Η μεγάλη οικονομική κρίση που έχει αρχίσει να γίνεται για τα καλά αισθητή στο πετσί των νεοελλήνων σήμερα (αλλά και των υπολοίπων ευρωπαίων σύντομα...) δεν είναι κάτι το άγνωστο, το πρωτόγνωρο ή το καινοφανές.
Είναι -θα έλεγα- κάτι το προ πολλού αναμενόμενο και κατά κάποιο τρόπο φυσιολογικό επακόλουθο των οικονομικών και νομισματικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν κατά τον προηγούμενο αιώνα, αλλά και που συνεχίζονται να γίνονται ακόμα εντονότερα σήμερα.
Η κατάργηση του κανόνα χρυσού, που ξεκίνησε λίγο πριν τον Α' παγκόσμιο πόλεμο ώστε να μπορέσουν οι εμπόλεμοι να ξοδεύουν απερίσπαστα και αφειδώς για τους εξοπλισμούς, ύστερα ερρίφθη στο 'πύρ το εξώτερον' ως "βάρβαρο απομεινάρι" από τον 'Λόρδο Κέϋνς', ολοκληρώθηκε πλέον το 1973 επί Νίξον, με την οριστική άρση του "Κανόνα Ανταλλαγής Χρυσού" που είχε συμφωνηθεί στο Bretton Woods το 1949. Έκτοτε οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ (και όχι μόνον) ξεσάλωσαν ανενόχλητες στο quantitative easing και την a volonte' έκδοση fiat
δολλαρίων. Ιδού λοιπόν η αφετηρία που έδρασε σαν καταλύτης και αιτία των οικονομικών κρίσεων. Τα ίδια "σφάλματα" (ηθελημένα;...) διαιωνίζονται και επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα.
Σύμφωνα με σημερινό -και εξαίρετο- δημοσίευμα του Θανάση Μαυρίδη στο Capital.gr (είναι το μόνο από τα ημεδαπά ΜΜΕ που έχει ορθή και ξεκάθαρα θεμελιωμένη άποψη επάνω σ'αυτό το θέμα):
"...Είναι σίγουρο ότι ο χρυσός οφείλει σ΄ ένα μεγάλο βαθμό την επιστροφή του στα σαλόνια των επενδύσεων στην ανασφάλεια που γέννησε η κρίση. Δεν είναι μόνο ο φόβος των πληθωριστικών πιέσεων, αλλά το γεγονός ότι το νομισματικό σύστημα δεν χαίρει εκτίμησης. Ο κόσμος θέλει να κρατά στα χέρια του αξίες και όχι χαρτιά και «υποσχετικές»..."
Λίαν επίκαιρο και σχετικό με τα σημερινά δεινά είναι το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του T.J. Stiles, "The First Tycoon" για τον Cornelius Vanderbilt, τον διάσημο αμερικανό επιχειρηματία του 19ου αιώνα, που απεικονίζει την ανίερη κορπορατική σχέση μεταξύ ισχυρών κεντρομόλων κυβερνήσεων (welfare states) και των μεγάλων μονοπωλίων που ευνοούνται, τροφοδοτούνται και κατόπιν -με τη σειρά τους- τις επανατροφοδοτούν (π.χ. μεγάλες τράπεζες με πλοκάμια παντού, τύπου Goldman Sachs):
"Regulation was the obvious method of keeping corporations answerable to democracy, and not the other way around - but why trust public officials to regulate if they were all on the take?... The power of the railroads (today, banks) gave rise to demands for a stronger government to control them, yet this same power aroused fears that they would simply corrupt a strong government, and grow still more powerful."
.jpg)
