Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Πρώτα πτωχεύει η κοινωνία και μετά η οικονομία

http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQbh6XfPu602OfzxtXSMgnD-I6wxV9PiSfz11tveAiAPcbSblQ&t=1&usg=__NvYx0oMTyJ1_lMjJBCNdY2gDvc8=
 Ζούμε ίσως ένα από τα πιο παράξενα καλοκαίρια των τελευταίων ετών. Η νεότερη γενιά αυτή δηλαδή που γεννήθηκε λίγο μετά το πολυτεχνείο και δεν έζησε στο πετσί της τους διάφορους δημοκρατικούς, αριστερούς και λοιπούς αγώνες εντός ή εκτός εισαγωγικών, ζει σίγουρα το πιο περίεργο καλοκαίρι της.
Είναι το πρώτο καλοκαίρι που έχουν αρχίσει να ανησυχούν σοβαρά για κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι εξαιρετικά κρίσιμο για την ποιότητα ζωής τους, όπως την έχουν μάθει μέχρι σήμερα. Το χρήμα. Πως αυτό κινείται, παράγεται και καταναλώνεται. Μια περίεργη σχέση που είχαν αναπτύξει από την εφηβεία τους που είχε ξεκινήσει σε δραχμές και σήμερα στο μέσον της ζωής τους εκτυλίσσεται σε ευρώ και αρχίζει να λαμβάνει διαστάσεις θρίλερ.
Τα προηγούμενα χρόνια τα πράγματα ήταν σχετικώς απλά: Όποιος τελείωνε το λύκειο είχε συνήθως δύο δρόμους εάν δεν είχε κάποιο έτοιμο μαγαζί από τους γονείς του. Ο  πρώτος δρόμος ήταν να μπει μέσω του γνωστού κυκεώνα των πανελληνίων εξετάσεων σε κάποιο από τα αμφιλεγόμενης ποιότητας πανεπιστήμιά μας, να σπαταλήσει τέσσερα χρόνια από τη ζωή του σε γενικές συνελεύσεις των κομματικών νεολαιών με κρυφή ελπίδα όταν θα έπαιρνε πτυχίο να μπορέσει να διοριστεί σε καμιά θέση στο ελληνικό δημόσιο αν εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή κυβέρνηση ήταν το κόμμα του οποίου τη νεολαία υποστήριζε.
Αυτός ο πρώτος δρόμος σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία οδήγησε το ελληνικό κράτος με πληθυσμό κοντά στα 10 εκατ. να έχει περίπου ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι δαπάνες για μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδος ως ποσοστό του Α.Ε.Π. να εκτιναχθούν από 9% το 1995 σε περίπου 14% σήμερα όταν ο μέσος όρος των χωρών της ευρωζώνης παρέμεινε σταθερός λίγο κάτω από το 11% του δικού τους ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Ταυτόχρονα οι ελληνικές συντάξεις κατά την ίδια περίοδο ως ποσοστό του μέσου μισθού του εργαζομένου ήταν στο εξωπραγματικό 93,6% όταν στην Ισπανία ήταν 73% και στην ισχυρή οικονομικά, πολιτικά, αλλά και οικονομικά Γερμανία μόλις 40%. Το πρώτο βήμα λοιπόν για την πτώχευση της κοινωνίας, η οποία πάντα προηγείται από την πτώχευση της οικονομίας είχε γίνει από χρυσή δεκαετία του 90.
Ο δεύτερος δρόμος όσων δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν την οδό της ανώτερης εκπαίδευσης ήταν να «τρυπώσουν» σε μια δουλειά είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσω του θείου του αδελφού του πρώην άντρα του μπατζανάκη της μάνας τους είτε να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα με τους γνωστούς μισθούς πείνας των 700 €.
Γιατί όμως η οικονομία διαμόρφωσε το συνταρακτικό αυτό νούμερο ως βασικό μισθό; Αν παρατηρήσει κανείς τα διαγράμματα επισκεψιμότητας ως των διαφόρων κοινωνικών ιστοσελίδων (Facebook κλπ) θα δει ότι υπάρχει εκτίναξη των επισκεπτών μετά τις 1 το μεσημέρι. Χιλιάδες των χιλιάδων από τα γραφεία τους σταματάνε την δουλειά τους ή υπολειτουργούν και ξεκινούν την ανταλλαγή μηνυμάτων με σκοπό είτε απλά το κουτσομπολιό είτε στις περισσότερες περιπτώσεις την ανεύρεση ερωτικού συντρόφου.
Ταυτόχρονα και ενώ η οικονομία μας λειτουργεί με το γνωστό ωράριο 9-5 μ.μ τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα κατά ένα μαγικό τρόπο λίγα λεπτά πριν τις πέντε κάθε μέρα εκτός Παρασκευής όλοι οι κύριοι οδικοί άξονες της πρωτεύουσας αντιμετωπίζουν εξαιρετικά αυξημένη κίνηση. Γεγονός που σημαίνει ότι κάποιοι έφυγαν από τη δουλειά τους τουλάχιστον στις 4.30. Κάθε Παρασκευή η εικόνα είναι εξαιρετικά διαφορετική: Κατά ένα πιο μαγικό τρόπο η κίνηση μετατίθεται μια ώρα νωρίτερα, καθώς όλοι οι κύριοι οδικοί άξονες « πήζουν» από τις 3 μ.μ  με την τιμητική του να έχει ο άξονας της παραλιακής λεωφόρου στο ρεύμα προς Βάρκιζα.
Στο περιθώριο όλων αυτών μια θλιβερή και εξαιρετικά μικρή πλειοψηφία γυρίζει κάθε μέρα στο σπίτι της μετά τις 7 στην καλύτερη περίπτωση εξαιρετικά καταπονημένη ακόμα και για να επιτελέσει τα βασικά οικογενειακά της καθήκοντα. Είναι αυτοί οι λίγοι που κόντρα στην επικρατούσα άποψη αποφάσισαν κάποια στιγμή στη ζωή τους να κάνουν ένα μικρό μαγαζάκι και να προσπαθήσουν να επιβιώσουν μέσα από αυτό. Που πέρασαν χρόνια ολόκληρα αντιμετωπίζοντας τις εφορίες τους ελέγχους από το Ι.Κ.Α. και την περίφημη επιθεώρηση εργασίας με τη γνωστή τακτική της: Ο εργαζόμενος έχει πάντα δίκιο.
Η αλήθεια είναι ότι με την πάροδο των ετών πολλοί από τους τελευταίους βλέποντας τις παραλιακές καφετέριες να γεμίζουν κάθε απόγευμα ειδικά όταν είχε καλό καιρό ξέφυγαν και άρχισαν να κλέβουν λίγο από την εφορία και λίγο από το Ι.Κ.Α. ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν και να αποκτήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής που κάπως να πλησιάζει την ανεμελιά του υπαλλήλου. Αυτού  του υπαλλήλου που τον είχαν και οι ίδιοι και που χρησιμοποιεί και χρησιμοποιούσε τις πρακτικές που αναφέραμε παραπάνω.
Η κότα έκανε λοιπόν το αβγό ή το αβγό την κότα;
Η απάντηση αυτή την ερώτηση κρύβεται στο ότι για ό,τι έκλεψε από την ελληνική κοινωνία η πρώτη κατηγορία ανθρώπων στην οποία αναφερθήκαμε δεν προβλέπεται καμία κύρωση ενώ για τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, οι κυρώσεις είναι βαριές αστικές και ποινικές.
Ας αναλογιστούν λοιπόν οι ιθύνοντες του μεγάρου Μαξίμου και του υπουργείου Οικονομικών ποια θα είναι η πορεία της χώρας αν συνεχιστούν οι πιέσεις προς την περίφημη «ραχοκοκαλιά» της ελληνικής οικονομίας, τόσο για την ίδια την οικονομία όσο και για την ελληνική κοινωνία. Τότε η πτώχευση θα είναι το μικρότερο πρόβλημα μας…

sofokleous10