Νέα κοινωνικά φαινόμενα προκαλεί η οικονομική κρίση, στις ΗΠΑ

Η απελπισία των «99ρηδων»

 Ενενήντα εννιά εβδομάδες: τόσο είναι το διάστημα για το οποίο κάποιος που χάνει τη δουλειά του στην Αμερική δικαιούται επιδόματος ανεργίας ώστε να μπορεί να επιβιώσει και να συνεχίσει να κοιμάται στο σπίτι του. Μετά την πάροδο του διαστήματος αυτού, το χάος. 

 
Φτώχεια, απελπισία και καταρράκωση του ηθικού. Το πρώτο κύμα των «99ρηδων», όπως αποκαλείται αυτή η κατηγορία των ανέργων που προκάλεσε η πρόσφατη οικονομική κρίση, εμφανίστηκε τον περασμένο Μάρτιο. 

 

Απο το...stavrochoros 

 

Τότε εισέπραξε το τελευταίο της επίδομα η 49χρονη Αλεξάντρα Τζάριν, που ήταν διευθυντικό στέλεχος σε μια μικρή εταιρεία τεχνολογίας κοντά στη Νέα Υόρκη, κέρδιζε 56.000 δολάρια τον χρόνο, αλλά πριν από δύο χρόνια ξαφνικά απολύθηκε. Οταν την εντόπισαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», ζούσε σε ένα μοτέλ στο Βερμόντ χάρις σε 260 δολάρια που είχε συγκεντρώσει από φίλους και την πώληση των επίπλων της. Αλλά τα χρήματα τελείωναν και η πρόβλεψή της ήταν ότι...

σύντομα θα κοιμόταν στο αυτοκίνητό της.

Την περασμένη εβδομάδα, καμιά πενηνταριά «99ρηδες» διαδήλωσαν στη Γουόλ Στριτ ζητώντας να παραταθεί η χρονική διάρκεια χορήγησης των επιδομάτων. «Ντροπή! Ντροπή!» φώναζαν στους τραπεζίτες και τους χρηματιστές που έμπαιναν στο χρηματιστήριο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξηγήσουν στους δημοσιογράφους ότι δεν είναι οι τεμπέληδες που τους παρουσιάζουν οι Ρεπουμπλικανοί. Η 58χρονη Αν Στράους για παράδειγμα, που εργάστηκε επί 35 χρόνια σε εταιρεία δημοσίων σχέσεων του Λονγκ Αϊλαντ προτού χάσει τη δουλειά της τον Ιούνιο του 2008, βεβαιώνει ότι η αναζήτηση εργασίας είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έχει κάνει ποτέ.

Τώρα ζει με τον άνδρα της πληρώνοντας με πιστωτικές κάρτες και βλέποντας τα χρέη τους να ανεβαίνουν στα ύψη. Μεταξύ των διαδηλωτών ήταν και η 53χρονη Ντόνα Φαγιέλα που είχε μια επιτυχημένη καριέρα επί 28 χρόνια και τώρα βρέθηκε στον δρόμο. «Θα κάνω οτιδήποτε. Θα σφουγγαρίσω πατώματα. Νομίζετε ότι μ΄ αρέσει να εισπράττω το επίδομα ανεργίας; Είναι βαθύτατα υποτιμητικό! Αισθάνομαι ότι έχω χάσει την αξία μου. Αισθάνομαι χαμένη».

Οπως παρατηρεί ο Πολ Χάρις στην «Ομπζέρβερ», η Αμερική σπάει στα δύο κατά μήκος της μεσαίας τάξης, που αποτελούσε για χρόνια την πολιτιστική ραχοκοκαλιά της. Από τη μία είναι οι έχοντες κι από την άλλη οι μη έχοντες. Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας (9,5%), αν και είναι από μόνο του υψηλό, δεν περιλαμβάνει τους ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να βρουν δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί υπολογίζονται σήμερα σε 5,9 εκατομμύρια και κάθε εβδομάδα γίνονται περισσότεροι. Οι περικοπές γίνονται αισθητές στα σχολεία, τις βιβλιοθήκες, την αποκομιδή των σκουπιδιών, τον φωτισμό των δρόμων, την αστυνομία, την πυροσβεστική υπηρεσία, τις δημόσιες μεταφορές. Στη Χαβάη είπαν πρόσφατα στους μαθητές να κάθονται στο σπίτι για 17 Παρασκευές τον χρόνο ώστε να γίνει οικονομία. Το αμερικανικό όνειρο ψυχορραγεί.

 http://listonplace.blogspot.com