Η αιματηρή επιδρομή επιτάχυνε τη διολίσθηση της χώρας προς την απομόνωση Η αιματηρή επιδρομή του ισραηλινού στρατού στη νηοπομπή που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας προκάλεσε, δικαίως, τη διεθνή κατακραυγή. Οι ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες το μεγαλύτερο πλοίο του στολίσκου –το τουρκικό «Μαβί Μαρμαρά»– τέθηκε εκτός ελέγχου, παραμένουν θολές και ενδεχομένως να μην αποσαφηνιστούν ποτέ.
Η εντύπωση, ωστόσο, που αποκόμισε για μια ακόμα φορά η διεθνής κοινότητα είναι ότι το Ισραήλ καταφεύγει στη χρήση βίας με χαρακτηριστική ευκολία. Το τραγικό περιστατικό επιτάχυνε τη διολίσθηση μιας χώρας, η οποία από «θαρραλέος Δαβίδ» έφτασε σταδιακά στο σημείο να θεωρείται ο «αδέξιος ταραχοποιός της Μέσης Ανατολής», προς την απομόνωση.
Οι Ισραηλινοί όφειλαν να διασφαλίσουν την αναίμακτη ολοκλήρωση της στρατιωτικής τους επιχείρησης, μολονότι η «νίκη» των ακτιβιστών ήταν εξαρχής διασφαλισμένη. Αν προσέγγιζαν τη Γάζα, θα ήταν οι ήρωες που έσπασαν τον αποκλεισμό. Αν τους σταματούσαν οι Ισραηλινοί διά της βίας, όπως και συνέβη, θα μετατρέπονταν σε θύματα. Επί της ουσίας, λοιπόν, ο κακός σχεδιασμός από πλευράς του ισραηλινού στρατού οδήγησε σε μια μη αναγκαία αιματοχυσία και έφερε σε δυσχερή θέση τη χώρα.
Παρ’ όλα αυτά, η πλειονότητα της ισραηλινής κοινής γνώμης δεν αποδέχεται τις κατηγορίες, πιστεύοντας ακράδαντα ότι αυτό που έλαβε χώρα στο «Μαβί Μαρμαρά» ήταν ένα «καλά οργανωμένο λιντσάρισμα» των στρατιωτών. Το χάσμα μεταξύ του τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ βλέπει τις πράξεις του και εκείνου με τον οποίο τις αντιμετωπίζει ο υπόλοιπος πλανήτης, δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο. Στο εσωτερικό του Ισραήλ, οι φωνές των Αριστερών διανοούμενων κατά της πολιτικής τού οικονομικού αποκλεισμού της Γάζας εξορκίστηκαν άμεσα ως εκφράσεις «ηττοπάθειας», αν όχι «προδοσίας». Τα ερωτηματικά, ωστόσο, όσον αφορά την εκτέλεση της στρατιωτικής επιχείρησης, προκάλεσαν ρήγματα στο μέτωπο της Δεξιάς. Ακόμα και εκείνοι που δεν δίστασαν να κάνουν λόγο περί «μισθοφόρων της Αλ Κάιντα που έστησαν ενέδρα στους στρατιώτες μας», δεν κατόρθωσαν να εξηγήσουν πώς η χώρα έπεσε σ’ αυτή την «παγίδα».
Ο στρατός, επιρρίπτει ευθύνες στις υπηρεσίες πληροφοριών και οι σύμβουλοι του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου δείχνουν στην κατεύθυνση του υπουργού Αμυνας και προέδρου του «μετριοπαθούς» Εργατικού Κόμματος, Εχούντ Μπάρακ. Ο δεξιός κ. Νετανιάχου, όμως, δεν έχει την πολυτέλεια να διακινδυνεύσει τη συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού στοχοποιώντας τον κ. Μπάρακ. Αντ’ αυτού, έχει επικεντρωθεί στην εξασφάλιση της στήριξης του Λευκού Οίκου στην προσπάθεια να αποκρούσει το αίτημα για τη σύσταση διεθνούς επιτροπής για τη διαλεύκανση του συμβάντος.
Κατέλαβαν και το «Ρέιτσελ Κόρι»
Kατελήφθη τελικά χθες από το ισραηλινό ναυτικό το έβδομο πλοίο του «Στολίσκου της Ελευθερίας», το οποίο κατευθυνόταν στη Λωρίδα της Γάζας με χίλιους τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας, περιλαμβανομένων αναπηρικών καρεκλών και ιατρικού εξοπλισμού. Το ιρλανδικής ιδιοκτησίας «Ρέιτσελ Κόρι», που πήρε το όνομά του από την Αμερικανίδα ακτιβίστρια –η οποία σκοτώθηκε από μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού το 2003, υπερασπιζόμενη τον παλαιστινιακό αγώνα– τέθηκε υπό ισραηλινό έλεγχο στη δάρκεια σύντομης επιχείρησης, σε διεθνή ύδατα, αναίμακτα αυτή τη φορά, για να οδηγηθεί έπειτα στο ισραηλινό λιμάνι Ασντόντ. Οι ισραηλινός στρατός διέψευσε ότι έκανε χρήση πυρών, χαρακτήρισε την κατάληψη «ειρηνική» και ανέφερε ότι δεν υπήρξε καμία αντίσταση από τους 15 επιβαίνοντες, κυρίως Ιρλανδούς και Μαλαισιανούς.
Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του ισραηλινού στρατού να αλλάξει πορεία και να πλεύσει προς το Αστόντ, το «Ρέιτσελ Κόρεϊ» συνέχισε να κατευθύνεται προς τη Γάζα έως ότου έγινε η επέμβαση. Πριν από τον αναγκαστικό ελλιμενισμό του στο Ασντόντ, ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι η ανθρωπιστική βοήθεια θα μεταφερθεί στη Γάζα από την ξηρά. Μεταξύ των ακτιβιστών, οι οποίοι επέβαιναν στο πλοίο, ήταν η βραβευμένη, το 1976, με το Νομπέλ Ειρήνης, Ιρλανδή ακτιβίστρια, Μαϊρίντ Κόριγκαν Μακγκουάιρ.
The Economist - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
