Αλυτρωτικά βάθη ψυχής
(αφιερωμένο)
Μα πως αλήθεια να αγαπώ αν της ψυχής μου την αλήθεια φοβάμαι να αντικρίσω;
Μα πως αλήθεια να αγαπώ αν της ψυχής μου την αλήθεια φοβάμαι να αντικρίσω;
Μα πως αλήθεια να δίνομαι, ολοκληρωτικά όμως, όταν ακόμη μου λείπουν οι ανάγκες που θα με αναπροσδιορίσουν;
Δεν είναι πως δεν θέλω!
Μα είναι τούτα (…) που δεν μπορώ να κάμω ακόμη, και ας κατηγορώ τους πάντες ως υπεύθυνους για τη δυστυχία μου,
…να εμπιστευτώ την ψυχή μου, να εξευγενίσω τη μνήμη μου, να δώσω στο νόημα της ύπαρξης μου τη γλύκα που δε διδάχτηκα σωστά,
Και που μου ‘γινε συνήθεια ν’ αγνοώ πως όλα τούτα παραμένουν μόνο ως μια διψασμένη μου πρόθεση,
… τελικά να αφεθώ, να λυτρωθώ, μέσα από τη χαρά της αγάπης, εκείνη τη χαρά, εκείνης της αγάπης, της πανανθρώπινης συνύπαρξης, με όλες τις λεπτομέρειες της στιγμής,
Εκείνης της αγάπης, της άδολης αυτοθυσίας,
Εκείνης της αγάπης, που κάνει τον ελεύθερο να αισθάνεται γενναίος, απαλλαγμένος από την ύπουλη υποψία συναισθημάτων που μονίμως παγιδεύονται στη φοβική αυταπάτη του εγώ,
Εκείνης της αγάπης, που σε κάθε εισπνοή λατρεύει τον έρωτα ως μοναδικό κυρίαρχο του σύμπαντος…
Τούτο δεν έχω καταφέρει, ακόμη!!!
Θαρρώ πως μόνον τότε θα ανοίξουν τα στήθη μου, έτοιμα να ρουφήξουν και συνάμα να φυσήξουν το οξυγόνο της ζωής,
Αυτό το οξυγόνο που σπαρακτικά αποζητώ να προσφέρω ως θυσία στα αλυτρωτικά βάθη της ψυχής μου.
Κέρκυρα, Απρίλιος 2012
ΒαΘ (Βολιμιά απο Θάλασσα)
