Αθήνα, Πλατεία Βικτωρίας, περί τις 12 το μεσημέρι. Ηλιόλουστη μέρα, σχεδόν ανοιξιάτικη. Δεκάδες άνθρωποι, όλων των ηλικιών, γυναίκες και άνδρες, άλλοι όρθιοι, άλλοι καθισμένοι στα παγκάκια, ή στα πεζούλια, συζητούν, αψιμαχούν, φλερτάρουν. Παιδιά παίζουν, τρέχουν, γελούν, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Για να υπενθυμίζουν πως η ζωή, όταν είναι ανέμελη, είναι χαρά και δώρο.
Ανάμεσά τους, νέοι Αφγανοί, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, στο πεζούλι του σιντριβανιού της πλατείας, πουλούν αβγά σε χάρτινες καρτέλες. Βρασμένα. Αγοράζουν τα οκτώ για ένα ευρώ από την κεντρική αγορά. Τα βράζουν και τα πουλούν για ένα ευρώ τα τέσσερα. Κάτι βγαίνει. Λίγα βέβαια, αλλά από το τίποτα, καλά είναι κι αυτά. «Πενία τέχνας κατεργάζεται», έλεγαν οι πρόγονοί μας.
Γι αυτούς, τα αβγά, εκτός από μέσο βιοπορισμού, είναι και παιχνίδι. Τα τσουγκρίζουν, όπως κάνουμε εμείς το Πάσχα με το «Χριστός Ανέστη». Εδώ, όμως, χειμώνα στην καρδιά της πρωτεύουσας, ο κανόνας δεν επιβάλλεται από το έθιμο, αλλά από το παιχνίδι, που έχει κι ένα κέρδος. Όποιος σπάσει το αβγό του άλλου, το κερδίζει.
ΑΠΕ
.jpg)
