Η μόνη ενδεδειγμένη αποτελεσματική θεραπεία για την οξεία λευχαιμία είναι η μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων που προέρχονται από συμβατό δότη και όχι από τον ίδιο τον ασθενή, επισημαίνει, βασιζόμενος σε διεθνή επιστημονικά δεδομένα, ο αιματολόγος-επιμελητής της αιματολογικής κλινικής του τμήματος μεταμόσχευσης μυελού των οστών του Νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, Παναγιώτης Καλογιαννίδης.
Για το λόγο αυτό κρίνεται αναγκαία η δωρεά ομφαλοπλακουντιακών κυττάρων στις δημόσιες τράπεζες βλαστοκυττάρων και η ενίσχυση των δικτύων δοτών μυελού των οστών.
«Έχουν γραφτεί πολλά για τη χρησιμότητα των ομφαλοπλακουντιακών κυττάρων (βλαστοκυττάρων). Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι, αν αποθηκευτούν τα ομφαλοπλακουντιακά κύτταρα, δηλαδή τα αρχέγονα κύτταρα, από τον ομφάλιο λώρο ενός νεογέννητου, θα μπορέσουν στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία της λευχαιμίας ή άλλων παθήσεων. Η αλήθεια, όμως, είναι κάπως διαφορετική. Στην περίπτωση της λευχαιμίας, τα αποτελέσματα της μεταμόσχευσης αιμοποιητικών κυττάρων, που προέρχονται από τον ομφάλιο λώρο του ίδιου του ασθενούς είναι θετικά σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, ενώ τις περισσότερες φορές είναι αμφίβολα. Η μόνη ενδεδειγμένη θεραπεία είναι η μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων, τα οποία προέρχονται είτε από ομφαλοπλακουντιακά κύτταρα είτε από τον μυελό των οστών ενός υγιούς δότη», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Π. Καλογιαννίδης, με αφορμή ομιλία του σε ημερίδα, με θέμα «Η δωρεά βλαστοκυττάρων και μυελού των οστών είναι δωρεά ζωής» στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης.
Όπως εξηγεί ο Καλογιαννίδης, πριν από τη μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων, ο ασθενής που πάσχει από λευχαιμία υποβάλλεται σε ισχυρή χημειοθεραπεία ώστε να καταστραφεί όλος ο μυελός και να δημιουργηθεί χώρος για το νέο μόσχευμα. Πολλές φορές, όμως, μπορεί τα κακοήθη κύτταρα να πάρουν άλλη μορφή και να «ξεφύγουν» από τη χημειοθεραπεία. Στην περίπτωση που σ' αυτόν τον ασθενή γίνει μεταμόσχευση αιμοποιητικών κυττάρων, που προέρχονται από το δικό του ομφάλιο λώρο, το μόσχευμα, επειδή προέρχεται από τον ίδιο, δεν θα αναγνωρίσει τα καρκινικά κύτταρα ως ξένα για να τα καταστρέψει. Αντιθέτως, στην περίπτωση που γίνει μεταμόσχευση από συμβατό δότη, το υγιές μόσχευμα διαθέτει τα κύτταρα «φρουρούς», τα οποία αναγνωρίζουν τα λευχαιμικά κύτταρα, στα οποία επιτίθενται και τα καταστρέφουν. Επομένως, η μόνη θεραπεία που ενδείκνυται για την οξεία λευχαιμία είναι η μεταμόσχευση από άλλο δότη.
«Το πιο ισχυρό "φάρμακο" για τη θεραπεία της λευχαιμίας είναι η μεταμόσχευση από συμβατό δότη. Η θεραπεία λευχαιμίας με τις μεγαλύτερες πιθανότητες ίασης είναι το αλλογενές μόσχευμα. Αν, σήμερα, είχαμε αποθηκευμένα 10.000 ομφαλοπλακουντιακά μοσχεύματα, το 95% των Ελλήνων που πάσχουν από λευχαιμία δεν θα έψαχνε για μόσχευμα. Σήμερα, οι μισοί Έλληνες ασθενείς με λευχαιμία δεν βρίσκουν μόσχευμα. Επομένως, είναι αναγκαίο να ενισχυθεί όχι μόνο το δίκτυο δοτών μυελού, αλλά και η δωρεά ομφαλοπλακουντιακών κυττάρων στις δύο δημόσιες τράπεζες βλαστοκυττάρων που υπάρχουν στην Ελλάδα», καταλήγει ο κ. Καλογιαννίδης.
Πηγές: ΑΠΕ/ΜΠΕ
.jpg)
