότερο ότι, αν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν εκδημοκρατιστούν, θα πεθάνουν. Είτε οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων θα γίνουν περισσότερο διαφανείςείτε θα συνεχίσουμε να οδεύουμε προς μια Ευρώπη η οποία πρώτα θα κατακερματιστεί, μετά θα λειτουργεί με δύο ταχύτητες και στο τέλος θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της» λέει.

Οσον αφορά την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και την προεδρία Σαρκοζί, δεν μασάει τα λόγια του. «Δεν ψήφισα τον Νικολά Σαρκοζί και δεν θα τον ψήφιζα ούτε και στις επόμενες εκλογές» αποκαλύπτει- άλλωστε ως υποψήφιος πρόεδρος ο Σαρκοζί είχε ζητήσει την υποστήριξη του διαπρεπούς φιλοσόφου και δεν την έλαβε. Παρ΄ όλα αυτά, διακρίνει σε ένα μεγάλο κομμάτι της γαλλικής κοινής γνώμης «έναν αντι-σαρκοζισμό που ξεπερνά τα όρια του καλώς εννοούμενου πολιτικού διαλόγου και παίρνει μια υστερική, ενίοτε και ανησυχητική μορφή. Σε αυτό το μίσος εναντίον του γάλλου προέδρου υπάρχει κάτι που με απωθεί και δεν δείχνει το καλύτερο πρόσωπο της Γαλλίας».


Σχολιάζοντας την προεδρία Ομπάμα δεν κρύβει τον θαυμασμό του. «Ξέρω ότι η τελευταία μόδα υπαγορεύει να δηλώνει κανείς απογοητευμένος από τον αμερικανό πρόεδρο. Δεν την ακολουθώ. Αντιθέτως, είμαι εντυπωσιασμένος με την ευθύτητά του, τον τρόπο που κρατάει τις υποσχέσεις του και ταυτόχρονα την ικανότητά του να προχωρεί σε συμβιβασμούς. Θα μπορούσαμε να πολλαπλασιάσουμε τις επικρίσεις εναντίον του, αλλά μένει πάντα αυτή η λαμπερή, μοναδική εικόνα του αμερικανού προέδρου που πήρε εκδίκηση για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ».
Δεν είναι όψιμη άποψη. Πριν από τέσσερα χρόνια ο Λεβί είχε περάσει μία ολόκληρη ημέρα με τον τότε άσημο γερουσιαστή του Ιλινόι και τον είχε ήδη ξεχωρίσει «όταν κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα δολάριο στο όνομά του». Κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού 15.000 χιλιομέτρων σε αναζήτηση της αμερικανικής ταυτότητας που οδήγησε στη συγγραφή του «Αmerican Vertigo», του τελευταίου του βιβλίου που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος, τον χαρακτήρισε μάλιστα «μαύρο Κλίντον».

«Το έγραψα για να προκαλέσωαλλά
και γιατί το θεωρούσα αληθινό. Αρχικάτον είχα αποκαλέσει “μαύρο Κένεντι”. Η έκπληξη και η αγανάκτηση των αμερικανώνεπιμελητών του βιβλίου μου για αυτό που θεωρούσαν βλασφημία ήταν τέτοια που άλλαξα τον χαρακτηρισμό. Δεν άλλαξα όμως και γνώμη» καταλήγει.

Παντρεμένος με τη γαλλίδα ηθοποιό Αριέλ Ντομπάσλ και πατέρας δύο παιδιών, ο Λεβί είναι ιδιαιτέρως υπερήφανος για την εβραϊκή ταυτότητά του, ενώ υποστηρίζει συχνά την εξωτερική πολιτική του Ισραήλ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όχι μόνο στήριξε τις πολύνεκρες πολεμικές επιχειρήσεις στον Νότιο Λίβανο το καλοκαίρι του 2008 αλλά ακόμη και την αιματηρή επιδρομή ισραηλινών κομάντος σε νηοπομπή που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα τον περασμένο Μάιο.

«Μεταφράζω Ομηρο από το πρωτότυπο»

«Η Ελλάδα είναι εκπληκτική χώρα,το λίκνο της Ευρώπης.Αλλωστε δεν κρύβω ότι πρόκειται και για έναν από τους πυλώνες της μόρφωσής μου. Ανήκω σε μια γενιά, στη Γαλλία, όπου δεν νοείται πραγματική κουλτούρα αν δεν έχει κάνει κάποιος ένα πέρασμα από την αρχαία ελληνική γλώσσα. Προσωπικάμελέτησα πολύ τα αρχαία ελληνικά.Οταν,το 1968,έδωσα εξετάσεις εισαγωγής στην Εcole Νormale Superieure (σ.σ.:ιστορική σχολή ανώτατης εκπαίδευσηςπου ανήκει στην ελίτ των γαλλικών πανεπιστημίων) για να σπουδάσω φιλοσοφία, υπήρχε η λεγόμενη “δοκιμασία των ελληνικών”, καθώς και μία επιπλέον συγκεκριμένηδοκιμασία, την οποία ονομάζαμε “δοκιμασία του Ομήρου”. Η εξέταση σε αυτήν ήταν προφορική και καλούμασταν να μεταφράσουμε με κομψό λόγο, σχεδόν χωρίς προετοιμασία και οπωσδήποτε χωρίς τη χρήση λεξικού, μια οποιαδήποτεσελίδα της “Ιλιάδας” ή της “Οδύσσειας”από το πρωτότυπο. Εγώ πέρασα στις εξετάσεις, οπότε καταλαβαίνετε...».


«Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΠΡΟΣΙΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ»



Σε εκδήλωση για τη διάσωση της καταδικασμένης σε θάνατο Ιρανής Σακινέχ Αστιάνι
Ακόμη και στους δύσκολους καιρούς της διεθνούς οικονομικής κρίσης«η φιλοσοφία είναι μια πολυτέλεια προσιτή σε όλους»υποστηρίζει ο πολυγραφότατος διανοούμενος.Κληρονόμος μιας τεράστιας οικογενειακής περιουσίας,ο Λεβί ζει υπερπολυτελή ζωή,με λιμουζίνες,επαύλεις και υπηρέτες- και δεν το κρύβει,δρα όμως ακτιβιστικά.Συμμετέχει σε διεθνείς πρωτοβουλίες,με πιο πρόσφατη την εκστρατεία για τη διάσωση της καταδικασμένης σε θάνατο ιρανής «μοιχαλίδας» Σακινέχ Αστιάνι.Παρ΄ όλα αυτά,παραδέχεται ότι δρα επιλεκτικά,ακόμη και αυθαίρετα.«Με ενδιαφέρει περισσότερο η ανέχεια των Βοσνίων,π.χ.,παρά εκείνη που βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη»λέει. Και διαπιστώνει προκλητικά:«Οσον αφορά ζητήματα κοινωνικής ευαισθησίας,όπως τα αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, εγώ κωφεύω ελαφρώς».

Ενας εκ των ηγετών του κινήματος της «Νέας Φιλοσοφίας» του 1976, o Μπερνάρ-Ανρί Λεβί έχει τόσο φανατικούς υποστηρικτές όσο και φανατικούς πολέμιους. Οι απόψεις του έχουν προκαλέσει έντονες επικρίσεις αρκετές φορές.Στο παρελθόν μεταξύ άλλων είχε ταχθεί υπέρ της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ,«αποκλειστικά όμως σε θεωρητικό επίπεδο», όπως τονίζει στο «Βήμα».Και μόλις τον περασμένο Ιούνιο έγραψε, χωρίς να προσκομίσει στοιχεία,στη «Liberation» ότι«στην Τουρκία “Ο Αγών μου” του Αδόλφου Χίτλερ είναι μπεστ σέλερ».

ΤΟ ΒΗΜΑ