ΣΠΥΡΟΣ ΑΛΑΜΑΝΟΣ*
ΚΕΡΚΥΡΑ. Έχει γίνει ευρέως γνωστό το γεγονός ότι η Αλβανία πρόσφατα παρεχώρησε βάσεις στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό το οποίο μπορεί πλέον να ελλιμενίζεται και να διαθέτει διευκολύνσεις στα λιμάνια του Δυρραχίου και της Αυλώνας. Η κατάληξη αυτή είναι βέβαια αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, και της ολιγωρίας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας να υλοποιήσει την συμβατική υποχρέωση που είχε αναλάβει η χώρα μας για την κατασκευή έργων υποδομής προς το συμφέρον του αλβανικού πολεμικού ναυτικού, παρά τις εκκλήσεις του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευ. Μεϊμαράκη.
Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη στρατηγικού χαρακτήρα, η οποία δεν είναι δυνατόν να αφήσει αδιάφορη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία Των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς τα στρατηγικά δεδομένα της αντιπαράθεσης μας με την γείτονα Τουρκία μεταβάλλονται, προσθέτοντας ένα επί πλέον παίκτη, στο γεωπολιτικό παίγνιο: την γείτονα Αλβανία.
Εν πρώτοις καταρρέει εκείνη η θεωρία ότι η ισχύς της χώρας μας επιτρέπει να «χαλαρώσουμε» τα μέτρα περιφρούρησης των συνόρων μας, χερσαίων και ναυτικών.
Και τούτο διότι, δεν νοείται ισχύς, χωρίς καλή (τουλάχιστον) κατάσταση της οικονομίας. Και η κατάσταση της οικονομίας μας είναι, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, κακή, τόσο στο δημοσιονομικό της μέρος όσο και στο αναπτυξιακό.
Η οικονομία μας κηδεμονεύεται από την τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΕ και ΕΚΤ, η εθνική κυριαρχία, έχει παραδοθεί σ' αυτήν και τα όργανα της, το περίφημο Μνημόνιο τείνει να θέσει στο περιθώριο το Σύνταγμα μας, αφού υποστηρίζεται από κύκλους της τρόικας ότι οι όροι του Μνημονίου υπερισχύουν των άρθρων του Συντάγματος, ενώ το Μνημόνιο δεν έχει εγκριθεί από την Βουλή των Ελλήνων με πλειοψηφία 180 βουλευτών, παρά το γεγονός ότι το άρθρο 28 παρ, 2 επιβάλλει να υπάρχει έγκριση της πλειοψηφίας των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών σε περιπτώσεις που μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών, αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα.
Δεν είναι τυχαία η ειρωνική εκτίμηση του Νικολας Γκρουεφσκι, πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ ότι «η Ελλάδα είναι στα τέσσερα».
Πρόκειται για σημαντική εξέλιξη στρατηγικού χαρακτήρα, η οποία δεν είναι δυνατόν να αφήσει αδιάφορη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία Των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς τα στρατηγικά δεδομένα της αντιπαράθεσης μας με την γείτονα Τουρκία μεταβάλλονται, προσθέτοντας ένα επί πλέον παίκτη, στο γεωπολιτικό παίγνιο: την γείτονα Αλβανία.
Εν πρώτοις καταρρέει εκείνη η θεωρία ότι η ισχύς της χώρας μας επιτρέπει να «χαλαρώσουμε» τα μέτρα περιφρούρησης των συνόρων μας, χερσαίων και ναυτικών.
Και τούτο διότι, δεν νοείται ισχύς, χωρίς καλή (τουλάχιστον) κατάσταση της οικονομίας. Και η κατάσταση της οικονομίας μας είναι, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, κακή, τόσο στο δημοσιονομικό της μέρος όσο και στο αναπτυξιακό.
Η οικονομία μας κηδεμονεύεται από την τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΕ και ΕΚΤ, η εθνική κυριαρχία, έχει παραδοθεί σ' αυτήν και τα όργανα της, το περίφημο Μνημόνιο τείνει να θέσει στο περιθώριο το Σύνταγμα μας, αφού υποστηρίζεται από κύκλους της τρόικας ότι οι όροι του Μνημονίου υπερισχύουν των άρθρων του Συντάγματος, ενώ το Μνημόνιο δεν έχει εγκριθεί από την Βουλή των Ελλήνων με πλειοψηφία 180 βουλευτών, παρά το γεγονός ότι το άρθρο 28 παρ, 2 επιβάλλει να υπάρχει έγκριση της πλειοψηφίας των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών σε περιπτώσεις που μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών, αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα.
Δεν είναι τυχαία η ειρωνική εκτίμηση του Νικολας Γκρουεφσκι, πρωθυπουργού της ΠΓΔΜ ότι «η Ελλάδα είναι στα τέσσερα».
Η οικονομία
Το λαϊκό κίνημα, αναντίστοιχο των καιρών, προβάλλει αποκλειστικά οικονομικά αιτήματα, χωρίς να θίγεται, ούτε το ζήτημα της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ούτε η αποθράσυνση των πάσης φύσεως γειτόνων μας και των προστατών τους, ιδιαίτερα εκείνων των οποίων διάφορα think tank, όπως το Ινστιτούτο STRATFOR. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι συντάκτες της έκθεσης καταλήγουν διατυπώνοντας τον ισχυρισμό ότι «Η Ελλάδα είναι η πρώτη φορά από το 1820 που είναι πραγματικά μόνη της!».
Η άκρως αρνητική έκθεση του ινστιτούτου που συγκεντρώνει μερικούς από τους κορυφαίους γεωστρατηγικούς αναλυτές των ΗΠΑ οι οποίοι κατά κανόνα πριν την ενασχόλησή τους με το STRATFOR απασχολούντο σε κυβερνητικές θέσεις (CIA, Στέϊτ Ντιπάρτμεντ κλπ), προβλέπει τα εξής για το βραχυπρόθεσμο εθνικό μας μέλλον: Κρίσιμη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής εσωτερικής κατάρρευσης, παράλυση του πολιτικού ελέγχου, κοινωνική έξαρση με την χρήση βίαιων πρακτικών, σταδιακή αποσύνδεση από τις μεγάλες δυνάμεις, πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη!
To παρόν άρθρο δεν θα επεκταθεί στις λοιπές πλευρές της κρίσης, παρά μόνον στην δυσμενή εξέλιξη της εδραίωσης της τούρκικής ναυτικής ισχύος στο Βόρειο Ιόνιο και την Αδριατική.
Κατά τις προηγούμενες ημέρες, η ελληνική κοινή γνώμη έμαθε ότι μοίρα του τουρκικού στόλου πραγματοποίησε άσκηση με πραγματικά πυρά δυτικά της Κεφαλληνίας.
Ερωτάται: εναντίον ποιου υποθετικού εχθρού, κατά το σενάριο της άσκησης, έβαλαν τα τουρκικά πυροβόλα;
Μήπως η Τουρκία έχει βλέψεις προς Ιταλία; Ασφαλώς όχι!
Μήπως έχει βλέψεις περιφερειακής ισχύος στα κράτη τα οποία απάρτιζαν την πρώην Γιουγκοσλαβία; Πιθανόν, καθώς σε κάποια από αυτά τα διέλθουν αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, άρα η βούληση της τουρκικής πολιτικής είναι, ίσως, η μετάδοση μηνύματος προς πάντες ότι η ασφάλεια των αγωγών στηρίζεται και στην ισχύ των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Και τούτο, βαίνει παράλληλα προς την πολιτική ενίσχυσης των δεσμών της Τουρκίας με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Συγκεκριμένα, επισκεπτόμενος τη Σερβία όπου η Τουρκία επιχειρεί πολιτικό και οικονομικό άνοιγμα, και εξ αφορμής της εκεί προγραμματισμένης του ομιλίας με θέμα «Η Οθωμανική κληρονομιά και οι μουσουλμανικές κοινότητες στα Βαλκάνια», ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών και καθηγητής γεωπολιτικής Νταβούτογλου ξεκαθάρισε ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική στοχεύει στην αναβίωση μιας νέας οθωμανικής Βαλκανικής «θεμελιωμένης στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληλεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτιστική αρμονία, όπως ακριβώς εξασφαλίζονταν στα (παλιά) οθωμανικά Βαλκάνια».
Το λαϊκό κίνημα, αναντίστοιχο των καιρών, προβάλλει αποκλειστικά οικονομικά αιτήματα, χωρίς να θίγεται, ούτε το ζήτημα της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ούτε η αποθράσυνση των πάσης φύσεως γειτόνων μας και των προστατών τους, ιδιαίτερα εκείνων των οποίων διάφορα think tank, όπως το Ινστιτούτο STRATFOR. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι συντάκτες της έκθεσης καταλήγουν διατυπώνοντας τον ισχυρισμό ότι «Η Ελλάδα είναι η πρώτη φορά από το 1820 που είναι πραγματικά μόνη της!».
Η άκρως αρνητική έκθεση του ινστιτούτου που συγκεντρώνει μερικούς από τους κορυφαίους γεωστρατηγικούς αναλυτές των ΗΠΑ οι οποίοι κατά κανόνα πριν την ενασχόλησή τους με το STRATFOR απασχολούντο σε κυβερνητικές θέσεις (CIA, Στέϊτ Ντιπάρτμεντ κλπ), προβλέπει τα εξής για το βραχυπρόθεσμο εθνικό μας μέλλον: Κρίσιμη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής εσωτερικής κατάρρευσης, παράλυση του πολιτικού ελέγχου, κοινωνική έξαρση με την χρήση βίαιων πρακτικών, σταδιακή αποσύνδεση από τις μεγάλες δυνάμεις, πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη!
To παρόν άρθρο δεν θα επεκταθεί στις λοιπές πλευρές της κρίσης, παρά μόνον στην δυσμενή εξέλιξη της εδραίωσης της τούρκικής ναυτικής ισχύος στο Βόρειο Ιόνιο και την Αδριατική.
Κατά τις προηγούμενες ημέρες, η ελληνική κοινή γνώμη έμαθε ότι μοίρα του τουρκικού στόλου πραγματοποίησε άσκηση με πραγματικά πυρά δυτικά της Κεφαλληνίας.
Ερωτάται: εναντίον ποιου υποθετικού εχθρού, κατά το σενάριο της άσκησης, έβαλαν τα τουρκικά πυροβόλα;
Μήπως η Τουρκία έχει βλέψεις προς Ιταλία; Ασφαλώς όχι!
Μήπως έχει βλέψεις περιφερειακής ισχύος στα κράτη τα οποία απάρτιζαν την πρώην Γιουγκοσλαβία; Πιθανόν, καθώς σε κάποια από αυτά τα διέλθουν αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, άρα η βούληση της τουρκικής πολιτικής είναι, ίσως, η μετάδοση μηνύματος προς πάντες ότι η ασφάλεια των αγωγών στηρίζεται και στην ισχύ των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Και τούτο, βαίνει παράλληλα προς την πολιτική ενίσχυσης των δεσμών της Τουρκίας με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Συγκεκριμένα, επισκεπτόμενος τη Σερβία όπου η Τουρκία επιχειρεί πολιτικό και οικονομικό άνοιγμα, και εξ αφορμής της εκεί προγραμματισμένης του ομιλίας με θέμα «Η Οθωμανική κληρονομιά και οι μουσουλμανικές κοινότητες στα Βαλκάνια», ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών και καθηγητής γεωπολιτικής Νταβούτογλου ξεκαθάρισε ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική στοχεύει στην αναβίωση μιας νέας οθωμανικής Βαλκανικής «θεμελιωμένης στις πολιτικές αξίες, την οικονομική αλληλεξάρτηση, τη συνεργασία και την πολιτιστική αρμονία, όπως ακριβώς εξασφαλίζονταν στα (παλιά) οθωμανικά Βαλκάνια».
Το μήνυμα είναι σαφές
Μήπως λοιπόν η Τουρκία επιτυγχάνει την δημιουργία ενός ακόμα μετώπου κατά της; Ελλάδας, ώστε, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης είναι δυνατή η επίτευξη στρατιωτικού πλήγματος σε βάρος της στην περιοχή του Βορείου Ιονίου;
Η τελευταία εκδοχή αποτελεί ισχυρή πιθανότητα και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως υπαρκτή στα πλαίσια ενός αμυντικού δόγματος αποτροπής.
Σκεφτήκαμε, άραγε την πιθανότητα κατάληψης από τούρκους πεζοναύτες, οι οποίοι αποτελούν μόνιμα μέλη του πληρώματος των τουρκικών φρεγατών, ενός από τα διαπόντια νησιά;
Μήπως μια τέτοια ενδεχόμενη ενέργεια παραπέμπει στα Ίμια;
Άλλα, γιατί να χρειάζεται η Τουρκία σκηνικό Ιμίων στο Βόρειο Ιόνιο;
Μα γιατί στο Βόρειο Ιόνιο υπάρχουν πετρέλαια, όπως στο Παρελθόν είχε υποστηρίξει ο καθηγητής Γεωπολιτικής Ιωάννης Μάζης. Ανάλογο δεδομένο υπάρχει,. κατά την εφημερίδα Το Ποντίκι και για την περιοχή του Καστελόριζου, το οποίο απέχει ελάχιστα από τα Ίμια και το οποίο επιπλέει σε λίμνη πετρελαίου και άπτεται της Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας, λόγω αυτών των πετρελαίων άλλωστε, Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας πρόσφατα ανέτρεψε την Ελληνοαλβανική Συμφώνα για τον προσδιορισμό των υφαλοκρηπίδας, η οποία πολύ ενόχλησε την Τουρκία, καθώς δημιουργούσε σημαντικές αναλογίες για το Αιγαίο. Η απόφαση αυτή αποτελεί ένα επί πλέον πλήγμα στον σχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής, με απόλυτη ευθύνη της αλβανικής πλευράς.
Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) <http://www.piotita.gr>
«Οι κοινωνίες οι οποίες έχουν στέρεες δομές και κατέχουν μία πολύ ισχυρή αίσθηση του ανήκειν και της ταυτότητας, που οφείλεται στην κοινή αντίληψη του χρόνου και του χώρου, και μπορούν με αυτή την αίσθηση να κινητοποιήσουν τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και οικονομικά στοιχεία έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν στρατηγικά ανοίγματα ικανά να ανανεώνονται συνεχώς. Αντιθέτως, οι κοινωνίες που ζουν μία κρίση ταυτότητας και τη μετατρέπουν σε μία καταστροφή πολιτισμού περιέρχονται σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο παραδομένες στη δίνη των ψυχολογικών, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών διακυμάνσεων». σ. 57
*ΔΙΚΗΓΟΡΟΣΗ τελευταία εκδοχή αποτελεί ισχυρή πιθανότητα και πρέπει να αντιμετωπιστεί ως υπαρκτή στα πλαίσια ενός αμυντικού δόγματος αποτροπής.
Σκεφτήκαμε, άραγε την πιθανότητα κατάληψης από τούρκους πεζοναύτες, οι οποίοι αποτελούν μόνιμα μέλη του πληρώματος των τουρκικών φρεγατών, ενός από τα διαπόντια νησιά;
Μήπως μια τέτοια ενδεχόμενη ενέργεια παραπέμπει στα Ίμια;
Άλλα, γιατί να χρειάζεται η Τουρκία σκηνικό Ιμίων στο Βόρειο Ιόνιο;
Μα γιατί στο Βόρειο Ιόνιο υπάρχουν πετρέλαια, όπως στο Παρελθόν είχε υποστηρίξει ο καθηγητής Γεωπολιτικής Ιωάννης Μάζης. Ανάλογο δεδομένο υπάρχει,. κατά την εφημερίδα Το Ποντίκι και για την περιοχή του Καστελόριζου, το οποίο απέχει ελάχιστα από τα Ίμια και το οποίο επιπλέει σε λίμνη πετρελαίου και άπτεται της Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας, λόγω αυτών των πετρελαίων άλλωστε, Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας πρόσφατα ανέτρεψε την Ελληνοαλβανική Συμφώνα για τον προσδιορισμό των υφαλοκρηπίδας, η οποία πολύ ενόχλησε την Τουρκία, καθώς δημιουργούσε σημαντικές αναλογίες για το Αιγαίο. Η απόφαση αυτή αποτελεί ένα επί πλέον πλήγμα στον σχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής, με απόλυτη ευθύνη της αλβανικής πλευράς.
Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) <http://www.piotita.gr>
«Οι κοινωνίες οι οποίες έχουν στέρεες δομές και κατέχουν μία πολύ ισχυρή αίσθηση του ανήκειν και της ταυτότητας, που οφείλεται στην κοινή αντίληψη του χρόνου και του χώρου, και μπορούν με αυτή την αίσθηση να κινητοποιήσουν τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και οικονομικά στοιχεία έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν στρατηγικά ανοίγματα ικανά να ανανεώνονται συνεχώς. Αντιθέτως, οι κοινωνίες που ζουν μία κρίση ταυτότητας και τη μετατρέπουν σε μία καταστροφή πολιτισμού περιέρχονται σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο παραδομένες στη δίνη των ψυχολογικών, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών διακυμάνσεων». σ. 57
enimerosi.com
.jpg)
