Το νέο γεωστρατηγικό τοπίο στην Ν/Α Μεσόγειο και η ελληνοισραηλινή συνεργασία

Γράφει Γιάννης Μάζης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

A. Εισαγωγή: Συστημική περιγραφή του Γεωπολιτικού και Γεωστρατηγικού Περιβάλλοντος της περιοχής.

Το γεωγραφικό Σύμπλοκο της Νοτιο-Ανατολικής Μεσογείου και Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, και ιδιαίτερα το γεωπολιτικό Υποσύστημα Τουρκίας-Ελλάδας-Μέσης Ανατολής υπήρξε πάντοτε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιοχή από πλευράς εστιών γεωστρατηγικής αστάθειας .


α. Η λήξη της ψυχροπολεμικής περιόδου, με τα γνωστά ιδεολογικά και κοινωνικο-πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία την όριζαν ως τέτοια, δημιούργησε ένα vacuum ισχύος μεταξύ των δύο πρώην, σαφώς καθορισμένων και ανταγωνιζομένων γεωστρατηγικών συμπλόκων. Η Φύση όμως, και το διεθνές γίγνεσθαι είναι φυσικό γίγνεσθαι “αντιπαθεί το κενό” και συνεπώς τείνει πάντοτε να το πληροί με τον κατάλληλο τρόπο και το κατάλληλο υλικό.

β. Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί στο Γεωγραφικό και Γεωπολιτικό Σύμπλοκο των Υποσυστημάτων i) της Υπερκαυκασίας, ii) της Κεντρικής Ασίας, iii) του Κασπιανού γεωγραφικού και γεω-εθνικού χώρου, iv) του τριγωνικού υποστήματος Πακιστάν, Αφγανιστάν, Κίνας, v) του τετραπλεύρου υποσυστήματος Ιράν-Συρίας-Λιβάνου-Παλαιστινίων και και vi) της πρόσφατης προσπάθειας νεο-χαλιφατικού προσανατολισμού της ισλαμιστικής Τουρκίας, αποτελούν εξελίξεις οι οποίες επιδέχονται ερμηνείας ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο της μεθοδολογικής προσεγγίσεως.

β.1. Για λόγους μεθοδολογικούς, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι η ανωτέρω περιγραφείσα γεωστρατηγικής φύσεως ανταγωνιστική αλλά και συστρατευσιακή κατάσταση πολώσεων και αντιπολώσεων, εγγράφεται στο πλαίσιο του Συστήματος της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής

β.2. Το σύνολο της ανωτέρω περιγραφείσας συστημικής συγκροτήσεως όμως, εγγράφεται και λειτουργεί από Υπερσυστημικής απόψεως, στο πλαίσιο του αντίστοιχου Υπερσυστημικού ανταγωνισμού μεταξύ του γεωστρατηγικού Διπόλου Λονδίνου-Ουάσιγκτον και των εν πολλοίς μεμονωμένων Νέων Πόλων Διεθνούς Ισχύος της Μόσχας και του Πεκίνου.

γ. Ένα πολύ σημαντικό όμως νέο, και καθαρά γεωγραφικής φύσεως νέο στοιχείο, δηλαδή η με γοργούς ρυθμούς επιβαλλόμενη στον πλανήτη κλιματική αλλαγή, έρχεται να κλονίσει και αυτή με τη σειρά της, την παλαιοψυχροπολεμική κατάσταση ανταγωνιστικών ισορροπιών ισχύος, που εδιέπετο εξολοκλήρου από το πρότυπο της Rimland του αμερικανο-ολλανδού Καθηγητού της γεωπολιτικής στο Yale, του Δρος Nickolas J. Spykman.Οι νέες κλιματολογικές συνθήκες που αυξάνουν τη θερμοκρασία του πλανήτη, δημιουργούν πλέον, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, δύο αξιοσημείωτες πραγματικότητες στο διεθνές γίγνεσθαι των νέων ενεργειακών αποθεμάτων και των μεταφορών Εμπορευμάτων: i) την εκμετάλλευση των φυσικών διαθεσίμων και πόρων του Αρκτικού κύκλου (κυρίως των υποθαλασσίων υδρογονανθράκων του) και ii) τολμώ να πω, εξίσου σημαντικό, την δυνατότητα εμπορικής πλευσιμότητος του Αρκτικού Κύκλου η οποία αποτελεί και την συντομοτέρα εμπορευματική ζεύξη μεταξύ Κ.Α.Κ (Ρωσίας) και Η.Π.Α. Αλλά και βορείων εθνοκρατικών δρώντων της Ε.Ε και της Ρωσίας.

Σε ένα, τοιουτοτρόπως διαμορφούμενο Γεωπολιτικό πλαίσιο ανατρέπεται βαθμιαίως και με επιταχυνόμενο ρυθμό η αντίληψη του Διπόλου της Ειδικής Σχέσεως Λονδίνου-Ουάσιγκτον περί της χρησιμότητος της Τουρκίας για την ανάσχεση της Ρωσίας. Η τάση αυτή πλέον μετατρέπεται σε προοπτική συνεργασίας Ειδικής Σχέσεως και Ρωσίας, εν όψει της αναδύσεως Νέων Πόλων Ισχύος όπως η Κίνα με τον εν δυνάμει γεωστρατηγικό της συμπληρωματικό της πόλο ισχύος, την Ινδία. Φυσικά στον νέο αυτό προσανατολισμό συμβάλλει και η δυνατότητα πολιτικο-ιδεολογικής ομογενοποιήσεως του Μεσανατολικού ριζοσπαστικού Ισλάμ, στο πλαίσιο της Tawhid (φιλοσοφικο-θρησκευτικής ενότητος) και της Dawa (πολιτικο-θρησκευτικής προσκλήσεως για ενότητα). Ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι δυνατότητες “σκληρής” ενισχύσεώς του με πυρηνικά οπλικά συστήματα συγκεκριμένων ισλαμικών ηγεμονικών του Πόλων.

Όταν από το 1990 έγραφα για την βεβαία ισλαμοποίηση της τότε, άκρως κεμαλο-εθνικιστικής και κοσμικο-λαϊκής Τουρκίας και την εξ αυτού του γεγονότος συγγρούσεώς της με το Ισραήλ και τις Η.Π.Α., και το επαναλάμβανα ανιαρά σε όλα τα μετέπειτα πονήματά μου εθεωρήθην από ορισμένους, ειδικά για την πρόβλεψή μου αυτή, τουλάχιστον ως “whisful thinker”. Δυστυχώς για την ειρήνη στην περιοχή, δεν ήμουν “διάπυρος ευχέτης” αλλά απλός πραγματιστής. Και ειλικρινώς δεν επιχαίρω για την επιτυχή γεωπολιτική αυτή πρόβλεψή μου.

Πρέπει τώρα, στην παρούσα συγκυρία, να σημειώσω ακόμη μια διαπίστωση η οποία προκύπτει από την ανάλυσή μου: το ότι η παρούσα περίοδος της ισλαμικής διακυβερνήσεως της Τουρκίας υπό το νταβουτογλιανό ισλαμιστικό θεωρητικό υπόβαθρο (το αποτελούν άλλωστε την θεωρητική συνέχεια της οζαλικής και ερμπακανικής πολιτικής προσπάθειας), συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από υποσχιζοειδή γεωστρατηγικό πανικό, πλήρη αποπροσανατολισμό και σύγχυση τα οποία καταλήγουν σε επικίνδυνο ανατολίτικο καιροσκοπισμό από πλευράς και των δύο ισχυρών πόλων της Τουρκικής πολιτικο-κοινωνικο-πολιτισμικής πραγματικότητος. Και γίνομαι σαφέστερος:

α) Οι κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου χρειάζονται την ευρωπαϊκή δυναμική της χώρας τους διότι αφενός μεν χρησιμοποιούν το δυτικο-ευρωπαϊκό πνεύμα ανοχής προς τις θρησκευτικές ελευθερίες για να ενισχύσουν την “απαγορευτική” θρησκευτικό-ιδεολογικο-πολιτική ουσία και δομή του ισλαμικού κόμματός τους σε ένα μέχρι σήμερα εχθρικό κεμαλο-κοσμικό πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον, αφετερου διότι απομακρύνουν -κατά το δυνατό- την πιθανότητα ενός στρατιωτικού νεο-κεμαλιστικού πραξικοπήματος εις βάρος τους. Είναι φυσικό ότι, εφόσον δηλώνουν υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, ομού μετά των στρατιωτικών, να επισείουν την απειλή της καταστροφής αυτής της ευρωπαϊκής προοπτικής (την οποίαν ουδόλως επιθυμούν ή πιστεύουν) ως δαμόκλειο σπάθη άνωθεν των κεφαλών των στρατιωτικών σε περίπτωση που αυτοί με ένα πραξικόπημα ακυρώσουν αυτήν την “εθνική” τουρκική προσπάθεια “εκσυγχρονισμού της Πατρίδος”. Οι στρατιωτικοί από την άλλη πλευρά, ως υπέρμαχοι του “κοσμικού κράτους δυτικού τύπου” δεν είναι δυνατόν να στραφούν φανερά εναντίον της κατ'εξοχήν “εκσυγχρονιστικής-κοσμικής-ευρωπαϊκής” προσπάθειας της Τουρκίας η οποία, ούτως ή άλλως ξεκίνησε από τις ελεγχόμενες από αυτούς κοσμικές κυβερνήσεις.

Κατ' ουσίαν όμως ουδείς επιθυμεί αυτήν την εξέλιξη. Και καταλήγουν και οι δύο πλευρές στην πρόταση μιας Τουρκο-ευρωπαϊκής σχέσεως “`a la carte” αρνούμενοι να “καταναλώσουν” το πλήρες ευρωπαϊκό “menu”. Μια τέτοια λύση όμως σημαίνει “τουρκοποίηση της Ευρώπης” και όχι “εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας” άρα δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή από τις Βρυξέλλες. Συνεπώς η Άγκυρα, και η “ένστολη” αλλά και η “πολιτική” θεωρεί ότι απομακρύνει από αυτήν τον περιγραφέντα “κίνδυνο” χωρίς όμως να θεωρηθεί εκείνη υπαίτια του αποτελέσματος. Απεναντίας, βγαίνει παραπονούμενη ότι η Ευρώπη την “περιφρονεί” και έτσι “δικαιούται” να καταλήξει στις ισλαμιστικές της επιλογές! Ανατολίτικα τερτίπια!

Και όλα αυτά, γιατί να γίνονται; Απλούστατα από το φόβο διαμελισμού της σε ανατολική κουρδική ζώνη και δυτική τουρκική ζώνη. Άλλωστε, τη σημασία αυτών των “διζωνικών και δικοινωτικών” υποδειγμάτων και τα αποτελέσματά τους τα ξέρουν καλά, διότι καιρό τώρα προσπαθούν να τα εφαρμόσουν στην Κύπρο. Το Κουρδικό λοιπόν βρίσκεται στη βάση του “γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού πανικού και σύγχισης” της τουρκικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής αυτοσυνειδησίας .

B. Το Κουρδικό Ζήτημα, η Τουρκία, οι Η.Π.Α.και το Ισραήλ.

Οι τουρκικοί υπερεθνικιστικοί κύκλοι πάντως, οι οποίοι διαχρονικώς παραμένουν στους θώκους της πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας της γείτονος, θεωρούν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικότατο όσο και αποσταθεροποιητικό για την εθνικο-κρατική της ασφάλεια εθνο-μειωνοτικό και αποσχιστικό Κουρδικό πρόβλημα. Πιθανότατα ορθώς και δικαίως. Κάποτε όμως πρέπει να αναρωτηθούν σχετικώς με το περιεχόμενο των προσφάτων συμβουλών του Στρατηγού Εβρέν και όχι να θέτουν τον συμβουλεύοντα Στρατηγό “εις κατ' οίκον περιορισμόν”. Πιστεύω πως “οι παροικούντες με κατανοούν” και αυτοί αρκούν.
Πέραν όμως αυτού, η Τουρκία είχε και έναν σημαντικότατο γεωστρατηγικό ρόλο να εκπληρώσει στο πλαίσιο της Βορειο-Ατλαντικής Συμμαχίας: την ανάσχεση της τότε Ε.Σ.Σ.Δ και την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ, το οποίο επίσης σε δεύτερο συστημικό επίπεδο αποτελούσε εγγύηση των Βορειο-Ατλαντικών συμφερόντων (ενεργειακά κυρίως).

Άρα έπρεπε να εξευρεθούν τρόποι να διασφαλισθεί η εθνικο-κρατική της ακεραιότητα ώστε να δύναται να εκπληρώσει τα δύο αυτά γεωστρατηγικά και εθνικο-κρατικά προτάγματα. Ο άξων, πάλι, της Ειδικής Σχέσεως δεν είχε καλύτερο γεωστρατηγικό αναχωματικό δρώντα για την γεωστρατηγική ανάσχεση (geostrategic containtment) της τότε Ε.Σ.Σ.Δ προς τα εμπορευματικά δίκτυα της Μεσογείου και των διεξόδων της (Δαρδανέλια, Σουέζ, Γιβραλτάρ). Η προαναφερθείσα όμως αλλαγή που αρχίζει να επιφέρει η πλευσιμότητα της Αρκτικής, απομειώνει σταδιακά την αναχωματική χρησιμότητα της Τουρκίας και επαναπροσανατολίζει τις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις σε ένα ηπιότερο πλαίσιο το οποίο αρχίζει ήδη να γίνεται αισθητό (ζητήματα αφοπλισμού, επαναδιαπραγματεύσεις στην Υπερκαυκασία, κ.τ.λ.).

B.1. Το ζήτημα των Υδάτων και των υδρογονανθράκων σε σχέση με το Κουρδικό Ζήτημα .

Το κουρδικό επίσης ζήτημα δεν εξαντλείτο στα ορεινά και μη εδάφη της Ν/Α Τουρκίας. Εξικνείτο μέχρι τα εδάφη του Βορείου Ιράκ, συμπεριλαμβάνοντας τα άκρως στρατηγικά πετρελαιοφόρα κοιτάσματα της Μοσούλης και του Κιρκούκ, την βορειοδυτική Συρία και το Δυτικό/Νοτιοδυτικό Ιράν. Πληθυσμιακά ανεφέρετο σε 30 εκατομμύρια περίπου πληθυσμό με σαφή εθνική συνείδηση και αυτοπροσδιορισμό.

Επίσης κατείχε, με πληθυσμιακή πυκνότητα από 75%-100%, την περιοχή πέριξ και νοτίως του Ερζερούμ όπου ευρίσκονται οι πηγές του Τίγρητος και του Ευφράτη, δηλαδή το 70% περίπου των υδάτων της Εγγύς Ανατολής. Τα ύδατα που γονιμοποιούν τα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και βεβαίως της Ν/Α Τουρκίας. Συνεπώς εδάφη μεγίστης στρατηγικής σημασίας για τον επισιτισμό τριών μεγάλων κρατών της Εγγύς Ανατολής. Η Τουρκία χρησιμοποίησε τα ύδατα αυτά με ένα τεράστιο πρόγραμμα φραγμάτων και υδατοφρακτών, το γνωστό ως G.A.P (Great Anatolian Project) στις κουρδικές περιοχές της Ν/Α Τουρκίας εξαφανίζοντας εκατοντάδες κουρδικούς οικισμούς για την ολοκλήρωσή του. Mη υπαρχούσης διεθνώς αποδεκτή νομοθεσία για τα ύδατα των ποταμών (κυριαρχία, χρήση υδάτων από παρόχθιες χώρες, κ.τ.λ.), η Τουρκία ασκεί γεωστρατηγικές πιέσεις στη Συρία και το Ιράκ μέρος των οποίων οδήγησαν και στην απομάκρυνση Οτσαλάν από τη Συρία με τα γνωστά αποτελέσματα για τον Κούρδο ηγέτη.

Τα κατά περιόδους "ανεξάρτητα" Κουρδιστάν και οι καταπνιγείσες Κουρδικές εξεγέρσεις μεγάλης κλίμακας.

Το δεύτερο γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος ζήτημα στην περιοχή του Νοτίου Κουρδιστάν είναι τα εξαιρετικής ποιότητος (σχεδόν η χαμηλότερη περιεκτικότητα σε θειικές προσμίξεις) πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούκ (τύπου Light Kirkuk). Το κόστος του βαρελιού του “Light Kirkuk” με τις σημερινές τιμές του πετρελαίου είναι μόνον...US $ 1! Με παραγωγή, συνεπώς, ενός και ημίσεος έτους των δύο αυτών κοιτασμάτων του Ιρακινού Κουρδιστάν μπορεί κανείς να αγοράσει την...Gazprom! Η Τουρκία ανησυχεί ότι το ήδη, ανεπισήμως, σχηματισθέν Κουρδικό “ομόσπονδο” κρατίδιο του Βορείου Ιράκ θα αποτελέσει τον χρηματοδότη εξαγωγής των Κουρδικών εξεγέρσεων στα εδάφη της. Αλλά προωθεί και στους γείτονές της Ιράν και Συρία, ιδιαιτέρως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και της αποχωρήσεως των Σοβιετικών Συμβούλων από τη Δαμασκό, την άποψη ότι όλοι μαζί πρέπει να συνεργασθούν για να ακυρώσουν αυτές τις αποσχιστικές κουρδικές εξεγέρσεις οι οποίες θα χρηματοδοτούνται από το κρατίδιο του Ιρακινού Κουρδιστάν.

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, πριν το 1989, το θέμα αυτό δεν ετίθετο, τουλάχιστον μετ' επιτάσεως. Το προαναφερθέν όμως vacuum ισχύος, και η αποχώρηση των πρώην σοβιετικών στρατιωτικών συμβούλων από την περιοχή δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκείνες που οδηγούν στην “πλήρωση” του κενού αυτού από ισλαμικές ή και ισλαμιστικές δυνάμεις της περιοχής οι οποίες διεκδικούν έναν νέο ηγεμονικό καθοδηγητικό ρόλο στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο.

Τέτοιες ακριβώς περιπτώσεις είναι το Ιράν (με σκληρό αντίπαλο την Σαουδική Αραβία), η νεο-χαλιφατική, ισλαμιστική κυβέρνηση της Τουρκίας (με προσωρινή, αλλά αποσταθεροποιητική, τακτικιστική συνεργασία με το Ιράν), η Σαουδική Αραβία ως κάτοχος των Ιερών Τόπων του Ισλάμ (Μέκκα και Μεδίνα) και διακριτικός χειριστής του σουνιτικού ισλαμιστικού κινήματος αλλά και η Αίγυπτος ως ο πλέον αξιόπιστος αμυντικά και πολιτικά σύμμαχος της Ειδικής Σχέσεως και του Ισραήλ.

Καμία όμως από τις χώρες αυτές δεν είναι εισέτι σε θέση να εκπληρώσει αυτού του είδους τις φιλοδοξίες. Έτσι η Τουρκία προτείνοντας αφενός τον “Δυτικό” αλλά και “ισλαμικό” χαρακτήρα της και αφετέρου τον ρόλο του ηγέτη στην ανάσχεση του αποσχιστικού κουρδικού κινήματος στην περιοχή προς όφελος όλων διεκδικεί με τη σειρά της το ρόλο του Ηγέτη της Ούμα (Κοινότητα των Πιστών) του Ισλάμ.

Η μέθοδος την οποία χρησιμοποιεί για να αποκτήσει την επιστοσύνη του μεταχαλιφατικού, αραβομουσουλμανικού κόσμου, την οποία και δεν είχε ποτέ, είναι επιθετική, “τουρκο-ισλαμικής” ιδεολογικής “συνθέσεως”, προκρούστεια και άκρως επικίνδυνη για την ίδια, αλλά και για την ειρήνη στην περιοχή. Επιθυμεί να είναι εμφανής της σύγκρουσή της με το Ισραήλ και η προσπάθειά της να απομονώσει διεθνώς από ηθική, πολιτική, αμυντική και οικονομική άποψη αυτόν τον “Σιωνιστικό Σατανά” προς “όφελος του αραβομουσουλμανικού κόσμου”. Τα στερεότυπα περισσεύουν, όπως παρατηρεί κανείς. Έτσι εξηγούνται και οι σχετική κλιμάκωση ενεργειών, τα τελευταία τρία χρόνια οι οποίες βαθαίνουν, και μάλιστα εμφανώς, το χάσμα των Τουρκο-Ισραηλινών σχέσεων.

Γ. Στρατηγικοί στόχοι της νεο-χαλιφατικής Τουρκίας.
Οι σημαντικοί στόχοι της Τουρκίας, τους οποίους επιδιώκει με σπουδή και συμπαγείς, όσο και επικίνδυνες, διπλωματικές κινήσεις, είναι οι εξής:

Πρώτος στόχος της είναι να ελέγξει εν τω μεταξύ τα στρατηγικά κοιτάσματα Μοσούλης και Κιρκούκ στο Βόρειο Ιράκ (Ιρακινό Κουρδιστάν), και ιδιαιτέρως μετά την επερχόμενη (2011 τελικώς) αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων.

Η Τουρκία αντιλαμβάνεται κάτι που στην πατρίδα μας δεν έχει εισέτι γίνει αντιληπτό: το Ιράκ, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων δεν θα είναι μια πραγματική ομοσπονδία. Άλλωστε, φαίνεται καθαρά αυτό και από το γεγονός ότι πέντε περίπου μήνες μετά από τις διεξαχθείσες κοινοβουλευτικές εκλογές, η Βαγδάτη δεν κατόρθωσε ακόμη να αποκτήσει κυβέρνηση! Το Ιράκ, στην καλύτερη περίπτωση οδηγείται σε τρία “χαλαρότατα συνομόσπονδα” κράτη κατά την διαίρεση των παλαιών οθωμανικών σαντζακίων: Το Σαντζάκι της Μοσούλης, το Σαντζάκι της Βαγδάτης και το Σαντζάκι της Βασόρας.

Το πρώτο και το τρίτο είναι άκρως ενδιαφέροντα για την τουρκική γεωστρατηγική αντίληψη εθνικής ασφαλείας και για την ιδική της προβολή ισχύος στα τεράστια, επίσης, κοιτάσματα του Σαντζακίου της Βασόρας με σιιτικό πληθυσμό και σχέσεις με το Ιράν!

Αναφορικά με το Σαντζάκι της Μοσούλης (ιρακινό Κουρδιστάν) είπαμε αρκετά. Το Σαντζάκι όμως της Βασόρας εκπροσωπεί σιιτικό πληθυσμό της τάξεως του 62% του συνολικού ιρακινού πληθυσμού.

Η Τουρκία θεωρεί ότι μπορεί να προβάλλει την ισχύ της στον πλούσιο σε κοιτάσματα ιρακινό νότο, να εγκατασταθεί από οικονομικο-αμυντικής πλευράς εκεί, για όσο ισχύει η τακτική της συμμαχία με το Ιράν και να απολαύσει τα αντίστοιχα οικονομικά και γεωστρατηγικά οφέλη τα οποία θα έχουν και τη μορφή πιέσεων προς τους πάσης φύσεως δυτικούς καταναλωτές ιρακινού πετρελαίου.

Και όχι μόνον εκεί. Πολυάριθμες κοινότητες ιρακινών Αράβων σιιτών εργάζονται στα κοιτάσματα της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων και μάλιστα αποτελούν μόνιμο πονοκέφαλο για το ουαχαμπιτικό βασίλειο για λόγους που έχουν να κάνουν με τις πιθανές ιρανικές επιρροές επ' αυτών οι οποίες μπορεί να σηματοδοτήσουν δημιουργία εστιών αποσταθεροποιήσεως στα σαουδαραβικά εδάφη με συγκλονιστικά αποτελέσματα εκβιασμών και πιέσεων προς την ενεργειοβόρα Δύση (Ευρώπη και Η.Π.Α.).

Αλήθεια, πόσο μπορεί να εφησυχάζει μια ανάλογη προοπτική την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ; Επίσης πόσο μπορούν αυτού του είδους οι άκρως ανταγωνιστικοί συνδυασμοί να διασφαλίσουν την ισορροπία, άρα και την ειρήνη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής; Ποιος απ' όλους τους υπάρχοντες και εν δυνάμει Πόλους Ισχύος είναι έτοιμος να εγκαταλείψει χωρίς διεκδικήσεις την κατάσταση αυτή στην τύχη της; Φυσικά το ερώτημα είναι ρητορικό και δεν έχει να κάνει με “ηθική” αλλά με ανταγωνισμούς ισχύος. Και ακόμη και με την νεο-ρεαλιστική άποψη αν συνταχθεί κανείς τα πράγματα δεν εμφανίζονται καθησυχαστικά. Και φυσικά εύκολα καταλήγει κανείς ότι αδιαφορώντας για τις βλέψεις και τους ανταγωνισμούς του δυτικού κόσμου για την περιοχή, ούτως ή άλλως η επιπόλαιη και συγκρουσιακή πολιτική της Τουρκίας δεν εγγυάται κατά κανένα τρόπο την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή. Ούτε βέβαια και την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος!

Δεύτερος στόχος της είναι να... αποκτήσει τελικώς πυρηνικά όπλα το Ιράν και αυτό διότι όταν αυτό γίνει αντιληπτό από την διεθνή κοινότητα, η Άγκυρα έχει δύο επιλογές αντιδράσεων.

Η πρώτη είναι να δηλώσει... εξαπατημένη από την τουρκο-ιρανική συνεργασία και αμέσως μετά ii) θα προχωρήσει σε απόκτηση πυρηνικών όπλων και η ίδια, για “λόγους εθνικής ασφαλείας” που προκαλεί ένα πυρηνικά εξοπλισμένο και...δυστυχώς...“αναξιόπιστο” τελικώς Ιράν!

Η δεύτερη είναι να ρευστοποιήσει τη βοήθειά της προς την πυρηνικώς εξοπλισμένη, άρα υπολογίσιμη και επικίνδυνη για τη Δύση, Τεχεράνη και να... αποκτήσει και πάλιν πυρηνικά όπλα, χωρίς όμως την έγκριση, αυτήν τη φορά, του Δυτικού συστήματος συλλογικής ασφαλείας! Ανακάλυψις... του τροχού!

Η εκπλήρωση των ανωτέρω στόχων της νταβουτογλιανής Άγκυρας την κάνουν να ελπίζει ότι θα της προσφέρουν τον επιδιωκόμενο μεταχαλιφατικό, νεο-οθωμανικό, ισλαμιστικό της ρόλο στον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο και θα την μετατρέψουν σε Νέο Ισλαμικό Πόλο διεθνούς Ισχύος αλλά και ισότιμο συνομιλητή των λοιπών Πόλων Διεθνούς Ισχύος όπως η Η.Π.Α, η Κ.Α.Κ και η Κίνα. Και το ρόλο της αυτόν επιθυμεί να τον ισχυροποιήσει θέτοντας υπό την ισλαμική της αιγίδα και ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Ισλάμ! Όσο και αν ξενίζει ο όρος αυτός, τα ευρωπαϊκά εδάφη αυτή τη στιγμή φιλοξενούν -επίσημα ή ανεπίσημα- περί τα 10 εκ. Μουσουλμάνους πολίτες, πολιτογραφηθέντες ή μη. Το 1/3 μόνον εξ αυτών έχει τουρκική ή τουρκογενή καταγωγή. Οι υπόλοιποι ουδεμία έχουν σχέση με την Τουρκία από εθνοτικής απόψεως. Η νταβουτογλιανή όμως κυβέρνηση της Αγκύρας για να επιτύχει τη συσχέτιση των πληθυσμών αυτών με την τουρκο-ισλαμική προβολή ισχύος χρησιμοποιεί ένα θεμελιώδες επιχείρημα: το ότι θα είναι “οσονούπω” η μόνη ισλαμική Ευρωπαϊκή -θεσμικώς- χώρα και άρα προς αυτήν πρέπει να στραφούν για να αναζητήσουν την πάσης φύσεως υποστήριξη, οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι. Και αν θυμηθούμε και τις προ διετίας “προτροπές” Ερντογάν στην Φραγκφούρτη περί “περί αποφυγής ενσωμάτωσης” των τουρκικής καταγωγής γερμανών πολιτών στο γερμανικό πολιτισμικό και κοινωνικό ιστό, συνάδουν με την προσέγγιση αυτή. Και βεβαίως δικαίως ξεσήκωσαν τον, πάσης πολιτικής αποχρώσεως, πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Δεν έχει διαφύγει της προσοχής των δυτικών αναλυτών η τάση αυτή ούτε η δράση της τουρκο-ισλαμιστικής οργανώσεως Milli Görüş, η οποία είναι υπό την σταθερή παρακολούθηση της Γερμανικής Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος, ούτε η δράση της γνωστής μας ακτιβιστικής-ανθρωπιστικής Ι.Η.Η της οποίας την λειτουργία απαγόρευσε η Γερμανική Κυβέρνηση και έκλεισε τα γραφεία της στη Γερμανία λίγες μέρες μετά τα πρόσφατα αιματηρά επεισόδια του στολίσκου για την Γάζα .

Η Άγκυρα προσπαθεί βεβαίως να προβάλει τουρκο-ισλαμική ισχύ και στους γειτονικούς της Πόλους Ισχύος, ώστε να δύναται να ασκεί και εκεί την έμμεση επιρροή της. Η περίπτωση της Κίνας δεν της διαφεύγει στο πλαίσιο αυτών των προσπαθειών της. Άλλωστε τα περί “αδελφών Ουϊγούρων του Σιν Γιάνγκ” της Β/Δ Κίνας δια χειλέων κ. Ερντογάν, είναι λίαν πρόσφατα.

Και τα συνεχή τρομοκρατικά πλήγματα (π.χ. η [18-08-2010] έκρηξη στο Σιν Γιάνγκ με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες ένεκα της οποίας η Κινεζική Κυβέρνηση επέβαλε στρατιωτικό νόμο στην επαρχία). Ας αναφέρουμε ότι από το Σιν Γιάνγκ διέρχεται ο αγωγός τροφοδοσίας της Κίνας από τη Ρωσία, ο οποίος ανατροφοδοτούμενος και εκ των τεραστίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων του Καζακστάν, καταλήγει τελικώς στην Σαγκχάη.
Στο αντίστοιχο όμως υπερσυστημικό πλαίσιο, αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό από τη Μόσχα και οι “ενεργειακές υποσχέσεις” αμφοτέρων των πλευρών είναι χρήσιμες (για τις δύο πλευρές) μόνον για έναν λόγο ο οποίος ισχύει αμφιπλεύρως: την άσκηση πιέσεων προς την αγγλοσαξονική πλευρά σε ό,τι αφορά στην Άγκυρα, αλλά και στην άσκηση πιέσεων στην ελληνική πλευρά, σε ότι αφορά τη Μόσχα. Οι τουρκικοί εκβιασμοί προς το δίπολο της Ειδικής Σχέσεως γίνονται περισσότερο αντιληπτοί και πειστικοί και λόγω, ακριβώς, των τουρκο-ιρανικών σχέσεων οι οποίες είναι πλέον άκρως ενοχλητικές για τους επικεφαλείς της Βορειο-ατλαντικής συμμαχίας αλλά και το αμερικανο-ισραηλινό και βρετανο-ισραηλινό λόμπυ το οποίο αξιολογεί οσημέραι πλησιέστερα την πυρηνικοποίηση του Ιράν με τουρκική βοήθεια. Από την πλευρά του το Πεκίνο δεν αισθάνεται ιδιαιτέρως ασφαλές από την ανακίνηση ισλαμιστικού ουϊγουρικού ισλαμιστικού απελευθερωτικού αποσχιστικού κινήματος, σε μια από τις πλουσιότερες επαρχίες του με σημαντική βιομηχανία αλλά και κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Δεν μπορεί λοιπόν να συμπλεύσει σε καμμία περίπτωση με τα νεο-χαλιφατικά όνειρα της ισλαμιστικής νταβουτογλιανής Αγκύρας.

Τρίτος στόχος της είναι να μην επιτρέψει την άντληση υδρονανθράκων από πλευράς κοινοπραξίας εταιρειών Ισραηλο-αμερικανικών και Κυπριακών συμφερόντων (όπως η Noble Energy) από τη Λεκάνη της Λεβαντίνης (υποθαλάσσιος χώρος μεταξύ Καστελορίζου (Ελλάδος), Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και κυρίως Ισραήλ-Κύπρου. Οι διαδικασίες για την εκμετάλλευση των Κυπρο-Ισραηλινών κοιτασμάτων έχει ήδη αρχίσει με πρωτοβουλίες του αείμνηστου Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου προς την εν λόγω κοινοπραξία. Το γεγονός αυτό του επέτρεψε να προσδιορίσει και την Α.Ο.Ζ του ελευθέρου, μη κατεχομένου από τα στρατεύματα του Αττίλα, τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι διαδικασίες για την εκμετάλλευση των Κυπρο-Ισραηλινών κοιτασμάτων έχουν ήδη αρχίσει με πρωτοβουλίες του αείμνηστου Κύπριου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου προς την εν λόγω κοινοπραξία. Το γεγονός αυτό του επέτρεψε να προσδιορίσει και την Α.Ο.Ζ του ελευθέρου, μη κατεχομένου από τα στρατεύματα του “Αττίλα”, τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρόκειται για κοιτάσματα τα οποία, σε συνδυασμό με τα συγκοινωνούντα υποθαλάσσια κοιτάσματα της ισραηλινής Α.Ο.Ζ ανέρχονται σε ποσότητα άνω των 160 δις m3 φυσικού αερίου, δηλαδή ποσότητες που μπορούν να καλύψουν τις παγκόσμιες απαιτήσεις για ένα χρόνο! (Συγκεκριμένα: Κοίτασμα “Tamar”: 90 km έξω από τη Χάιφα σε βάθος ~ 1680 m. Εκτίμηση αποθεμάτων 142 δις m3 (δισ. κυβικά μέτρα). Κοίτασμα “Dalit”: 13 km ανατολικά του κοιτάσματος “Tamar”. Εκτίμηση αποθεμάτων 14 δις m3. Ασφαλή στοιχεία για το κοίτασμα Mari-Β δεν είναι γνωστά). Δεν θα ήθελε συνεπώς η Τουρκία να εγκαταλείψει ένα τέτοιο χρυσωρυχείο, έστω και αν... δεν της ανήκει! Δεν φαίνεται όμως... εύκολο πλέον μετά από την πρόσφατη ελληνο-ισραηλινή Συμφωνία.

Κάτι τέτοιο όμως, δεν πρόκειται πλέον να γίνει αποδεκτό από το Τελ Αβίβ. Ούτε λύσεις “τύπου Ανάν” πλέον μπορούν να εξασφαλίσουν την εθνική ασφάλεια και την ενεργειακή ανεξαρτησία του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ (άρα και η Ουάσιγκτον πλέον) δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην νταβουτογλιανή ισλαμιστική, νεο-χαλιφατική Άγκυρα, η οποία θα “στραγγαλίσει” το στρατηγικό βάθος (strategic depth) του από θαλάσσης. Και βεβαίως, στο γεωστρατηγικό σύμπλοκο της Ν/Α Μεσογείου, μόνον μια στρατηγική ζώνη που θα περιλαμβάνει την Κύπρο, την Κρήτη, το Ανατολικό Αιγαίο και το Βόρειο Ιόνιο (προς βορράν και Βορειο-δυτικά), απεγκλωβίζουν στρατηγικώς το Ισραήλ. Συνεπώς, διαφαίνεται μοναδική η γεωγραφική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδος. Πλέον είναι η σειρά της Κύπρου να προβεί σε ανάλογη σύσφιξη σχέσεων με το Τελ Αβίβ.

Τέταρτος στόχος της Άγκυρας ο οποίος συνδέεται απολύτως με τον προηγούμενο είναι η παρεμπόδιση χαράξεως Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδος-Αιγύπτου και Ελλάδος-Κύπρου η οποία θα λαμβάνει υπόψη και τα απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης δικαιώματα Α.Ο.Ζ του Καστελορίζου. και σχετικό άρθρο μου με τίτλο: Γεωγραφική κατανομή των Υδριτών Μεθανίου και Διεθνής Γεωπολιτική της Ενέργειας, “ΕΠΙΚΑΙΡΑ”, 15/04-21/04/2010, σσ.: 34-47).

Πέμπτος στόχος της είναι να εκμεταλλευτεί όλη αυτήν τη γεωστρατηγική δυναμική για να δημιουργήσει τετελεσμένα γεωστρατηγικού τύπου στο Κυπριακό ζήτημα και να επιτύχει την διχοτομική λύση που προτείνει ο κ. Έρογλου (“δύο λαοί-δύο κράτη”) ή να οδηγηθεί σε μία λύση τύπου Ανάν, την οποίαν έχουν (με 76%) απορρίψει οι ελληνοκύπριοι και ελλαδίτες ρεαλιστές και νεο-ρεαλιστές διεθνολόγοι, πολιτολόγοι (Π. Ήφαιστος, Αθ. Πλατιάς, Μ. Ευριβιάδης, Χ. Γιαλλουρίδης, Μ. Γκίβαλος), επιφανείς συνταγματολόγοι (Γεώργιος Κασιμάτης) ανώτατα στελέχη των Ε.Ε.Δ (Ναύαρχος Λυμπέρης, Πτέραρχος Κουρής, Στρατηγός Αλευρομάγειρος) και γεωπολιτικοί (όπως ο γράφων) αλλά τελικώς, και οι υπεύθυνοι μετριοπαθείς ελλαδίτες διεθνολόγοι (Θ. Κουλουμπής).

Έκτος στόχος της, ο οποίος θα προωθηθεί αμέσως μετά μια τουρκικής εμπνεύσεως “επίλυση” του Κυπριακού είναι η άσκηση ισχυρών πιέσεων στην Αθήνα, μέσω της ομηρίας την οποίαν θα ασκεί πλέον στον Κυπριακό Ελληνισμό, να προβεί σε υποχωρήσεις στο ζήτημα της Α.Ο.Ζ του Αιγαίου και την συνεκμετάλλευση των ελληνικών Αιγαιακών κοιτασμάτων του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου, όπως και αυτών του Ιονίου-Αδριατικής.

Τώρα, η Τουρκία ασκεί όλες τις δυνατές πιέσεις και με όλους τους δυνατούς τρόπους, θεμιτούς και αθεμίτους, ώστε να απαγορεύσει στην Ελλάδα να προβεί στην χάραξη της Α.Ο.Ζ που της αναλογεί και μάλιστα, προσπαθεί να αναγκάσει την Αίγυπτο να μην προβεί σε χάραξη κοινού συνόρου Α.Ο.Ζ με την Ελλάδα, θέτοντας εκτός τα δικαιώματα σε Α.Ο.Ζ του Καστελορίζου και αποκόπτοντας τη δυνατότητα κοινού θαλασσίου συνόρου Ελλάδος-Κύπρου λόγω επαφής των αντιστοίχων Α.Ο.Ζ, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Καστελορίζου, η οποία είναι απολύτως νόμιμο να συνυπολογισθεί ως απορρέουσα από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης.

Στο θαλάσσιο χώρο του Β. Ιονίου-Αδριατικής, εδώ και 10 τουλάχιστον έτη, η Άγκυρα φρόντισε να αναβαθμίσει συστηματικά την στρατιωτική ναυτική παρουσία της στις πρώην κινεζικές υποβρυχιακές βάσεις της Αυλώνας και στις αντίστοιχες ναυτικές βάσεις στο Πασαλιμάνι της Αλβανίας. Με τα Τίρανα, η Άγκυρα έχει αναπτύξει σοβαρά προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας αξίας αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.
Άλλωστε οι τουρκικές παρεμβάσεις ανέτρεψαν την μονογραφή της Συμφωνίας Θαλασσίου Συνόρου Ελλάδος-Αλβανίας, συνηγορούσης και της ελληνικής ολιγωρίας.

Επίσης οι σχετικές “κοινοβουλευτικές ημέρες μνήμης” της Βουλής των Τιράνων σχετικά με τις “περί αλυτρώτου Τσαμουριάς” διεκδικήσεις, συνάδουν με το ανωτέρω απαράδεκτο κλίμα, το οποίο “ενθαρρύνει στρατιωτικώς” η παρουσία του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού της Τουρκίας στις αλβανικές ναυτικές βάσεις, έναντι της Κερκύρας.

Και αυτός, όμως ο στόχος ματαιώνεται μέσω της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ για συγκεκριμένους στρατηγικούς λόγους που ανελύθησαν ανωτέρω και καθιστούν το Ανατολικό Αιγαίο αλλά και το Βόρειο Ιόνιο αναντικατάστατο “γεωστρατηγικό βάθος” για το Ισραήλ.

Συμπερασματικά μπορούμε να συνοψίσουμε ότι τα αποτελέσματα της Ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας, με τους κατάλληλους και άνευ ολιγωρίας χειρισμούς -και με την προϋπόθεση αυτή και μόνον- θα γίνουν συντόμως αισθητά στα πεδία της χαράξεως της Ελληνικής Α.Ο.Ζ όπως και ο προσδιορισμός του κοινού θαλασσίου συνόρου μεταξύ των Α.Ο.Ζ Ελλάδος και Κύπρου. Σύνορο το οποίο θα συνυπολογίζει τα ελληνικά δικαιώματα για Α.Ο.Ζ τα οποία εκπηγάζουν από την παρουσία του Καστελορίζου στην πλούσια σε υδρίτες μεθανίου και λοιπούς υδρογονάνθρακες Λεκάνη της Λεβαντίνης στη Ν/Α Μεσόγειο .

Αντιλαμβάνεται κανείς κατόπιν τούτων, ότι η Ελληνο-Ισραηλινή προσέγγιση ανοίγει σημαντικές διόδους και για μιαν αντίστοιχη Κυπρο-ισραηλινή, η οποία θα ολοκληρώσει τελεσιδίκως την πλήρη αλλαγή των γεωστρατηγικών ισορροπιών στην Ν/Α Μεσόγειο, προς όφελος της Ειρήνης και της Συνεργασίας στην περιοχή και εις βάρος των -άνευ νομικής βάσεως και ερεισμάτων- διεκδικήσεων και ονειρώξεων, της νταβουτογλιανής, ισλαμιστικής και νεο-χαλιφατικής Τουρκίας.

Έκτος στόχος της είναι να αποκομίσει ανάλογα γεωστρατηγικής φύσεως κέρδη και από τις διαδικασίες “κυπροποίησης” της ελληνικής Θράκης, (με βραχίονα το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής αλλά και -αποχωρήσαντες πλέον- παράγοντες του τουρκικού διπλωματικού σώματος, π.χ. ο πρώην Τούρκος ΑΚΑΜ και προ ημερών αναβαθμισθείς σε Ταξ/χο. κ. Αττίλα Σιρίν ) ώστε εκτός από το γεγονός της αντίστοιχης “ομηρίας” των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής να ελέγξει τελικώς και την πιθανή ενεργειακή διαδρομή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη σε περίπτωση που αυτός ολοκληρωθεί. Με τον τρόπο αυτό θα ελέγχει όλες τις δυνατές διεξόδους των ρωσικών υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο μέσω του εμπορευματικού Διαύλου Δαρδανελλίων-Ανατολικού Αιγαίου, το οποίον σημειωτέον διεκδικεί και αυτό!

Έβδομος Στόχος της είναι ο πλήρης ισλαμο-τουρκικός έλεγχος των Βαλκανίων μέσω των μουσουλμανικών εθνοτικών θυλάκων της οριζόντιας βαλκανικής ζώνης (Αλβανία-Κόσοβο-Βοσνία-FYROM-Βουλγαρία). Ο έλεγχος αυτός θα μπορούσε, εάν πραγματοποιηθεί, να ελέγξει και την “παραεγνατιακή οδό” διελεύσεως αζερικών, ιρακινών, ιρανικών και ρωσικών υδρογονανθράκων όταν τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα για την ενεργειακή προμήθεια των ευρωπαϊκών αγορών.

Δ. Το ζήτημα των τουρκο-ισραηλινών και τουρκο-αμερικανικών σχέσεων.Καθόσον διάστημα η Τουρκία εκινείτο στα κοσμικο-λαϊκά κεμαλιστικά πλαίσια και χρησίμευε ως μέρος του Βόρειο-ατλαντικού συστήματος συλλογικής ασφαλείας στη Ν/Α πτέρυγα του ΝΑΤΟ αποτελώντας τμήμα του αναχωματικού Δακτυλίου της Ε.Σ.Σ.Δ και κατόπιν της Κ.Α.Κ., τα πράγματα έβαιναν ομαλώς για τις τουρκο-ισραηλινές και τουρκο-ΝΑΤΟικές σχέσεις και αρκετοί εκ των ανωτέρω στόχων έβαιναν προς ολοκλήρωση.

Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Όπως απεδείχθη ανωτέρω η Τουρκική παρεμβατική διάθεση στα Ιρανο-Λιβανο-Παλαιστινιακά ζητήματα (και μάλιστα δια της Χεζμπολά και της Χαμάς ως “προβολέων ιρανο-τουρκικής ισχύος” μέσω της εκθέσεως, προκλήσεως και απομονώσεως του Τελ Αβίβ δημιούργησε αλυσιδωτά, τις αναμενόμενες αντιδράσεις στους κυβερνητικούς κύκλους της Ουάσιγκτον. Η νταβουτογλιανή ισλαμιστική Τουρκία δεν θεωρείται πλέον αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσεως από τα ισχυρά αυτά κέντρα διεθνούς γεωστρατηγικού σχεδιασμού. Και η έντονη ανάμιξή της με κινήματα και προσωπικότητες του εξτρεμιστικού ισλαμιστικού ριζοσπαστικού κινήματος κάνει τους Δυτικούς Πόλους Ισχύος να αποσύρουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους από την Άγκυρα.

Επίσης, οι στενές Πακιστανο-τουρκικές σχέσεις αξιολογούμενες σε συνδυασμό με τις προσφάτως αποκαλειφθείσες αρνητικότατες “απόρρητες εκτιμήσεις” των ειδικών υπηρεσιών των Η.Π.Α (υπόθεση Wikileak) με τις πακιστανο-ιρανικές και πακιστανο-ταλιμπανικές σχέσεις, βάθυναν το ήδη υπάρχον κενό εμπιστοσύνης στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις.
Αυτό μας αποδεικνύουν και τα πρόσφατα (16/08/2010) “μηνύματα” Ομπάμα προς την Άγκυρα αναφορικά με τις προμήθειες αμερικανικών οπλικών συστημάτων και την ακύρωση του διορισμού του προσφάτως επιλεγέντος πρέσβεως των Η.Π.Α στην Άγκυρα ως “εντόνως φιλότουρκου αλλά και η εκφρασθείσα από πλευράς του ισραηλινού ΥΠΕΘΑ κ. Γιεχούντ Μπαράκ απαξίωση της επιλογής του νέου αρχηγού της τουρκικής Μ.Ι.Τ, ως “αναξιόπιστου ιρανόφιλου”.

Το βέβαιον είναι όμως ότι η ροή πληροφοριών μεταξύ των Μυστικών Υπηρεσιών των τριών κρατών (Η.Π.Α, Ισραήλ, Τουρκία) σχετικά με τις παραστρατιωτικές εξτρεμιστικές δραστηριότητες του P.K.K και των λοιπών εθνικο-απελευθερωτικών κουρδικών ομάδων, έχει διακοπεί. Ίσως και το τελευταίο πλήγμα του αγωγού Κιρκούκ-Μοσούλη (Β. Ιράκ)-Γιουμουρταλίκ (Τουρκία) τον τρέχοντα μήνα Αύγουστο, να οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την έλλειψη πληροφορίας.

Ε. Η περίπτωση συσφίξεως των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων.
Οι ανταλλαγές επισκέψεων μεταξύ των Πρωθυπουργών της Ελλάδος και του Ισραήλ εκτιμάται ότι έλαβαν χώρα, λόγω της ενδελεχούς αξιολογήσεως όλων των ανωτέρω δεδομένων από τον Έλληνα Πρωθυπουργό και το ελληνικό ΥΠΕΞ, και της συνεπαγομένης εξαγωγής των αναλόγων συμπερασμάτων.

Είναι ενδιαφέρον να εξετασθούν και τα -καλώς νοούμενα και όχι ιμπεριαλιστικού τύπου-οφέλη πέντε εθνοκρατικών δρώντων αλλά και της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή τα οποία θα προέλθουν από μια ειλικρινή και έντιμη Ελληνο-ισραηλινή διακρατική συνεργασία. Αυτά 1) της Ελλάδος 2) των Παλαιστινίων 3) του Αραβομουσουλμανικού κόσμου, 4) του Ισραήλ και 5) της Κύπρου.

1) Η Ελλάδα και η Κύπρος.
Για την Ελλάδα η εξέλιξη αυτή μπορεί να προσφέρει μια -κατά λογαριθμική πρόοδο-αύξηση των διπλωματικών της παρεμβάσεων στα διεθνή όργανα εις τα οποία συμμετέχει και ιδιαίτερα εις το ΝΑΤΟ. Οι δυνατότητες αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία κατόπιν σχετικών ενεργειών της Άγκυρας στο ΝΑΤΟ που αποβλέπουν στην πρόκληση ανηκέστων βλαβών στα ελληνικά εθνικά κυριαρχικά συμφέροντα στο Αιγαίο (π.χ το έγγραφο του Αυγούστου του 2006 του SHAPE τιτλοφορούμενο “Ακολουθούμενη πολιτική περί των Νήσων του Αιγαίου” ή η σχετική οδηγία SOP του Αεροπορικού Στρατηγείου Σμύρνης). Αυτό θα οφείλεται στο γεγονός, ότι διαμεσολαβούσα, ειλικρινώς και εντίμως, μεταξύ του Αραβομουσουλμανικού κόσμου και του Ισραήλ, αλλά και των δυτικών πόλων ισχύος οι οποίοι έχουν καλώς νοούμενα συμφέροντα στην Ν/Α Μεσόγειο (ενεργειακά, εμπορικά, επενδυτικά) αποκτά το απαραίτητο προς αυτό κύρος.

Τα ελληνικά διπλωματικά διαβήματα εξ άλλου, εξυπηρετούνται εύκολα και χωρίς νομικές, ηθικές και συνειδησιακές “εκπτώσεις” ή “υπερβάσεις” από πλευράς της διεθνούς κοινότητος διότι βασίζονται καθ' ολοκληρίαν στις Διεθνείς Συμφωνίες, τις διεθνείς Συμβάσεις, τις διεθνείς Συνθήκες και στο Διεθνές Δίκαιο (κυρίως της Θαλάσσης και ιδιαίτερα στη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θαλάσσης του Montego Bay του 1982). Και αυτό συμβαίνει διότι η Ελλάδα δεν είναι, ούτε και συμπεριφέρεται όπως η Τουρκία δηλαδή, ως “αναθεωρητικό κράτος” ως προς την υπάρχουσα διεθνοδικαιική πραγματικότητα.

2) Οι Παλαιστίνιοι.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με διεθνείς συμμετοχές σε διεθνείς εγκύρους θεσμούς συλλογικής ασφαλείας, όπως και μέλος της Ε.Ε., η οποία έχει δικαίως την εμπιστοσύνη του Αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, στο βαθμό που δεν της την αποστερεί με ταχείς ρυθμούς η Άγκυρα, μέσω των παρεμβάσεών της στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ισλαμικής Διασκέψεως όπου έχει κατακτήσει την θέση του Γενικού Γραμματέως του Οργανισμού, δια του Τούρκου Καθηγητού Εκλεμεντίν Ιχσάνογλου, από το 2005. Το μεθοδικά ανθελληνικό έργο του εν λόγω καθηγητού συνίσταται στην έκδοση ψηφισμάτων από τις Συνόδους ΥΠΕΞ του Οργανισμού τα οποία ομιλούν για “Τούρκους της Δυτικής Θράκης” για καταπίεση των “τουρκικών μειονοτήτων της Δυτικής Θράκης, της Κω και της Ρόδου” για επίσημη αναγνώριση των “τούρκων μουφτήδων της τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης” για “διαχείριση των τουρκικών μουσουλμανικών βακουφιακών περιουσιών στη Δυτική Θράκη” από τους “εκλεγμένους τούρκους” μουσουλμάνους μουφτήδες κατακρίνει το έργο της Ελληνικής Δικαιοσύνης καταγγέλλοντας εν πολλοίς ως παράνομη και καταχρηστική την απόφαση του Αρείου Πάγου να μην αναγνωρίσει επιστημονικό σύλλογο “Τούρκων Επιστημόνων της Δυτικής Θράκης” και μάλιστα “προειδοποιεί” την ελληνική κυβέρνηση, εν όψει της εφαρμογής του “Καλλικράτη” να προσέξει “να μην βλάψει την αντιπροσωπευτική εκπροσώπιση των Τούρκων Μουσουλμάνων της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης” και άλλα παρόμοια θαυμαστά, θρασύτατα και απίθανα! Μάλιστα εξέδωσαν τον Μάιο (του 2010) στο οποίο αναθέτουν (!) στον κ. Ιχσάνογλου την επίβλεψη για όλα τα ανωτέρω ώστε να διαπιστώσουν εάν η Ελλάδα “συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις” του Ο.Ι.Δ! Ωχριά και η... Επιτροπή Ελέγχου του Δ.Ν.Τ ενώπιον των απαιτήσεων του Ο.Ι.Δ!

Αυτά συμβαίνουν με την επίσημη καθοδήγηση του Γ.Γ του Ο.Ι.Δ. Τούρκου Καθηγητού κ. Ιχσάνογλου! Πριν όμως την ύπαρξη του Τούρκου συναδέλφου στο αξίωμα του Γ.Γ., και μάλιστα από το 1979, ο Ο.Ι.Δ ανεγνώρισε επισήμως και “ομοφώνως” ως μέλος του το ψευδοκράτος του Αττίλα, ως “κράτος παρατηρητή/observer state” (!) με την ονομασία: “Τurkish Cypriot State” ! Μεταφέρω επακριβώς την ονομασία στα Αγγλικά, όπως έγινε δεκτό από τα 57 εν συνόλω, φιλικά προς την Ελλάδα, αραβομουσουλμανικά κράτη μέλη του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης. Των Παλαιστινίων συμμετεχόντων, με το καθεστώς του “κράτους-πλήρους μέλους” του Ο.Ι.Δ με την ονομασία “State of Palestine”.

Όλα τούτα συνέβησαν εις βάρος του Ελληνισμού, πριν ακόμα στεγνώσει καλά-καλά το αίμα των 4.000 νεκρών Ελληνοκυπρίων από το ξίφος του “Αττίλα” με 200.000 πρόσφυγες στα αντίσκηνα, και πριν ακόμα τολμήσει και ο ίδιος ο Ντενκτάς να ανακηρύξει την “Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου”. Αυτά, η “φίλη”, γείτων και “σύμμαχος” Τουρκία, τα επέτυχε δια μυστικής διπλωματίας εις βάρος του Ελληνισμού και με μοχλό, δυστυχώς, τα παρασυρθέντα -αλλά οπωσδήποτε- φιλικώς προσκείμενα προς τον ελληνισμό, αραβομουσουλμανικά κράτη του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης! Πάντως, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν μένουν και πολλά περισσότερα πλήγματα να καταφέρει η Άγκυρα κατά του Ελληνισμού, με βραχίονα το θεσμικώς οργανωμένο σύνολο του αραβομουσουλμανικού Κόσμου!

Εκείνο όμως το οποίο μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση αυτή είναι ο νέος ρόλος της Ελλάδος ως διαμεσολαβητικής δυνάμεως κατευνασμού μεταξύ των δύο ανταγωνιζομένων πλευρών. Και είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη ως πρώτη πρακτική και ουσιαστική ελληνική διπλωματική πρωτοβουλία, η ενεργοποίηση -του γαλλικής εμπνεύσεως θεσμού- της Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας με ελληνική πρωτοβουλία ώστε η Αθήνα και η Λευκωσία να δημιουργήσουν έναν δίαυλο τροφοδοσίας, με κάθε απαραίτητο αγαθό, της Λωρίδας της Γάζας, υπό την επίβλεψη και ενός αντιπροσώπου από κάθε πλευρά, αλλά και ομάδος Εμπειρογνωμόνων του Ο.Η.Ε. Προερχομένους από κράτη κοινής εμπιστοσύνης των δύο πλευρών. Θα ήταν ένα πολύ σημαντικό μέτρο ουσιαστικής βελτίωσης των συνθηκών στη Γάζα αλλά και βάση παραγωγής πολιτικών λύσεων που θα προσέδιδε σημαντική βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό της Γάζας, αλλαγή του αρνητικού κλίματος που βλάπτει το Ισραήλ αλλά και κύρος και δυναμική στην Ελληνική διπλωματική πρωτοβουλία, στην ελληνική κυβέρνηση και στη χώρα.

3) Ο Αραβομουσουλμανικός κόσμος.
Όπως ανελύθη ανωτέρω, ο αραβομουσουλμανικός κόσμος δεν αποτελεί κάτι το ενιαίο, ομοιογενές, στερούμενο ανταγωνισμών, καχυποψιών και εσωτερικών τριβών και αντιθέσεων.

i) Η Ελλάδα όμως δεν μετέχει κατά κανένα τρόπο σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, ούτε υποστηρίζει κάποια πλευρά εις βάρος κάποιας άλλης.

ii) Επίσης η χώρα μας δεν έχει “ποινικό μητρώο” στη Μέση Ανατολή όπως έχει η γείτων Τουρκία, η οποία καταδικάζεται στη συνείδηση του Αραβομουσουλμανικού κόσμου ως “ο καταστροφέας του Χαλιφάτου”.

Σύνδρομο το οποίο στρέφει σήμερα την Άγκυρα εναντίον του Ισραήλ και την οδηγεί προς κάθε άλλο παρά ειλικρινείς συμμαχίες, με αποτέλεσμα την διατάραξη των πυρηνικών ισορροπιών στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και συνεπώς την δημιουργία σοβαρότατων εστιών αστάθειας σε έναν εξαιρετικά εύφλεκτο χώρο.

Χώρο ο οποίος αντιμετωπίζει ήδη το αποσταθεροποιητικό Πακιστανικό ισλαμιστικό υπόστρωμα, την ΝΑΤΟική “αιμορραγία” στο Αφγανιστάν και την ανοιχτή πληγή του Ιράκ, ειδικά μετά την τελική αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των Αμερικανικών στρατευμάτων. Και σε όλα αυτά, η Τουρκία απαντά με την καταστολή του κουρδικού στοιχείου, τις “πυρηνικές διευκολύνσεις” στην Τεχεράνη και τις επιθετικές παρεμβάσεις της στην υπόθεση της Γάζας. Είναι φυσικό λοιπόν να μην θεωρείται πλέον η Τουρκία ως “αξιόπιστος σύμμαχος” από την Ειδική Σχέση και τα διεθνή συστήματα συλλογικής ασφαλείας όπου η Ειδική Σχέση έχει βαρύνοντα ρόλο.

iii) Από τη στιγμή που η Ελλάδα ασχοληθεί σοβαρά με το Παλαιστινιακό, αλλά και την υπόθεση των Συρο-ισραηλινών αλλά και Συρο-αμερικανικών Σχέσεων πέραν του όποιου θετικού αποτελέσματος για τα υπό διαμεσολάβηση θέματα υπάρχει ένα εξίσου σημαντικό θέμα εις το οποίο η ελληνική πρωτοβουλία βοηθά. Πρώτον, στην ουσιαστική πρόοδο των συνομιλιών με τις λιγότερες δυνατές ενδο-ισλαμικές ή ενδο-αραβικές τριβές και αντιδράσεις λόγω εσωτερικών ανταγωνισμών και αντιζηλιών (πρωτοκαθεδρίας ρόλου) μεταξύ αραβικών και μουσουλμανικών κρατών και δεύτερον, στον εφησυχασμό της Σαουδικής Αραβίας, διότι από τις ελληνικές πρωτοβουλίες, όσο... επιτυχημένες και αν είναι, η Τζέντα δεν κινδυνεύει να χάσει την πρωτοκαθεδρία της στον Αραβο-μουσουλμανικό κόσμο! Θα είναι λοιπόν ευγνώμων στην Αθήνα και για τον λόγο αυτόν. Και νομίζω πως δεν είναι άχρηστο να ευγνωμονεί η Τζέντα την Αθήνα για κάτι τέτοιο.Αντιστοίχως θα αισθάνονται η Αίγυπτος και η Ιορδανία, σημαντικές δυνάμεις σταθερότητος, κοσμικού χαρακτήρα στη Μέση Ανατολή και με συμφωνία ειρήνης μάλιστα με το Τελ Αβίβ.

iv) Ο ρόλος της Ελλάδος ως διαμεσολαβητού στις Συρο-ισραηλινές σχέσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το Τελ Αβίβ έχει διαρκώς στις διπλωματικές του αποσκευές την επιστροφή των Υψιπέδων του Γκολάν στη Δαμασκό, υπό το καθεστώς Άσαντ μάλιστα, έναντι διαρκούς και επισήμου ειρήνης, επικυρωμένης με έναρξη λειτουργίας πρεσβειών στις δύο πρωτεύουσες και υπογραφή Συνθηκών Ειρήνης και Συνεργασίας ανάλογες με αυτές της Ιορδανίας και της Αιγύπτου.

Πρέπει να αντιληφθούμε στην Αθήνα ότι η παρούσα Μπααθική κυβέρνηση της Συρίας είναι περισσότερον ανεκτή από τις Η.Π.Α, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ διότι είναι κοσμική. Αν ο Άσαντ υιός αποτύχει, στην εξουσία της Δαμασκού θα ανέλθουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι με τα παράγωγα πολιτικά τους σχήματα. Και κάτι ανάλογο δεν είναι επιθυμητό από τα ανωτέρω κέντρα αποφάσεων. Από την άλλη πλευρά, ο μειωνοτικός αλαουίτης Άσαντ για να αναπροσανατολίσει την εξωτερική του πολιτική και να εξέλθει του αδιεξόδου εις το οποίο ευρίσκεται σήμερα, χρειάζεται μια υψηλού επιπέδου διπλωματική επιτυχία. Μόνο έτσι θα ανθέξει την αντίδραση της άτυπης μουσουλμανικής σουνιτικής αντιπολιτεύσεώς του η οποία εκπροσωπεί θρησκευτικώς, το 80% περίπου του συριακού λαού και η οποία ενθυμείται την αιματηρή καταστολή την οποία υπέστη από το συριακό Μπάαθ, του πατρός Άσαντ, τέσσερις περίπου δεκαετίες πριν.

iv. i) Ας μη λησμονούμε ακόμη, ότι οι δύο χώρες (Ιορδανία και Αίγυπτος), οι οποίες υπέγραψαν τις Συμφωνίες Ειρήνης με το Ισραήλ έχουν απωλέσει στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του Ιουνίου του 1967, η μεν πρώτη την Δυτική Όχθη η δε δεύτερη τη Λωρίδα της Γάζας.

iv. ii) Επίσης, το Τελ Αβίβ είναι εκείνο που δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι τα περιβόητα “Αγροκτήματα Σεμπάα” ανήκουν στη Συρία μέρος του Γκολάν (!), ενώ η Συρία δεν το δέχεται λέγοντας ότι ανήκουν στον Λίβανο (!), διαφωνώντας με τον Ο.Η.Ε ο οποίος θεωρεί, όπως και το Τελ Αβίβ, ότι ανήκουν στην Συρία! Άρα υπάρχει και εδώ έδαφος για πρόοδο αφού γίνει η σχετική σχολαστική μελέτη από πλευράς Αθηνών των σχετικών Συμφωνιών αλλά και των προσφάτων αποφάσεων του Ο.Η.Ε μετά τη θερμή ρήξη μεταξύ Χεζμπολά και Ισραήλ κατά την περίοδο Iουλίου-Αυγούστου του 2006.

v) Αναφορικά με την ευκταία διαμεσολαβητική σχέση της Ελλάδος μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον, επίσης η Αθήνα είναι “υπεράνω πάσης υποψίας”.

Πρώτον, δεν ενδιαφέρεται (αλίμονον) να καταστεί η ιδία... πυρηνική δύναμις, άρα θα είναι απολύτως ειλικρινής στις διαμεσολαβήσεις της με την σημαντική αυτή σιιτική ισλαμική χώρα, σε αντίθεση με την νταβουτογλιανή Άγκυρα.

Δεύτερον, ουδέποτε οι σχέσεις της με το Ιράν πέρασαν δοκιμασίες για το κουρδικό ζήτημα και ουδέποτε ασκήθηκαν εκβιασμοί προς την Τεχεράνη σε σχέση με την αποσταθεροποιητική υποκίνηση των κουρδικών πληθυσμών ένθεν και ένθεν των... ανύπαρκτων ελληνο-ιρανικών συνόρων, σε αντίθεση με την Άγκυρα.

Τρίτον, η Ελλάδα εκπροσωπεί και την Ε.Ε σε μία τέτοια προσπάθεια, και η Ε.Ε δεν χαρακτηρίζεται από... αντι-ιρανικό μένος. Κάθε άλλο! Άρα προσφέρει ακόμη μία, σημαντικότατη δικλείδα αξιοπιστίας προς τον ισλαμικό κόσμο γενικότερα, αλλά και προς το Ιράν ειδικότερα.

vi) Kαι ένα ακόμα ζήτημα, το πλέον σημαντικό, το οποίο προκαλεί και τις όποιες, κατανοητές άλλωστε, ενστάσεις της Αριστεράς στην ελληνο-ισραηλινή συνεργασία: ποια θέση θα κρατήσει η Ελλάδα σε μια περίπτωση Αμερικανο-ισραηλινής επιθέσεως εναντίον του Ιράν; Το ερώτημα απαιτεί κατ' αρχάς την ανάλυσή του από γεωστρατηγικής πλευράς. Ας την δούμε λοιπόν.

Πρώτον, μια ισραηλινή αεροπορική επίθεση εναντίον του Ιράν δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί με μονομερή απόφαση του Τελ Αβίβ και άνευ της εγκρίσεως των Η.Π.Α. Δεν είναι όμως πιθανή μια τέτοια έγκριση, διότι, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσεως η τιμή του βαρελιού του πετρελαίου θα ξεπεράσει τα USA $ 500! Και ας μη λησμονούμε την θερμή αστάθεια στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ αλλά και την εξαιρετικά εύθραυστη ισορροπία του Πακιστάν. Ζητήματα τα οποία θα εκραγούν με όλους τους δυνατούς τρόπους, με ανυπολόγιστες συνέπειες στον οικονομικό και κοινωνικό ολοκλήρου του δυτικού κόσμου, και όχι μόνο για την Ουάσιγκτον ή το Λονδίνο.

Δεύτερον, μια τέτοια αεροπορική επίθεση με δεδομένη την υφιστάμενη υπόγεια οχύρωση και αμυντική προστασία των Ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, δεν θα επιφέρει τελικώς τα επιθυμητά, από πλευράς επιτιθεμένων, καταστροφικά αποτελέσματα. Το μόνο που θα επιτύχει θα είναι η πυροδότηση ανεξέλεγκτων εξελίξεων σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο οι οποίες ουδένα δύνανται να κρατήσουν στο απυρόβλητο και φυσικά ούτε την Ελλάδα η οποία μετέχει στο ΝΑΤΟ, το οποίο εκ των πραγμάτων θα εμπλακεί σε μια τέτοιας εμβέλειας δυτική επιχείρηση. Και να είμαστε βέβαιοι ότι ο Δυτικός κόσμος θα καταβάλλει τεράστιο κόστος! Σε ψυχές και σε υποδομές πάσης φύσεως!

Τρίτον, υποτεθείσθω ότι κάτι παρόμοιο εμφωλεύει, παρόλα αυτά, στους εγκεφάλους των ηγεμόνων της Ειδικής Σχέσεως. Μα τότε είναι ακόμη σημαντικότερη η διαμεσολαβητική προσπάθεια μιας αποδεδειγμένα φιλειρηνικής χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία θα καταβάλλει όλες τις δυνατές προσπάθειες για να αποτρέψει ένα παρόμοιο ενδεχόμενο και να βοηθήσει την Τεχεράνη προς μια έντιμη αλλαγή προσανατολισμού. Είναι σαφές ότι αυτές οι προσπάθειες μπορούν να καρποφορήσουν μόνον όταν η Αθήνα έχει την διαπιστωμένη και “διαπιστευμένη” εμπιστοσύνη των δύο πλευρών! Άρα καλώς πράττει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αποδεδειγμένα φιλειρηνιστής και μη θερμοκέφαλος με αντίστοιχο πολιτικό παρελθόν, να επιδιώκει την σύσφιξη των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων.

Τέταρτον, μένει προς απάντησιν το πλέον κρίσιμο ερώτημα: είναι προτιμότερο να δρα η χώρα μας προς την κατεύθυνση του κατευνασμού και της Ειρήνης ή να αναμένει μοιρολατρικώς να αποφασίσουν οι άλλοι για λογαριασμό της; Και μάλιστα όταν υπάρχει περίπτωσις να αποφασισθεί από άλλους, (και) για λογαριασμό της, ο Αρμαγεδδών; Η απάντησις είναι προφανής.

Συμπεράσματα.Κατόπιν των προαναφερθέντων προκύπτει ότι τα θετικά αποτελέσματα μιας ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας μπορεί να είναι ευεργετικά αφενός μεν για το κύρος της Ελλάδος με ό,τι αυτό σημαίνει σε όλους τους λοιπούς τομείς (άμυνα, οικονομία, ασφάλεια, τεχνολογία), για την έξοδο από την απομόνωση του Ισραήλ, για τον κατευνασμό και την παραγωγή κοινώς αποδεκτών λύσεων στις Ισραηλο-Παλαιστινιακές σχέσεις και τελικώς για την εδραίωση της Ειρήνης και της Συνεργασίας μεταξύ των Μεσογειακών Λαών. Παραμένει πλέον ως ζητούμενο, ο χειρισμός των λεπτών αυτών ζητημάτων και από τις δύο πλευρές. Οι κατάλληλοι άνθρωποι και θεσμικοί μηχανισμοί υπάρχουν ή/και επιβάλλεται να δημιουργηθούν και στις δύο πλευρές.

Ο ιερός, από το οικουμενικό Ελληνικό Πνεύμα των Αμφικτυωνιών, χώρος των Δελφών προσφέρει τον κατάλληλο χώρο για την στέγαση των συναντήσεων που συνεπάγονται οι αναληφθησόμενες (;) ελληνικές διεθνείς πρωτοβουλίες. Χώρος γνωστός στην Οικουμένη και ευρισκόμενος υπό την πεφωτισμένη διοίκηση της Ελένης Αρβελέρ-Γλυκατζή. Θα μπορούσε αξιοποιηθεί καταλλήλως από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού ως έδρα ενός μονίμου θεσμού Διεθνούς Ειρήνης. Ουδεμία άλλη χώρα διεθνώς δύναται να προσφέρει καταλληλότερο χώρο, αντιστοίχως νοηματοδοτημένο, απολαμβάνοντας τα συνεπαγόμενα πάσης φύσεως οφέλη.

Δεν μπορούμε να επαφιέμεθα πλέον σε αμέθοδες και εμπνευσιακού τύπου ενέργειες σε τόσο σοβαρές διεθνείς υποθέσεις. Πρόκειται για την σημαντικότερη απόφαση ελληνικής κυβερνήσεως σε ζητήματα γεωστρατηγικής αυτογνωσίας της Ελλάδος, μετά από την είσοδό της στο ΝΑΤΟ και αυτήν της εισδοχής της ως πλήρους μέλους στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Και ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι ξέρει να προβαίνει σε ανάλογες τολμηρές επιλογές, να προχωρά δημιουργικά και αδιαφορώντας για το πρόσκαιρο “πολιτικό κόστος” ενώπιον του εθνικού συμφέροντος.

Του αξίζει, τουλάχιστον γι αυτό, μια αναγνώριση. Χωρίς μικροκομματικές και φοβικές μικροψυχίες...

SKAI.GR