Σχετικό: ZEITGEIST Official XVid GREEK sub
H περίφημη ταινία-ντοκιμαντέρ ZEITGEIST με Ελληνικούς Υπότιτλους
Το 1835 ο Πρόεδρος Andrew Jackson έκλεισε την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. Τότε το Αμερικανικό κράτος είχε μηδενικό χρέος, είχε ξεπληρώσει όλα του τα χρέη.
Ο Jackson (1747-1845) δήλωνε πως «οι γενναίες προσπάθειες των τραπεζών να ελέγξουν την κυβέρνηση δεν είναι παρά μια πρόγευση της μοίρας που περιμένει τον Αμερικανικό λαό εάν παραπλανηθούν στην αποδοχή της ίδρυσης κεντρικής τράπεζας ελεγχόμενης από τους τραπεζίτες». Όμως το 1913 οι τραπεζίτες κατάφεραν την ίδρυση της FED.
Το ιστορικό ίδρυσης της FED
1775: O Αμερικανικός πόλεμος για την ανεξαρτησία ξεκινά καθώς οι αμερικανικές αποικίες θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από την Αγγλία και την καταπιεστική μοναρχία της. Πολλοί ήταν οι λόγοι του πολέμου για την ανεξαρτησία αλλά ένας λόγος ξεχωρίζει σαν κύρια αιτία : ότι ο βασιλιάς Γεώργιος ο 3ος της Αγγλίας κήρυξε παράνομη την κυκλοφορία του νομίσματος που οι αποικίες παρήγαγαν και χρησιμοποιούσαν χωρίς την επιβάρυνση τόκου, ενώ τους ανάγκαζε να δανείζονται χρήματα από την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας με τόκο, επιβαρύνοντας αυτομάτως τις αποικίες με χρέος. Όπως έγραψε αργότερα ο Βενιαμίν Φραγκλίνος η άρνηση του βασιλιά Γεωργίου 3ου να επιτρέψει στις αποικίες να λειτουργήσουν ένα ειλικρινές χρηματικό σύστημα που ελευθέρωνε τον άνθρωπο από τα νύχια των εκμεταλλευτών των χρημάτων ήταν ίσως η πρωταρχική αιτία της επανάστασης. ...
Το 1783 η Αμερική ανεξαρτητοποιείται όμως η μάχη της εναντίον του θεσμού της Κεντρικής Τράπεζας και των διεφθαρμένων προσώπων που σχετίζονται με αυτόν μόλις είχε ξεκινήσει. Τι είναι λοιπόν η Κεντρική τράπεζα; Μια κεντρική τράπεζα είναι ένα ίδρυμα που παράγει το νόμισμα ενός ολόκληρου έθνους. Δύο είναι οι βασικές της αρμοδιότητες, ο έλεγχος των επιτοκίων και ο έλεγχος της κυκλοφορίας χρήματος.
Η σημερινή κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. αλλά και άλλων χωρών στον κόσμο πλέον, δεν παρέχει απλά στην οικονομία χρήμα, αλλά το δανείζει με τόκο. Με την αύξηση και τη μείωση της παροχής χρήματος η κεντρική τράπεζα ρυθμίζει την τιμή του εκδιδόμενου χρήματος (αξία). Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως ολόκληρη η δόμηση αυτού του συστήματος μπορεί να παράγει μονό ένα πράγμα μακροπρόθεσμα: ΧΡΕΟΣ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγαλοφυΐα για να καταλάβει την απάτη.
Γιατί κάθε δολάριο που παράγεται από την κεντρική τράπεζα δανείζεται με τόκο. Αυτό σημαίνει πως κάθε δολάριο που παράγεται συνοδεύεται από ένα ποσοστό χρέους βασιζόμενο σε αυτό το δολάριο, και αφού η κεντρική τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην παράγωγη νομίσματος για όλη τη χώρα και δανείζει το κάθε δολάριο με ένα άμεσο υπολογισμένο χρέος πάνω του, από κάπου πρέπει να προκύψουν τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους. Στην πράξη μπορούν να διοχετευθούν μόνο από την κεντρική τράπεζα πάλι, πράγμα που σημαίνει πως η τράπεζα πρέπει διαρκώς να αυξάνει την παροχή χρήματος για να καλύπτει προσωρινά το εκκρεμές χρέος που δημιουργείται το οποίο μετά, εφόσον το νέο χρήμα δανείζεται κι αυτό με τόκο, δημιουργεί επιπλέον χρέος! Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι σίγουρα η σκλαβιά, γιατί είναι αδύνατο για κυβέρνηση και λαό να εξέλθουν από το αναπαραγόμενο χρέος.
Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της χωράς το γνώριζαν αυτό πολύ καλά. «Πιστεύω πως οι τραπεζικοί οργανισμοί είναι πιο επικίνδυνοι από τακτικά στρατεύματα. Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση νομίσματος οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχτούν γύρω τους θα στερήσουν στους ανθρώπους τις περιουσίες τους μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους κατέκτησαν». (THOMAS JEFFERSON 1743-1826)«Αν θέλετε να παραμείνετε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της δικής σας σκλαβιάς αφήστε τους να κόβουν νόμισμα και να ελέγχουν την πίστωση του έθνους» (Sir Josian Stamp 1880-1941).
Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κυρίαρχες οικογένειες στον τραπεζικό-επιχειρηματικό κόσμο ήταν οι Rockefeller οι Morgan, οι Warburg και οι Rothschild οι οποίοι γύρω στο 1900 προσπάθησαν να προωθήσουν νομοθεσία για τη δημιουργία κεντρικής τράπεζας, όμως γνώριζαν ότι κυβέρνηση και λαός ήταν κουρασμένοι από τέτοια ιδρύματα, έτσι δημιούργησαν τεχνηέντως επεισόδια προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Ο J.P MORGAN δημιούργησε και προώθησε ένα ψευδές δημοσίευμα που είχε τεράστια επιρροή και αφορούσε στη δήθεν επικείμενη πτώχευση πολύ μεγάλης και γνωστής τράπεζας της Νέας Υόρκης.
Γνώριζε πολύ καλά ότι θα προκαλούσε μαζική υστερία που θα επηρέαζε και άλλες τράπεζες, πράγμα που έγινε. Όλοι άρχισαν τις αναλήψεις για να μη χάσουν τα χρήματα τους, κι έτσι οι τράπεζες αναγκάστηκαν να ζητήσουν την αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγήσει, κάνοντας τους δανειολήπτες να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Μια αλληλουχία χρεοκοπιών –κατασχέσεων πρόεκυψε. Ανακαλώντας εκείνες τις μνήμες μερικά χρόνια αργότερα ο Fredik Allen του περιοδικού LIFE έγραφε : «τα συμφέροντα των Μόργκαν εκμεταλλευτήκαν την κατάσταση για να επιταχύνουν τον πανικό του 1907 κλιμακώνοντάς την εξέλιξή του. Ο πανικός του 1907 οδήγησε σε διεξαγωγή ερευνάς από το κογκρέσο με επικεφαλής τον γερουσιαστή NELSON ALDRIGH, που είχε στενές σχέσεις με τα τραπεζικά καρτέλ και αργότερα έγινε μέλος της οικογένειας Rockefeller δια γάμου.
Η επιτροπή λοιπόν του ΑLDRICH συνέστησε να συσταθεί μια κεντρική τράπεζα προκειμένου να μην ξανασυμβεί ένας πανικός σαν του 1907. Αυτή ήταν η σπίθα που ήθελαν οι διεθνείς τραπεζίτες για να βάλουν μπρος τα σχεδία τους. Το 1910 έγινε μυστική συνάντηση στο νησί JEKYLL κοντά στις ακτές της Georgia. Εκεί συντάχθηκε από τους 10 συμμετέχοντες ενδιαφερόμενους, κάτω από απόλυτη μυστικότητα, το σχέδιο νόμου για την ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας με το όνομα Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού.
Ο νόμος αυτός συντάχτηκε από τραπεζίτες όχι από νομοθέτες. Αφού το συνέταξαν το έδωσαν στην πολιτική βιτρίνα τους τον ΑLDRICH προς ψήφιση στο κογκρέσο. Το 1913 με ισχυρή οικονομική υποστήριξη και χρηματοδότηση από τους τραπεζίτες ο WOODROW WILSON έγινε πρόεδρος, έχοντας ήδη συμφωνήσει να υπογράψει την Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού με αντάλλαγμα την υποστήριξη της προεκλογικής του καμπάνιας. Ο WILSON υπέγραψε το σχετικό νόμο μετά τη ψήφισή του σε αμφιλεγόμενη και ελεγχόμενη για τη νομιμότητά της ψηφοφορία στο κογκρέσο (παράνομα χαμηλός αριθμός συμμετεχόντων στη ψηφοφορία). Χρόνια αργότερα ο ίδιος ο WILSON γράφει μετανοημένος: «Το μεγάλο βιομηχανικό μας έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα, το όποιο είναι συγκεντρωμένο σε ιδιώτες.
Η ανάπτυξη του έθνους και επομένως και κάθε δραστηριότητα είναι στα χεριά λίγων ατόμων των οποίων η δραστηριότητα είναι επικεντρωμένη στις προτεραιότητες των δικών τους συμφερόντων (επενδυμένων κεφαλαίων) και οι οποίοι εξαιτίας της σχέσης αυτής περιορίζουν και ελέγχουν την αυθεντική οικονομική ελευθερία. Έχουμε καταντήσει μια από τις χειρότερα διακυβερνημένες, μια από τις πιο ελεγχόμενες και υποδουλωμένες κυβερνήσεις του πολιτισμένου κόσμου. Όχι πια κυβέρνηση που προέρχεται από την ελεύθερα εκφρασμένη από ψηφοφορία βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών της, αλλά μια κυβέρνηση που κατευθύνεται από τις προτεραιότητες και τις απειλές μικρών ομάδων ισχυρών ανδρών». O βουλευτής LUIS Mc FADDEN εκφράστηκε κι αυτός με ειλικρίνεια μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου : «Ένα παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θεσπίστηκε εδώ. Ένα υπερκράτος ελεγχόμενο από διεθνείς τραπεζίτες που δρουν συλλογικά για να υποδουλώσουν τον κόσμο για δικό τους συμφέρον. Η Ομοσπονδιακή Πράξη Αποθεματικού σφετερίστηκε την κυβέρνηση».
Στο κοινό διατυπωνόταν ότι το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα αποτελούσε οικονομικό σταθεροποιητή και πως ο πληθωρισμός και οικονομικές κρίσεις αποτελούσαν πλέον παρελθόν. Όμως όπως έδειξε η ιστορία η διατύπωση αυτή απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Γεγονός αποτελούσε το ότι οι διεθνείς τραπεζίτες είχαν μια εκσυγχρονισμένη μηχανή για να επεκτείνουν τις φιλοδοξίες τους. Για παράδειγμα από το 1914 ως το 1919 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε την παροχή χρήματος σχεδόν 100% οδηγώντας μικρές τράπεζες αλλά και πολίτες σε εκτεταμένο δανεισμό και το 1920 η ομοσπονδιακή τράπεζα απαίτησε την αποπληρωμή τεράστιου αριθμού δανείων με αποτέλεσμα οι μικρές τράπεζες να χρειαστεί να επανεισπράξουν άμεσα αντίστοιχα τεράστιο πλήθος δανείων, και όπως το 1907 μαζικές αναλήψεις πανικού, χρεοκοπία και κατάρρευση ήταν τα επακόλουθα. Πάνω από 5400 ανταγωνιστικές τράπεζες εκτός του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος κατέρρευσαν, εδραιώνοντας περισσότερο το μονοπώλιο μιας μικρής ομάδας διεθνών τραπεζιτών. Έχοντας γνώση αυτού του εγκλήματος ο βουλευτής LINDBERGH είπε το 1921 : «υπό την ομοσπονδιακή προστασία αποθεματικού οι πανικοί δημιουργούνται επιστημονικά, ο εν εξελίξει πανικός είναι ο πρώτος επιστημονικά δημιουργημένος, υπολογισμένος με ακρίβεια μαθηματικής εξίσωσης».
Όμως ο πανικός του 1920 ήταν απλά ζέσταμα, από το 1921 ως το 1929 η ομοσπονδιακή τράπεζα αύξησε πάλι την εισροή χρήματος, με αποτέλεσμα πάλι τον εκτενή δανεισμό σε τράπεζες και κοινό. Οι τραπεζίτες προσέφεραν ένα σχετικά νέο τύπο δανείου, το δάνειο περιθωρίου (το γνωστό μας margin), για την αγορά μετοχών από το χρηματιστήριο. Πολύ απλά ένα δάνειο περιθωρίου επέτρεπε σε έναν επενδύτη να διαθέσει μόνο το 10% της τιμής μιας μετοχής και το άλλο 90% να το δανείζεται μέσω του χρηματιστή (τα σημερινά παράγωγα δηλαδή) με αλλά λόγια ένα άτομο μπορούσε να κατέχει μετοχές άξιας 1000$ έχοντας διαθέσει μόλις 100$,αυτή η μέθοδος ήταν διαδεδομένη τότε και προσφιλής αφού όλοι έμοιαζαν να βγάζουν λεφτά στο χρηματιστήριο, ωστόσο υπήρχε μια παγίδα σε αυτό το δάνειο, μπορούσε να ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή και έπρεπε να πληρωθεί μέσα στις επόμενες 24ωρες, και το τυπικό αποτέλεσμα είναι η πώληση των μέτοχων που αγοραστήκαν με το δάνειο.
Έτσι μερικούς μήνες πριν τον Οκτώβρη του 1929 ο Rockefeller o Bernahard Barack και μερικοί άλλοι σιωπηρά εξήλθαν από την αγορά και την 24/10/1929 οι κεφαλαιούχοι της Νέας Υόρκης που παρείχαν δάνεια περιθωρίου άρχισαν να τα ανακαλούν μαζικά, αυτό πυροδότησε μαζικές πωλήσεις στο χρηματιστήριο γιατί όλοι έπρεπε να καλύψουν τα δάνεια περιθωρίου, αυτό με τη σειρά του πυροδότησε μαζικές αναλήψεις πανικού για τον ίδιο λόγο με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν 16000 τράπεζες, επιτρέποντας στους διεθνείς τραπεζικούς συνωμότες, όχι μόνο να αγοράσουν τις ανταγωνίστριες τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές αποτίμησης, αλλά και ολόκληρες επιχειρήσεις για ψίχουλα. Ήταν η μεγαλύτερη κλοπή στην αμερικανική ιστορία, αλλά δε σταμάτησε εκεί. Αντί να αυξήσουν την κυκλοφορία χρήματος για να συνέλθει η χωρά από την κατάρρευση η ομοσπονδιακή τράπεζα την μείωσε πυροδοτώντας μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές υφέσεις στα ιστορικά χρονικά.
Και πάλι ο βουλευτής LUIS McFADDEN ένας πολέμιος των τραπεζικών καρτέλ προετοιμάζει να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού λέγοντας για την κατάρρευση και την ύφεση : «ήταν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο επεισόδιο, οι διεθνείς τραπεζίτες προσπάθησαν να επιφέρουν μια κατάσταση απελπισίας, για να μπορούν να ανελιχτούν σε αφεντικά όλων μας» Δε μας προκαλεί έκπληξη πως μετά από 2 απόπειρες δολοφονίας ο McFADDEN δηλητηριάστηκε σε δεξίωση πριν προλάβει να προωθήσει την πρόταση μομφής. Τώρα, έχοντας οδηγήσει την κοινωνία στην εξαθλίωση οι ομοσπονδιακοί τραπεζίτες αποφάσισαν πως ο κανόνας χρυσού έπρεπε να αφαιρεθεί και για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να μαζέψουν όλο τον εναπομείναντα χρυσό στο σύστημα. Έτσι με δικαιολογία ότι βοηθείται η λήξη της ύφεσης πραγματοποιήθηκε η κατάσχεση χρυσού το 1933.
Υπό την απειλή φυλάκισης 10 ετών, όλοι στην Αμερική έπρεπε να παραδώσουν κάθε διαθέσιμη ράβδο χρυσού στο θησαυροφυλάκιο, ουσιαστικά κλέβοντας έτσι από το λαό τα λίγα που είχαν μείνει (χρυσά νομίσματα, ράβδους αλλά και πιστοποιητικά κατοχής χρυσού έπρεπε να παραδοθούν με νόμο) και στα τέλη του 1933 ο χρυσός κανόνας καταργήθηκε.
Τα χαρτονομίσματα πριν του 1933 έγραφαν πάνω «είναι εξαγοράσιμο σε χρυσό» τα σημερινά γραφούν “this note is legal tender for all debts and private” δηλαδή ότι είναι νόμιμο μέσο αποζημίωσης που όμως δεν αντικρίζεται από τίποτε απολύτως. Η αξία του χρήματος συναρτάται άμεσα με την ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στο οικονομικό σύστημα.
Ελέγχοντας την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί, διαμορφώνεις κατά το δοκούν και την αξία του, κι έχεις τη δύναμη να γονατίζεις ολόκληρες οικονομίες και κοινωνίες. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Η.Π.Α. (η FED) αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση, διαμορφώνει πολιτική ανεξάρτητα από την Πολιτεία και πρακτικά δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δανείζει όλη την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί με τόκο στην κυβέρνηση, ακριβώς όπως το διεφθαρμένο μοντέλο κεντρικής τράπεζας από το οποίο η χώρα προσπάθησε να γλιτώσει κατά την αμερικανική επανάσταση…
Σχόλιο: μας θυμίζει η σημερινή οικονομική συγκυρία κάτι σχετικό;
1. Η σύγχρονη κατάρρευση των χρηματιστηρίων διεθνώς αφού πρώτα αυτοί που έπρεπε - οι ειδήμονες - αποσύρθηκαν παίρνοντας ζεστό ρευστό χρήμα κι αφήνοντας τους υπόλοιπους που είχαν το θράσος να πιστέψουν ότι μπορούν κι αυτοί να αισθανθούν "επενδυτές", με αόρατους (άϋλους) τίτλους χωρίς αξία στο χέρι
2. Η σύγχρονη επιλεκτική κατάρρευση χρηματοοικονομικών εταιρειών που προωθούν τα προϊόντα φούσκες (παράγωγα κ.ά.) όπως η Lehman (στη περίπτωση αυτή δεν έμειναν σε ψιθύρους όπως τότε)
3. Την επόμενη της "κατάρρευσης" της Lehman ρώσος οικονομικός αναλυτής σε άρθρο του στην Pravda ανέλυε την κατάσταση βαφτίζοντάς την ως "τη νέα 11/9".
4. Ο ψυχολογικός πόλεμος μέσω των διεθνούς "κύρους" χρηματοοικονομικών οργανισμών που ελέγχουν οι εκλεκτοί και με τους οποίους βαθμολογούν τις οικονομίες των υπολοίπων κρατών, καθώς και μέσω των μέσων ενημέρωσης παγκόσμιου βεληνεκούς που επίσης ελέγχουν (αλήθεια πώς ΄'διασώθηκαν" τα παπαγαλάκια τους από την κρίση ενώ τις πρώτες μέρες των εξελίξεων εφέροντο ως χρεοκωπημένες χρηματοοικονομικές εταιρείες αξιολόγησης;).
5. Η ψυχολογία των νοικοκυριών που αντέδρασε με τη συγκράτηση και δραστικό περιορισμό των δαπανών της οικογένειας. Η κίνηση αυτή αποτελεί το πρώτο και βασικό νταμάκι του ντόμινο για την βέβαιη εισαγωγή της παγκόσμιας οικονομίας σε πραγματική ύφεση με την πτώση της κατανάλωσης, τον περιορισμό της ζήτησης για προϊόντα και υπηρεσίες, το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την επακόλουθη ανεργία.
6. Ποιά η συνέχεια; Η εξαγορά από τους εκλεκτούς που φέρουν τα ίδια ονόματα και σήμερα (Ρότσιλντ, Ροκφέλερ) σε εξευτελιστικές τιμές των όποιων αξιόλογων ανταγωνιστών (τράπεζες, επιχειρήσεις) με συνέπεια την εξαθλίωση των εργαζομένων και τη σταδιακή επαναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα και γιατί όχι, στη συνέχεια την απαλλαγή από τους πλεονάζοντες "παραγωγικούς συντελεστές" με όποιο προσφορότερο τρόπο (βλέπε παρακάτω σχετική αναφορά σε προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο "Παγκόσμια Οικονομική Κρίση").
Η συνέχεια... επί της καθημερινότητας!
Μήπως έχει κάποιος αντιληφθεί τους λόγους για την περιβόητη "κρίση του πετρελαίου" που εκτόξευσε πέρυσι την τιμή του στα 150 $ και ένα χρόνο μετά είναι πάλι στα 40 $;
.jpg)
