Πριν από 17 χρόνια ο Κ. Μητσοτάκης και οι περί αυτόν προκαλούσαν τη θυμηδία όταν επιστράτευαν τον όρο «αποστασία» για να χαρακτηρίσουν την τότε αποχώρηση του Σαμαρά από τη Νέα Δημοκρατία. Τώρα είναι η σειρά του Σαμαρά και του περιβάλλοντός του να προκαλούν ανάλογη θυμηδία αποδίδοντας τον χαρακτηρισμό του «αποστάτη» σε όποιους δείχνουν διατεθειμένοι ν’ ακολουθήσουν την Ντόρα Μπακογιάννη στη νέα πολιτική της προσπάθεια. Και τότε απέδειξαν και τώρα οι εκπροσωπούντες τον κύριο κορμό της Δεξιάς αποδεικνύουν πως ή δεν γνωρίζουν στοιχειωδώς την ιστορία του τόπου και του κόμματός τους ή διακατέχονται από απύθμενο θράσος.
Η αποστασία του ‘65 δεν υπήρξε ένα απλό πολιτικό γεγονός που είχε να κάνει με εσωκομματικές διενέξεις της Ενωσης Κέντρου. Υπήρξε ένα πολιτικό έγκλημα που, όπως συνήθως συμβαίνει με τα εγκλήματα, δεν είχε μόνο φυσικούς αυτουργούς. Είχε και ηθικούς αυτουργούς αλλά και αναγκαίους συνεργούς, χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη η διάπραξη του εγκλήματος.
Εχει καθιερωθεί να λέμε ότι ηθικός αυτουργός της αποστασίας ήταν τα Ανάκτορα. Και ήταν. Αλλά όχι μόνο αυτά. Ηθικός αυτουργός ήταν και το κόμμα της ΕΡΕ. Οσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν τα γεγονότα της εποχής εκείνης ξέρουν ότι δημόσια και από μπαλκόνι πολιτικής συγκέντρωσης είχε καλέσει ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλος τους βουλευτές της Ενωσης Κέντρου ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να σχηματίσουν δική τους, την οποία εκείνος δεσμευόταν να στηρίξει.
Και δεν ήταν μια πολιτική μεγαλοστομία της στιγμής η πρό(σ)κληση εκείνη. Οταν οι ιουλιανοί αποστάτες πρόδωσαν το κόμμα τους, ο Π. Κανελλόπουλος και η κοινοβουλευτική ομάδα της ΕΡΕ (ως αναγκαίοι συνεργοί του εγκλήματος) έσπευσαν να στηρίξουν τα αξιοθρήνητα κυβερνητικά κατασκευάσματα των ανακτορικών μαγειρείων.
Ούτε σχόλια είναι όλα αυτά, ούτε κριτική. Είναι αδιάψευστα πολιτικά γεγονότα που αποδεικνύουν τον ολέθριο ρόλο της Δεξιάς σε μια ιστορία που είχε ως κατάληξη την ανατροπή της Δημοκρατίας και την επτάχρονη δικτατορία. Καλό θα είναι, κατά συνέπεια, ν’ αποφεύγουν οι δεξιοί, σ’ όποιον όροφο της πολυκατοικίας κι αν διαμένουν, όρους όπως «αποστάτης» και «αποστασία». Αλλωστε, η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά πλούσια και μπορούν να καταφύγουν σε χαρακτηρισμούς που να μην καταγράφουν κομματικές αθλιότητές τους.
Η αποστασία του ‘65 δεν υπήρξε ένα απλό πολιτικό γεγονός που είχε να κάνει με εσωκομματικές διενέξεις της Ενωσης Κέντρου. Υπήρξε ένα πολιτικό έγκλημα που, όπως συνήθως συμβαίνει με τα εγκλήματα, δεν είχε μόνο φυσικούς αυτουργούς. Είχε και ηθικούς αυτουργούς αλλά και αναγκαίους συνεργούς, χωρίς τους οποίους θα ήταν αδύνατη η διάπραξη του εγκλήματος.
Εχει καθιερωθεί να λέμε ότι ηθικός αυτουργός της αποστασίας ήταν τα Ανάκτορα. Και ήταν. Αλλά όχι μόνο αυτά. Ηθικός αυτουργός ήταν και το κόμμα της ΕΡΕ. Οσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν τα γεγονότα της εποχής εκείνης ξέρουν ότι δημόσια και από μπαλκόνι πολιτικής συγκέντρωσης είχε καλέσει ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλος τους βουλευτές της Ενωσης Κέντρου ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να σχηματίσουν δική τους, την οποία εκείνος δεσμευόταν να στηρίξει.
Και δεν ήταν μια πολιτική μεγαλοστομία της στιγμής η πρό(σ)κληση εκείνη. Οταν οι ιουλιανοί αποστάτες πρόδωσαν το κόμμα τους, ο Π. Κανελλόπουλος και η κοινοβουλευτική ομάδα της ΕΡΕ (ως αναγκαίοι συνεργοί του εγκλήματος) έσπευσαν να στηρίξουν τα αξιοθρήνητα κυβερνητικά κατασκευάσματα των ανακτορικών μαγειρείων.
Ούτε σχόλια είναι όλα αυτά, ούτε κριτική. Είναι αδιάψευστα πολιτικά γεγονότα που αποδεικνύουν τον ολέθριο ρόλο της Δεξιάς σε μια ιστορία που είχε ως κατάληξη την ανατροπή της Δημοκρατίας και την επτάχρονη δικτατορία. Καλό θα είναι, κατά συνέπεια, ν’ αποφεύγουν οι δεξιοί, σ’ όποιον όροφο της πολυκατοικίας κι αν διαμένουν, όρους όπως «αποστάτης» και «αποστασία». Αλλωστε, η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά πλούσια και μπορούν να καταφύγουν σε χαρακτηρισμούς που να μην καταγράφουν κομματικές αθλιότητές τους.
Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
.jpg)
