Εύγε της και πάλι εύγε!
Του Νίκου Κοτζιά
τα μεσαία εισοδήματα. Αυτή η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής (πέρα από οποιεσδήποτε μεγαλοστομίες) καταγράφεται και στο γεγονός της αγνόησης της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας.
Σύμφωνα πάντα με τα μέτρα της κυβέρνησης, η κρίση οφείλεται, επίσης, ιδιαίτερα σε εκείνους τους νέους που δεν έχουν ακόμα εισέλθει στην παραγωγική διαδικασία και για αυτό «αναγκάστηκε» να τους μειώσει προκαταβολικά τους μισθούς. Η κρίση οφείλεται, ακόμα, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, στο γεγονός ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να απολύσουν όσους και όποτε ήθελαν. Στο ότι έδιναν αποζημιώσεις και υπήρχε διαιτησία για τις παραβιάσεις που έκαναν. Τώρα που «επιτέλους» θα μπορούν να απολύουν δίνοντας μικρές αποζημίωση και να προσλαμβάνουν με πιο φτηνό μεροκάματο, σίγουρα η χώρα θα πάψει να έχει ελλείμματα και χρέη. Αυτό τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, υποστηρίζοντας «ότι είμαστε σε καλό δρόμο» και εγώ δεν έχω λόγο να μην την πιστεύω.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια άλλη κύρια αιτία για τα ελλείμματα και τα χρέη της χώρας είναι οι συλλογικές συμβάσεις. «Αναγκάστηκε», λοιπόν, έστω και παραβιάζοντας το σύνταγμα, να καταργήσει σειρά από συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων (την στιγμή που αυτά κατακτιούνται ακόμα και στην Κίνα) και να επαναφέρει το δικαίωμα του εργοδότη να «αποφασίζει και να διατάζει». Πρόκειται για μια επιτυχημένη (και μπράβο της, αυτό μόνο έχω να πω) επιστροφή στον μεσαίωνα. Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, τουλάχιστον σε όσους έχουν στοιχειώδη γνώση ιστορίας, επί φεουδαρχίας στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ελλείμματα και χρέη όπως τα σημερινά. Ακόμα, εν τη μεγαλοθυμία της, η κυβέρνηση διασφάλισε ότι για τους νεοπροσλαμβανόμενους δεν θα ισχύουν ούτε συλλογικά δικαιώματα, ούτε δίκτυα προστασίας, ούτε θα υπάρχει ελάχιστος μισθός ασφάλειας. Η Κυβέρνηση με τόλμη βρήκε τους υπεύθυνους της κρίσης και αμείλικτα τους εκτελεί! Μπράβο και πάλι μπράβο της που δείχνει αποφασιστικότητα. Είτε υπήρχε κρίση, είτε όχι, ποτέ δεν θα έκανε πίσω σε κακές συνήθειες του παρελθόντος και δεν θα υποκλινόταν στα δικαιώματα των εργαζομένων. Εύγε της και πάλι εύγε!
Η κυβέρνηση στο θεμελιακό ερώτημα, αν και κατά πόσο, η πληθώρα των αντικοινωνικών μέτρων που προωθεί, είναι μια επιλογή κατά ανάγκη, εξαιτίας της κρίσης, η μια επιλογή επ’ ευκαιρίας της κρίσης και στο όνομά της δείχνει όλο και περισσότερο να πολιτεύεται σε βάρος των εργαζομένων «αφορμής δοθείσης».
